1: ਸ਼ੁਰੂਆਤ
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਸਾਹਿਲ ਨਾਮ ਦੇ ਇੱਕ ਜਵਾਨ ਮੁੰਡੇ ਦੀ, ਜਿਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆਮ ਲੱਗਦੀ ਸੀ ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਬਹੁਤ ਖਾਸ ਸੀ। ਉਹ ਦੇਖਣ ਵਿੱਚ ਔਸਤ ਸੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਜਾਣ ਵਾਲਾ, ਪਰ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਅਦ੍ਰਿਸ਼ ਯੁੱਧ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਲਾਲ ਖੂਨ ਦੇ ਕਣਾਂ (red blood cells) ਦੀ ਕਮੀ ਸੀ, ਜਿਸਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਅਨੀਮੀਆ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਬਿਮਾਰੀ ਸੀ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਕਮਜ਼ੋਰ ਕਰਦੀ ਸੀ।
ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਸਾਹ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਹਵਾ ਉਸਦੇ ਫੇਫੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਹਰ ਛੋਟਾ ਕੰਮ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਥਕਾ ਦਿੰਦਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਕਸਰਤ ਕਰਨਾ ਉਸਦੇ ਲਈ ਅਸੰਭਵ ਸੀ। ਉਹ ਬਾਸਕਟਬਾਲ ਖੇਡਣ ਦਾ ਸ਼ੌਕੀਨ ਸੀ, ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਖੇਡ ਜਿੱਥੇ ਤਾਕਤ ਅਤੇ ਤੇਜ਼ੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਕਿਸੇ ਫਿਲਮੀ ਹੀਰੋ ਵਾਂਗ ਤਾਕਤਵਰ ਸਰੀਰ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਉਸਦੇ ਸੁਪਨਿਆਂ 'ਤੇ ਭਾਰੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਸੀ, ਕਿਵੇਂ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਬਾਕੀ ਮੁੰਡੇ ਖੇਡਦੇ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਬੱਸ ਦੂਰੋਂ ਖੜ੍ਹਾ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਘਾਟ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ।
ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਟੁੱਟ ਗਿਆ। ਕਈ ਦਿਨ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਿਆ। ਉਸਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ, ਜੋ ਦੋਵੇਂ ਵਕੀਲ ਸਨ, ਉਸਦੀ ਹਰ ਸੰਭਵ ਮਦਦ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ, ਸਮਰ ਚੌਹਾਨ, ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਸਨ, ਪਰ ਆਪਣੀ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਬਣਾਇਆ ਸੀ। ਇੱਥੇ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਾਹਿਲ ਦੀ ਮਾਂ, ਸਾਕਸ਼ੀ, ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜੋ ਖੁਦ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੀ ਹੀ ਜੰਮਪਲ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਕ੍ਰਿਮੀਨਲ ਅਤੇ ਸਿਵਲ ਵਕਾਲਤ ਦੇ ਵੱਡੇ ਨਾਮ ਸਨ, ਅਤੇ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੇ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵਧੀਆ ਘਰ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦਿੱਤੀ, ਪਰ ਉਹ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰਕ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਨੂੰ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇ।
ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਸਾਹਿਲ ਦੀ ਸਿਹਤ ਨਾਜ਼ੁਕ ਸੀ, ਉਹ ਜਲਦੀ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਕਾਲਜ ਆਉਂਦੇ-ਆਉਂਦੇ, ਅਨੀਮੀਆ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘੇਰ ਲਿਆ। ਇਸ ਬਿਮਾਰੀ ਨੇ ਉਸਦੇ ਆਤਮਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਵੀ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਕਦੇ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਪਈ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਸਕੇ, ਜਾਂ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਗਰਲਫ੍ਰੈਂਡ ਬਣਾ ਸਕੇ। ਉਹ ਬੱਸ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਇੱਕ ਠੰਡੀ ਹਾਅ ਭਰਦਾ ਸੀ, ਉਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲਈ ਜੋ ਉਹ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਜੀ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ, ਰਾਤ ਹੋਣ ਹੀ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਸਾਹਿਲ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਕੰਪਿਊਟਰ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠਾ ਪੋਰਨ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ।
ਸਾਕਸ਼ੀ: “ਸਾਹਿਲ, ਜਲਦੀ ਬਾਹਰ ਆ, ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਦੁਕਾਨ ਤੋਂ ਸਾਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਆ।”
ਸਾਹਿਲ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਇੱਕਦਮ ਘਬਰਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਪੀ.ਸੀ. ਬੰਦ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕੱਪੜੇ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਐਡਜਸਟ ਕਰਕੇ ਥੱਲੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸਾਹਿਲ: “ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ, ਕਿਹੜਾ ਸਾਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣਾ ਹੈ?”
ਸਾਕਸ਼ੀ: “ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਂਗਾ, ਤਾਂ ਸਾਮਾਨ ਲਿਆਈਂ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਲਿਸਟ ਵੀ ਭੇਜੀ ਸੀ।”
ਸਾਹਿਲ: “ਓਹ, ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਮੰਮੀ, ਗੁੱਸਾ ਕਿਉਂ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ।”
ਸਾਕਸ਼ੀ: “ਹਾਂ, ਜਲਦੀ ਜਾ ਤੇ ਆ।”
ਸਾਹਿਲ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਆਪਣਾ ਫੋਨ ਤੇ ਪਰਸ ਚੁੱਕਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸਾਮਾਨ ਲੈਣ ਲਈ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਬਾਈਕ ਚੁੱਕਣ ਹੀ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ... 'ਕਿ ਨੇੜੇ ਹੀ ਤਾਂ ਜਾਣਾ ਹੈ, ਤੁਰ ਕੇ ਹੀ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ।'
ਸਾਹਿਲ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਜਿਸ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਇੱਕ ਸਮਾਜ-ਵਰਗਾ ਖੇਤਰ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਵੱਖਰੇ ਘਰ ਸਨ। ਸਾਰੇ ਕੰਮ-ਕਾਰ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਸਨ - ਕਿਸੇ ਦਾ ਆਪਣਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਸੀ, ਤੇ ਜਾਂ ਕੋਈ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਵਿੱਚ ਉੱਚੀ ਪੋਸਟ ਤੇ ਸੀ।
ਸਾਹਿਲ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਬੇਪਰਵਾਹ ਹੋ ਕੇ ਤੁਰਿਆ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਇੱਕ-ਦੁੱਕਾ ਹੀ ਬੰਦਾ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਦਿਸਦਾ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਥੇ ਲੋਕ ਬਿਨਾਂ ਕੰਮ ਤੋਂ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਦੇ ਸਨ। ਤੇ ਇਹ ਇਲਾਕਾ ਬਹੁਤ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਸੀ। ਇੱਥੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕੋਈ ਵਾਰਦਾਤ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ। ਸਾਹਿਲ ਸੋਸਾਇਟੀ ਦੇ ਗੇਟ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਗਾਰਡ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਸਲਾਮ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਛੋਟਾ ਗੇਟ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਸਾਹਿਲ ਬੱਸ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਕਰਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਦੁਕਾਨ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਫੋਨ ਤੇ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਵੱਲੋਂ ਭੇਜੀ ਲਿਸਟ ਚੈੱਕ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸਾਰਾ ਸਾਮਾਨ ਖਰੀਦ ਕੇ ਘਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਸਵੇਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ…
ਸਾਹਿਲ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸਦੀਆਂ ਪਲਕਾਂ ਹੁਣ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭਾਰੀਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ। ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਠੰਡਕ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਫੈਲੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਬਰਫੀਲੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਸਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪਿਆ ਹੈ। ਸਾਹਿਲ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮਲਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕਦਮ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਦੁਕਾਨ ਵਿੱਚੋਂ ਸਾਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਘਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆ ਕਿ ਉਹ ਘਰ ਕਦੋਂ ਆਇਆ ਤੇ ਕਦੋਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਸੁੱਤਾ? ਆਖਰੀ ਯਾਦ ਸੀ, ਉਹ ਸੜਕ 'ਤੇ ਇਕੱਲਾ ਤੁਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਤੇਜ਼ ਮਹਿਕ ਉਸਦੇ ਨੱਕ ਵਿੱਚ ਵੱਜੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਉਸਦੇ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਜੰਮਾ ਹੀ ਸੁਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਇੱਕ ਤੇਜ਼ ਝਟਕਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਭਾਰ ਬੈੱਡ ਤੋਂ ਉੱਠਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਗੱਦੇ (ਮੈਟ੍ਰੈੱਸ) ਵਿੱਚ ਹੀ ਧੱਸ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਬੈੱਡ ਦੀ ਪਲਾਈ ਤੱਕ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਾਹਿਲ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘਬਰਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਇੰਨੀ ਤਾਕਤ ਕਿਵੇਂ ਆ ਗਈ? ਉਸਦੀ ਸਾਹ ਦੀ ਗਤੀ ਵੀ ਅਚਾਨਕ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਸਾਹ ਲੈਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੈੱਡ ਤੋਂ ਉੱਠਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਅਤੇ ਬਾਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਤੇ ਬਾਹਾਂ ਥੋੜ੍ਹੀਆਂ ਮੋਟੀਆਂ ਅਤੇ ਸਖ਼ਤ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਲੰਬਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਸਾਹਿਲ ਖੁਦ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਉਸਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੀ ਬੌਡੀ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਮਜ਼ਬੂਤ ਅਤੇ ਪੱਥਰ ਵਾਂਗ ਠੋਸ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਢਿੱਡ ਤੇ ਹੱਥ ਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਐਬਸ ਬਣ ਗਏ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਰਾਤੋ-ਰਾਤ ਉਸਨੂੰ ਤਰਾਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ।
ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ... 'ਕਿਤੇ ਉਹ ਕੋਈ ਸੁਪਨਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾ?' ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਤੇ ਹੀ ਚੂੰਢੀ ਵੱਢ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਦਰਦ ਦੀ ਇੱਕ ਤਿੱਖੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਸੁਪਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਬੈੱਡ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬੈੱਡ ਦੇ ਗੱਦੇ ਵਿੱਚ ਉਵੇਂ ਹੀ ਦੋ ਵੱਡੇ ਸ਼ੇਕ ਬਣੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਹ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਸਾਹਮਣੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ। ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਆਏ ਬਦਲਾਵ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹ ਸ਼ਕਪਕਾ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਥੱਪੜ ਮਾਰਦਾ ਹੈ... ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਵੇ, ਪਰ ਇੱਦਾਂ ਦਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਹਰ ਥੱਪੜ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਤਿੱਖਾ ਦਰਦ ਉੱਠਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਤਾਪਮਾਨ ਬਿਲਕੁਲ ਠੰਡਾ ਸੀ।
ਉਹ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਟੀ-ਸ਼ਰਟ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਮਸਲਜ਼ ਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਟੋਨਡ ਬੌਡੀ ਦੇਖਦਾ ਹੈ... ਉਸਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਕੋਈ ਠਿਕਾਣਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਉੱਭਰੇ ਹੋਏ ਮਸਲਜ਼ ਤੇ ਐਬਸ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਹਾਲੇ ਵੀ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ। ਉਹ ਜਦੋਂ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਡੌਲਾ ਫੁਲਾ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਡੌਲੇ ਦੀ ਫੁਲਾਵਟ ਤੇ ਸ਼ੇਪ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਦਾਂ ਦੀ ਬੌਡੀ ਉਸਨੇ ਸਿਰਫ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਦੇਖੀ ਸੀ, ਖਾਸਕਰ ਥੌਰ ਵਰਗੇ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਦੀ। ਅਨੀਮੀਆ ਕਰਕੇ ਉਸਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਦਾ ਰੰਗ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪੀਲਾ ਜਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਹੁਣ ਉਸਦਾ ਸ਼ਰੀਰ ਦਾ ਰੰਗ ਹੋਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੀਲਾ ਤੇ ਬੇਜਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਵਿੱਚ ਖੂਨ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਸਾਹਿਲ ਆਪਣੀ ਬੌਡੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਇਹ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਂ ਫੈਨਟਸੀ ਸਟੋਰੀ ਜਾਂ ਨਾਵਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਅਸਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ। ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਸਟ੍ਰਾਈਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿਤੇ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਜੋ ਨਵੀਂ ਦਵਾਈ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਕਿਤੇ ਉਹ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹਾਈ ਪਾਵਰ ਵਾਲੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਰੀਐਕਸ਼ਨ ਕਰ ਗਈ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਭਰਮ (illusions) ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ।
