jacoblars
Please DO NOT use any nude pictures in your Avatar
- 34
- 149
- 33
Incest ਮਾਂ ਤੇ ਪੁੱਤ ਦਾ ਅਨੋਖਾ ਪਿਆਰ
- Thread starter edwardcoll652
- Start date
- 46,566
- 349
- 1,679
- 124
- 349
- 1,679
- 124
- 349
- 1,679
- 124
- 349
- 1,679
- 124
- 349
- 1,679
- 124
- 349
- 1,679
- 124
ਅਪਡੇਟ 11
ਅਤੇ ਰਮਨ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਫੁਸਫੁਸਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਅਚਾਨਕ ਇਨਾਂ ਖਿਆਲ ਰਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦਾ ਕਦੇ ਸਾਥ ਨਾ ਛੱਡੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮਰ ਜਾਵਾਂਗੀ ਜੇ ਤੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਅਜਿਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਉਂਦੀ ਰਹੀ ਅਤੇ ਪੈਡ ਬਹੁਤ ਨਰਮ ਅਤੇ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਹੈ, ਜੋ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਤਦੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਤੋਂ ਤੂੰ ਹੀ ਲਿਆਵੀਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਲਈ, ਪੁੱਤ।
ਅਤੇ ਦੋਨੋ ਵੱਖ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਾਲਜ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ, ਦੇਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ।
ਰਮਨ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ, ਮੈਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਬਾਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਾਏ, ਪਹੁੰਚਕੇ ਮੈਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰੀਂ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਬਾਏ।
ਅਤੇ ਉਹ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕੀ ਹੈ, ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਹਨ, ਮੈਂ ਰਮਨ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਮਨ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ ਕਾਲਜ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਮੈਂ ਕਾਲਜ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਥੈਂਕਯੂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ।
ਰਮਨ: ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੈਡ ਪਸੰਦ ਆਏ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ ਵੀ ਪੈਡ ਲੈਣ ਲਈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਪੈਡ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਝਿੜਕਾਂਗੀ ਕਿਉਂ, ਇਕ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਹੈਂ, ਉਹ ਕੰਮ ਜੋ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਨੇ ਕਰਨਾ ਸੀ, ਉਨਾਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਤੂੰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਪਿਆਰ ਬਣਦਾ ਹੈ, ਝਿੜਕ ਨਹੀਂ। ਚੱਲ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਜਾ, ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਵੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ ਮੰਮੀ ਬਾਏ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਈ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ, ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੋਵੇਂ ਹੋਰ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਏ। ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸਰਵ ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜੋੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵੀ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨਾਲ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੋਇਆ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠੇ ਸਨ ਉਦੋਂ ਮੀਂਹ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ, ਮੀਂਹ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਕੱਪੜੇ ਸੁਕਾਉਣ ਲਈ ਛੱਤ ਤੇ ਰੱਖੇ ਹਨ। ਉਹ ਗਿੱਲੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ, ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ ਤੁਰੰਤ ਛੱਤ ਵੱਲ ਭੱਜਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਅੱਜ ਉਸਨੇ ਵਾਸ਼ਿੰਗ ਮਸ਼ੀਨ ਲਗਾਈ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਕੱਪੜੇ ਵੱਧ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਦੋਵੇਂ ਛੱਤ ਤੇ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਮੀਂਹ ਤੇਜ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਕੱਪੜੇ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ, ਜਿਸ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਜੋ ਹੱਥ ਲੱਗਿਆ, ਉਹ ਚੱਕਿਆ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਆ ਗਏ। ਫਿਰ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਅੰਡਰਗਾਰਮੈਂਟਸ ਵੱਖਰੇ ਤੌਰ ਤੇ ਸੁਕਾਏ ਸਨ ਤਾਂ ਜੋ ਕੋਈ ਗੁਆਂਢੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਦੇਖ ਸਕੇ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਕੁੱਲ 5 ਸੈੱਟ ਸਨ ਜੋ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਧੋਤੇ ਸਨ। ਉਸ ਕੋਲ ਕੱਲ੍ਹ ਲਈ ਪਹਿਨਣ ਲਈ ਹੋਰ ਸੈੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਹਿਨੇ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ ਛੱਤ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ, ਕੀ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ, ਕਿਉਂ ਦੁਬਾਰਾ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ, ਮੀਂਹ ਅਚਾਨਕ ਫਿਰ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਕੱਪੜੇ ਰਹਿ ਗਏ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਲੇ ਆਇਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ, ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹਨ, ਉਹ ਗਿੱਲੇ ਹੋ ਗਏ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਫਿਰ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਆਉਣਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਰਮਨ ਛੱਤ ਵੱਲ ਭੱਜਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਰੋਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਰਮਨ ਛੱਤ ਤੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਮਨਜੀਤ ਵੀ ਰਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕੱਪੜੇ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਗਿੱਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ ਰੁੱਕ, ਮੈਂ ਲੈ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਨਾ ਦੇਖੋ, ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੈ, ਤੂੰ ਰੁੱਕ ਮੈਂ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਚੱਲਦਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਹੇ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਰਮਨ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਜਾਵੇਗਾ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਖੁਦ ਉਸ ਪਾਸੇ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਅੰਡਰਗਾਰਮੈਂਟਸ ਸੁਕਾਏ ਸਨ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਆਪਣੀ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਪੈਂਟੀ ਸੁੱਕਣ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਪਰ ਉਹ ਗਿੱਲੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੀ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਪੈਂਟੀ ਦੇ ਸੈੱਟ ਚੱਕਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਉੱਥੋਂ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਨਾ ਰਹਿਣ ਦੇ ਮੈਂ ਲੈ ਆਉਂਦੀਂ ਹਾਂ, ਪਰ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ, ਹੁਣ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਆ ਲੈ ਫੜ ਲੈ ਹੁਣ।
ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅੰਡਰਗਾਰਮੈਂਟਸ ਰਮਨ ਵੱਲ ਵਧਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਅੰਡਰਗਾਰਮੈਂਟਸ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਪੈਂਟੀਆਂ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੁਣ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਰਹੇਂਗਾ ਜਾਂ ਹੇਠਾਂ ਲੈ ਕੇ ਆਵੇਂਗਾ, ਅੱਜ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ 5 ਜੋੜੇ ਧੋਤੇ ਸੀ ਅਤੇ ਅੱਜ ਗਿੱਲੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਮੈਂ ਅੱਜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਾਏ ਅਤੇ ਜੇ ਇਹ ਸੁੱਕੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾ ਪਾਏ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਪਊਗਾ। ਜਲਦੀ ਆ।
ਰਮਨ ਹੇਠਾਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਾਥਰੂਮ ਜਾ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਿਚੋੜ ਕੇ ਸੁਕਾ ਦੇ।
ਇਹ ਮਾਂ ਅਤੇ ਪੁੱਤ ਵਿਚਕਾਰ 3 ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਖੇਡ ਸੀ। ਇੱਕ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਪੈਂਟੀਆਂ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾ ਦੇ ਕੇ ਸੁਕਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮੰਨ ਲਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਰਮਨ ਦੇ ਸਮਝਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਕਦਮ ਅੱਗੇ ਹਨ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
ਅਤੇ ਰਮਨ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਫੁਸਫੁਸਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਅਚਾਨਕ ਇਨਾਂ ਖਿਆਲ ਰਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦਾ ਕਦੇ ਸਾਥ ਨਾ ਛੱਡੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮਰ ਜਾਵਾਂਗੀ ਜੇ ਤੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਅਜਿਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਉਂਦੀ ਰਹੀ ਅਤੇ ਪੈਡ ਬਹੁਤ ਨਰਮ ਅਤੇ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਹੈ, ਜੋ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਤਦੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਤੋਂ ਤੂੰ ਹੀ ਲਿਆਵੀਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਲਈ, ਪੁੱਤ।
ਅਤੇ ਦੋਨੋ ਵੱਖ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਾਲਜ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ, ਦੇਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ।
ਰਮਨ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ, ਮੈਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਬਾਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਾਏ, ਪਹੁੰਚਕੇ ਮੈਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰੀਂ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਬਾਏ।
ਅਤੇ ਉਹ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕੀ ਹੈ, ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਹਨ, ਮੈਂ ਰਮਨ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਮਨ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ ਕਾਲਜ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਮੈਂ ਕਾਲਜ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਥੈਂਕਯੂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ।
ਰਮਨ: ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੈਡ ਪਸੰਦ ਆਏ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ ਵੀ ਪੈਡ ਲੈਣ ਲਈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਪੈਡ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਝਿੜਕਾਂਗੀ ਕਿਉਂ, ਇਕ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਹੈਂ, ਉਹ ਕੰਮ ਜੋ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਨੇ ਕਰਨਾ ਸੀ, ਉਨਾਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਤੂੰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਪਿਆਰ ਬਣਦਾ ਹੈ, ਝਿੜਕ ਨਹੀਂ। ਚੱਲ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਜਾ, ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਵੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ ਮੰਮੀ ਬਾਏ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਈ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ, ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੋਵੇਂ ਹੋਰ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਏ। ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸਰਵ ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜੋੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵੀ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨਾਲ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੋਇਆ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠੇ ਸਨ ਉਦੋਂ ਮੀਂਹ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ, ਮੀਂਹ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਕੱਪੜੇ ਸੁਕਾਉਣ ਲਈ ਛੱਤ ਤੇ ਰੱਖੇ ਹਨ। ਉਹ ਗਿੱਲੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ, ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ ਤੁਰੰਤ ਛੱਤ ਵੱਲ ਭੱਜਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਅੱਜ ਉਸਨੇ ਵਾਸ਼ਿੰਗ ਮਸ਼ੀਨ ਲਗਾਈ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਕੱਪੜੇ ਵੱਧ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਦੋਵੇਂ ਛੱਤ ਤੇ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਮੀਂਹ ਤੇਜ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਕੱਪੜੇ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ, ਜਿਸ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਜੋ ਹੱਥ ਲੱਗਿਆ, ਉਹ ਚੱਕਿਆ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਆ ਗਏ। ਫਿਰ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਅੰਡਰਗਾਰਮੈਂਟਸ ਵੱਖਰੇ ਤੌਰ ਤੇ ਸੁਕਾਏ ਸਨ ਤਾਂ ਜੋ ਕੋਈ ਗੁਆਂਢੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਦੇਖ ਸਕੇ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਕੁੱਲ 5 ਸੈੱਟ ਸਨ ਜੋ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਧੋਤੇ ਸਨ। ਉਸ ਕੋਲ ਕੱਲ੍ਹ ਲਈ ਪਹਿਨਣ ਲਈ ਹੋਰ ਸੈੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਹਿਨੇ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ ਛੱਤ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ, ਕੀ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ, ਕਿਉਂ ਦੁਬਾਰਾ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ, ਮੀਂਹ ਅਚਾਨਕ ਫਿਰ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਕੱਪੜੇ ਰਹਿ ਗਏ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਲੇ ਆਇਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ, ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹਨ, ਉਹ ਗਿੱਲੇ ਹੋ ਗਏ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਫਿਰ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਆਉਣਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਰਮਨ ਛੱਤ ਵੱਲ ਭੱਜਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਰੋਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਰਮਨ ਛੱਤ ਤੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਮਨਜੀਤ ਵੀ ਰਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕੱਪੜੇ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਗਿੱਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ ਰੁੱਕ, ਮੈਂ ਲੈ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਨਾ ਦੇਖੋ, ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੈ, ਤੂੰ ਰੁੱਕ ਮੈਂ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਚੱਲਦਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਹੇ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਰਮਨ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਜਾਵੇਗਾ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਖੁਦ ਉਸ ਪਾਸੇ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਅੰਡਰਗਾਰਮੈਂਟਸ ਸੁਕਾਏ ਸਨ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਆਪਣੀ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਪੈਂਟੀ ਸੁੱਕਣ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਪਰ ਉਹ ਗਿੱਲੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੀ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਪੈਂਟੀ ਦੇ ਸੈੱਟ ਚੱਕਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਉੱਥੋਂ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਨਾ ਰਹਿਣ ਦੇ ਮੈਂ ਲੈ ਆਉਂਦੀਂ ਹਾਂ, ਪਰ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ, ਹੁਣ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਆ ਲੈ ਫੜ ਲੈ ਹੁਣ।
ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅੰਡਰਗਾਰਮੈਂਟਸ ਰਮਨ ਵੱਲ ਵਧਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਅੰਡਰਗਾਰਮੈਂਟਸ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਪੈਂਟੀਆਂ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੁਣ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਰਹੇਂਗਾ ਜਾਂ ਹੇਠਾਂ ਲੈ ਕੇ ਆਵੇਂਗਾ, ਅੱਜ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ 5 ਜੋੜੇ ਧੋਤੇ ਸੀ ਅਤੇ ਅੱਜ ਗਿੱਲੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਮੈਂ ਅੱਜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਾਏ ਅਤੇ ਜੇ ਇਹ ਸੁੱਕੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾ ਪਾਏ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਪਊਗਾ। ਜਲਦੀ ਆ।
ਰਮਨ ਹੇਠਾਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਾਥਰੂਮ ਜਾ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਿਚੋੜ ਕੇ ਸੁਕਾ ਦੇ।
ਇਹ ਮਾਂ ਅਤੇ ਪੁੱਤ ਵਿਚਕਾਰ 3 ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਖੇਡ ਸੀ। ਇੱਕ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਪੈਂਟੀਆਂ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾ ਦੇ ਕੇ ਸੁਕਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮੰਨ ਲਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਰਮਨ ਦੇ ਸਮਝਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਕਦਮ ਅੱਗੇ ਹਨ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
ਵੀਰ ਅੱਪਡੇਟ ਵੱਡਾ ਲਿਖਿਆ ਕਰ ਤਾਂ ਦੋ ਰੀਡ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸਵਾਦ ਆਵੇ ਨਾਈਸ ਸਟੋਰੀ
alexriley
New Member
- 40
- 177
- 33
Ghaint update