“ਹਾਂ, ਇੱਦਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗ ਵੀ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਪੂਰੇ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ। ਹਾਂ, ਨਹਾ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ... ਕੀ ਪਤਾ ਸਿਰ ਤੇ ਪਾਣੀ ਪਾਉਣ ਕਰਕੇ ਮੇਰਾ ਦਿਮਾਗ ਸੈੱਟ ਹੋ ਜਾਵੇ।” ਉਹ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ... ਪਰ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਉਸਦੇ ਇੱਕ ਹੱਥ ਦੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਹੀ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਕਬਜ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਹੀ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਾਗਜ਼ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਵੇ।
ਸਾਹਿਲ ਕਦੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਕਦੀ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵੱਲ। ਉਹ ਬੱਸ ਇਹੀ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ 'ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋ ਕੀ ਰਿਹਾ ਹੈ?' ਉਹ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਨੂੰ ਸਾਈਡ ਤੇ ਕੰਧ ਨਾਲ ਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਬਚੇ ਹੋਏ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਲਾਹ ਕੇ ਸ਼ਾਵਰ ਔਨ ਕਰਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਸ਼ਾਵਰ ਦਾ ਵਾਲਵ ਹੀ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਪਾਣੀ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਾਣੀ ਸਿੱਧਾ ਆ ਕੇ ਸਾਹਿਲ ਦੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਪੈਂਦਾ ਹੈ... ਤੇ ਪੂਰੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਫੈਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਪਹਿਲਾਂ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਪਾਣੀ ਥੱਲੇ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਹਾਲੇ ਵੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਉਸਦੀ ਭਰਮ ਹੈ। ਪਰ ਸਿਰ ਤੇ ਪਾਣੀ ਪਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਸਭ ਉਵੇਂ ਦਾ ਉਵੇਂ ਹੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਤਾਪਮਾਨ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਬਦਲਿਆ, ਬੱਸ ਪਾਣੀ ਉਸਦੇ ਠੰਡੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਸਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕੋਈ ਭਰਮ ਜਾਂ ਉਸਦਾ ਸੁਪਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ। ਸਾਹਿਲ ਲੀਕ ਹੋ ਰਹੇ ਪਾਣੀ ਥੱਲੇ ਹੀ ਸਿਰ ਕਰਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਹੈ... ਤੇ ਇਹ ਸਭ ਨੂੰ ਪ੍ਰੋਸੈੱਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਦੇ ਇਹ ਬਦਲਾਵ ਪਿੱਛੇ ਦਾ ਰਾਜ਼ ਕੀ ਹੈ।
ਕਿਤੇ ਉਹ ਕੋਈ ਸੁਪਰਹੀਰੋ ਟਾਈਪ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਬਣ ਗਿਆ? ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਜੋ ਖਲਾਰਾ ਪਿਆ ਹੈ, ਇਸਨੂੰ ਸੰਭਾਲੇ ਉਹ। ਸਾਹਿਲ ਉੱਠਦਾ ਹੈ ਤੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਲੱਗਾ ਮੇਨ ਵਾਲਵ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਾਣੀ ਆਉਣਾ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲਣ ਲਈ ਆਪਣਾ ਗਿੱਲਾ ਕੱਛਾ ਉਤਾਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਫਿਰ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸਦਾ ਲੰਨ ਬੈਠਾ ਹੀ ਉਸਦੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਖੜ੍ਹੇ ਲੰਨ ਨਾਲੋਂ ਵੱਡਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਸਾਹਿਲ ਸੋਚਦਾ ਹੈ, 'ਜਦੋਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਇੰਨੇ ਬਦਲਾਵ ਆ ਗਏ ਹਨ ਫਿਰ ਇਹ ਵੀ ਤਾਂ ਹੋਣਾ ਹੀ ਸੀ।'
ਉਹ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਪਿੰਡਾ ਸਾਫ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਨਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਕੱਪੜੇ ਉਸਦੇ ਫੱਸ ਕੇ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ, 'ਹੁਣ ਇਹ ਪੰਗਾ ਪੈ ਗਿਆ, ਉਸਨੂੰ ਨਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਲੈਣੇ ਪੈਣੇ ਹਨ।' ਉਹ ਇਹ ਸਭ ਸੋਚ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਉਸਦੇ ਕੰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ... “ਸਾਹਿਲ ਸਰ, ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹੋ, ਮੈਡਮ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੁਲਾ ਰਹੀ ਹੈ।”
ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਉਸਦੇ ਘਰ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਮੇਡ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਹੈ। ਪਰ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੀ ਮੇਡ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਸਾਫ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਉਸਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਕੰਨ ਕੋਲ ਹੋਵੇ। ਉਸਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਤੇਜ਼ ਪਿਆਸ ਲੱਗਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤੇ ਉਸਦੇ ਮਸੂੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਦਰਦ ਹੋਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ... ਤੇ ਅਚਾਨਕ ਉਸਨੂੰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੀ ਮੇਡ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਖੂਨ ਵਾਲੀਆਂ ਨਾੜਾਂ (nerves) ਸਾਫ ਦਿਸਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਕੱਚ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਵੇ।
ਸਾਹਿਲ ਲਈ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਜਿਵੇਂ ਅਦ੍ਰਿਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਬੱਸ ਆਪਣੀ ਮੇਡ ਦੀਆਂ ਖੂਨ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਨਾੜਾਂ ਹੀ ਦਿਸ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵਹਿੰਦਾ ਖੂਨ, ਜਿਸਦੀ ਗੂੰਜ ਉਸਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਮੇਡ ਦੀ ਧੌਣ ਤੇ ਇੱਕ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਦਿਸ ਰਹੀ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਇਹ ਸਭ ਹੁੰਦਾ ਦੇਖ ਸਾਹਿਲ ਹੈਰਾਨ ਤੇ ਸੀ ਹੀ ਪਰ ਉਸਦਾ ਆਪਣੇ ਤੇ ਕਾਬੂ ਵੀ ਛੁੱਟਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬਾਹਰ ਜਾਵੇ ਤੇ ਮੇਡ ਦੀ ਧੌਣ ਤੇ ਆਪਣੇ ਦੰਦ ਫਸਾ ਦਵੇ।
ਸਾਹਿਲ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਖੁਦ ਤੇ ਕਾਬੂ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਅਸਹਿਜ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਬੋਲਦਾ ਹੈ... “ਤੁਸੀਂ ਜਾਓ, ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿਓ ਕਿ ਮੈਂ ਹਾਲੇ ਨਹੀਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣਾ, ਮੈਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।”
ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੀ ਮੇਡ ਸਾਹਿਲ ਦੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਸਮਝਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਹਿਲ ਅੰਦਰ ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਮੁੰਡੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਹੀ ਕੰਮ ਸਾਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ... “ਓਕੇ, ਮੈਂ ਕਹਿ ਦਿਆਂਗੀ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਜਾਰੀ ਰੱਖੋ।” ਤੇ ਉਹ ਇੰਨਾ ਬੋਲ ਕੇ ਉੱਥੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਇਧਰ ਅੰਦਰ ਸਾਹਿਲ ਸਿੱਧਾ ਉੱਠ ਕੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਜਿਸ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਉਸਨੂੰ ਡਰ ਸੀ, ਉਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਹੋਈਆਂ ਪਈਆਂ ਸਨ ਤੇ ਉਸਦੇ ਦੋ ਦੰਦ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਨਿਕਲੇ ਹੋਏ ਸਨ ਜੋ ਕਿ ਬਹੁਤ ਤਿੱਖੇ ਸਨ, ਕਿਸੇ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਜਾਨਵਰ ਵਾਂਗ।
ਸਾਹਿਲ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਹਜ਼ਮ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਖੂਨ ਪੀਣ ਵਾਲਾ ਵੈਮਪਾਇਰ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਤੇ ਕਾਬੂ ਨਾ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਆਪਣੀ ਮੇਡ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਣਾ ਸੀ।
ਜਿੱਥੇ ਸਾਹਿਲ ਉੱਪਰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ... ਪਰ ਉਧਰ ਮੇਡ ਹਲਕੀ ਹਲਕੀ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਸਾਕਸ਼ੀ ਰੋਟੀ ਬਣਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੇਡ ਨੂੰ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ, “ਤੂੰ ਬੜਾ ਮੁਸਕਰਾ ਰਹੀ ਹੈਂ ਆਸ਼ਾ, ਕੀ ਗੱਲ, ਨਾਲੇ ਸਾਹਿਲ ਨਹੀਂ ਆਇਆ?”
ਆਸ਼ਾ: “ਓਹ, ਉਹ ਨਹੀਂ ਆਏ। ਬੋਲਦੇ ਨੇ ਕਿ ਉਹ ਕੋਈ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਨੇ ਤੇ ਉਹ ਕਰਕੇ ਹੀ ਬਾਹਰ ਆਉਣਗੇ। ਪਰ ਮੈਂ ਹੱਸ ਇਸ ਲਈ ਰਹੀ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸਾਹਿਲ ਸਰ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੀ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਬਿਜ਼ੀ ਹਨ।”
ਸਾਕਸ਼ੀ: “ਹੋਰ ਕੀ ਕੰਮ, ਤੂੰ ਕੀ ਬੋਲੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈਂ?”
ਆਸ਼ਾ: “ਓਹ, ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਅਸਹਿਜਤਾ ਸੀ, ਡਰ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਲੱਗਦਾ ਹੈ... ਸਾਹਿਲ ਸਰ ਜਵਾਨ ਹੋ ਗਏ ਹਨ।”
ਸਾਕਸ਼ੀ: (ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ) “ਹੋਰ, ਇਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸਭ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਤੇ ਕਦੋਂ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਚੱਲ ਕਰਨ ਦੇ, ਤੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਡਿਸਟਰਬ ਨਾ ਕਰੀਂ।”
ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਜਣੀਆਂ ਇੱਕ ਦੂਜੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਤੇ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਉਧਰ ਉੱਪਰ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਾਹਿਲ ਬੈਠਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੁਝ ਸੋਚੀ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਸੋਚ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਤੇ ਕਾਬੂ ਰੱਖੇਗਾ ਤੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਵੀ ਖੂਨ ਨਹੀਂ ਪੀਵੇਗਾ। ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਹੁਣ ਪਿਆਸ ਹੀ ਬਹੁਤ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ, ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਪਿਆਸ ਜੋ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਸ ਵਾਰੀ ਉਹ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਕਰਕੇ ਟੂਟੀ ਔਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਉਸਦੀ ਪਿਆਸ ਬੁਝ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਾਣੀ ਉਸਦੇ ਗਲੇ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਉੱਤਰਦਾ ਤਾਂ ਸੀ, ਪਰ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਸੀ।
ਫਿਰ ਉਸਦਾ ਦਿਮਾਗ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ 'ਮੇਰੀ ਪਿਆਸ ਇਹ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ, ਖੂਨ ਨਾਲ ਹੀ ਬੁਝ ਸਕਦੀ ਹੈ।' ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਵੈਮਪਾਇਰ ਮੂਵੀਜ਼ ਅਤੇ ਸੀਰੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਵੈਮਪਾਇਰ ਬਣਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਵਿੱਚ ਖੂਨ ਦੀ ਬਹੁਤ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਕਿ 'ਮੇਰੀਆਂ ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ ਵੀ ਤਾਂ ਹੋਣਗੀਆਂ।'
"ਕੀ ਮੈਂ ਹੁਣ ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ? ਜਿਵੇਂ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਚੈੱਕ ਕਰਕੇ ਦੇਖਾਂ। ਪਰ ਜੇ ਮੈਂ ਜਲ ਗਿਆ ਫਿਰ? ਪਰ ਜੇ ਮੈਂ ਚੈੱਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਪਤਾ ਕਿੱਦਾਂ ਲੱਗੇਗਾ? ਕਿਉਂ ਨਾ ਮੈਂ ਬੱਸ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਆਪਣੀ ਉਂਗਲ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਕੇ ਦੇਖਾਂ?" ਸਾਹਿਲ ਫਿਰ ਖਿੜਕੀ ਲਾਗੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਖਿੜਕੀ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਡਰਦਾ ਡਰਦਾ ਆਪਣੀ ਉਂਗਲ ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਥੱਲੇ ਕਰਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਡਰ ਦੇ ਮਾਰੇ ਆਪਣੀ ਉਂਗਲ ਪਿੱਛੇ ਖਿੱਚ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
"ਯਾਰ ਸਾਹਿਲ, ਜੇ ਤੂੰ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਡਰੀ ਜਾਏਂਗਾ, ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗੇਗਾ?" ਉਹ ਹਿੰਮਤ ਕਰਕੇ ਦੁਬਾਰਾ ਆਪਣੀ ਉਂਗਲ ਖਿੜਕੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਜਿੱਦਾਂ ਹੀ ਉਸਦੀ ਉਂਗਲ ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਸਾਹਿਲ ਰਾਹਤ ਦੀ ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। "ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਰੱਬ ਦਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਾਰਾ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਘਰੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਪੈਣਾ ਸੀ।"
"ਚੱਲ, ਸੂਰਜ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪਰ ਬਾਕੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਜਿਵੇਂ ਅਦਰਕ, ਚਾਂਦੀ ਵਗੈਰਾ, ਉਸਦਾ ਕੀ? ਉਹ ਵੀ ਚੈੱਕ ਕਰਨੇ ਪੈਣੇ ਹਨ। ਪਰ ਮੈਂ ਹੁਣ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਜੇ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਮੰਮੀ-ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸਮਝਾਵਾਂਗਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਇੰਨੇ ਬਦਲਾਵ ਕਿਵੇਂ ਆ ਗਏ ਹਨ? ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਲੰਬਾ ਤੇ ਤਗੜਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ?" ਉਹ ਘੜੀ ਵਿੱਚ ਟਾਈਮ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਤੇ ਹਾਲੇ ਉਸਦੇ ਮੰਮੀ-ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਣ ਨੂੰ ਸਮਾਂ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਉਹ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹੇਗਾ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਉਸਦੇ ਮੰਮੀ-ਡੈਡੀ ਤੇ ਮੇਡ ਉਸਦੇ ਘਰੋਂ ਚਲੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ।
"ਪਰ ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਕਰਾਂ ਕੀ? ਕਿਉਂ ਨਾ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਨੂੰ ਹੀ ਅਜ਼ਮਾ ਲਵਾਂ।" ਸਾਹਿਲ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿਰਫ ਕੱਛੇ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਪੁਸ਼ਅੱਪਸ ਮਾਰਨ ਦੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਇੱਕ ਪੁਸ਼ਅੱਪ ਮਾਰਦਾ ਹੈ, ਦੂਜੀ ਮਾਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ 100 ਕਦੋਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਤੇ 100 ਪੁਸ਼ਅੱਪ ਮਾਰ ਕੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਮਸਾਂ ਵੀ ਥਕਾਵਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ। ਉਸਨੂੰ ਇੱਦਾਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਹਜ਼ਾਰ ਪੁਸ਼ਅੱਪ ਵੀ ਮਾਰ ਲਵੇਗਾ ਤਾਂ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਦਿੱਕਤ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗੀ।
ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਜਿੰਨੀਆਂ ਵੀ ਕਸਰਤਾਂ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਸੀ, ਉਹ ਸਭ ਟਰਾਈ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ... ਉਹ ਆਪਣੇ ਫੋਨ ਦੀ ਵੀ ਮਦਦ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਯੂਟਿਊਬ ਤੋਂ ਦੇਖ ਕੇ ਕਸਰਤ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ 2 ਘੰਟੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ਕਸਰਤ ਕਰਦੇ ਨੂੰ ਪਰ ਥਕਾਵਟ ਤੇ ਕੀ, ਉਸਨੂੰ ਪਸੀਨਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਸੀ। ਪਸੀਨਾ ਨਾ ਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਸ਼ਰੀਰ ਇੱਕ ਦਮ ਬਰਫ ਵਾਂਗ ਠੰਡਾ ਸੀ।
ਆਪਣੀ ਬਿਮਾਰੀ ਕਰਕੇ ਉਹ ਕਸਰਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਅੱਜ ਕਸਰਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਇੰਨਾ ਮਜ਼ਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਰੁਕਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਕਸਰਤ ਵਿੱਚ ਹੀ ਬਿਜ਼ੀ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਕੰਨੀ ਆਸ਼ਾ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਪੈਂਦੀ ਹੈ…
ਆਸ਼ਾ: “ਸਰ, ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹੋ, ਬੱਸ ਤੁਹਾਡਾ ਕਮਰਾ ਹੀ ਸਾਫ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ, ਫਿਰ ਮੈਂ ਅਗਲੇ ਘਰ ਵੀ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਣਾ ਹੈ।”
ਸਾਹਿਲ: “ਨਹੀਂ ਆਂਟੀ ਜੀ, ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਸਫਾਈ ਰਹਿਣ ਦਿਓ, ਤੁਸੀਂ ਜਾਓ, ਕੱਲ੍ਹ ਕਰ ਲਿਓ। ਵੈਸੇ ਮੰਮੀ-ਡੈਡੀ ਚਲੇ ਗਏ?”
ਆਸ਼ਾ: “ਸਰ, ਤੁਸੀਂ ਠੀਕ ਤੇ ਹੋ ਨਾ?” (ਆਸ਼ਾ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਅਨੀਮੀਆ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਹੁਣ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਗੜਬੜ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਜੋ ਸਾਹਿਲ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ) “ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹੋ।”
ਸਾਹਿਲ: (ਆਪਣੇ ਤੇ ਕਾਬੂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ ਆਸ਼ਾ ਨੂੰ ਨੋਚ ਲਵੇ ਤੇ ਉਸਦਾ ਖੂਨ ਪੀ ਜਾਵੇ) “ਨਹੀਂ ਆਂਟੀ, ਮੈਂ ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ, ਤੁਸੀਂ ਟੈਨਸ਼ਨ ਨਾ ਲਓ, ਤੁਸੀਂ ਜਾਓ।”
ਆਸ਼ਾ ਫਿਰ ਉੱਥੋਂ "ਓਕੇ ਸਰ" ਕਹਿ ਕੇ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਵੈਮਪਾਇਰ ਦੂਰ ਤੱਕ ਸੁਣ ਸਕਦੇ ਨੇ ਤੇ ਉਹ ਬੜੇ ਗੌਰ ਨਾਲ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਆਸ਼ਾ ਗਈ ਕਿ ਨਹੀਂ? ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਘਰ ਦਾ ਮੇਨ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਹੋਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਾਹਿਲ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਚੱਲ, ਹੁਣ ਲਈ ਤਾਂ ਬਲਾਅ ਟਲੀ।
ਫਿਰ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ, ਸ਼ਾਵਰ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੈੱਡ ਦਾ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਪੈਣਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਤੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਤੇ ਕਾਰਪੇਂਟਰ ਕੋਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਘਰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਠੀਕ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਸਿੱਧਾ ਚੁਗਾਠ ਤੋਂ ਹੀ ਨਿਕਲਿਆ ਸੀ।
ਉਹ ਬੈੱਡ ਦਾ ਗੱਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਲੁਕਾ ਕੇ ਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਕਿ ਮਿਸਤਰੀ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਇੱਥੇ ਹੋਇਆ ਕੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਹ ਬੈੱਡ ਦੀ ਵੀ ਪਲਾਈ ਬਦਲਵਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਇਸ ਸਮੇਂ ਮਿਸਤਰੀ ਤੇ ਉਹ ਘਰ ਇਕੱਲੇ ਸਨ, ਸਾਹਿਲ ਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਖੁਦ ਨੂੰ ਉਸਦਾ ਖੂਨ ਪੀਣ ਤੋਂ ਰੋਕਿਆ ਸੀ। ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਇੰਨਾ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ... ਕਿ ਉਸਦੇ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਤੇ ਅਲੱਗ ਹੈ। ਜੋ ਉਹ ਖੁਦ ਤੇ ਕਾਬੂ ਕਰ ਪਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ ਮੂਵੀਜ਼ ਜਾਂ ਸੀਰੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਜੋ ਦੇਖਿਆ ਸੀ....ਉਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਵੈਮਪਾਇਰ ਆਪਣੇ ਤੇ ਇੰਨਾ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਤੇ ਸੀਰੀਜ਼ ਜਾਂ ਮੂਵੀਜ਼ ਸਨ....ਇਹ ਅਸਲੀਅਤ ਆ....ਕੀ ਪਤਾ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ।
ਕਾਰਪੇਂਟਰ ਆਪਣੇ ਪੈਸੇ ਲੈ ਕੇ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਸਾਹਿਲ ਪਲੰਬਰ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਘੰਟੇ ਕੁ ਤੱਕ ਆਵੇਗਾ। ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਬਜ਼ਾਰ ਜਾ ਕੇ ਨਵੇਂ ਗੱਦੇ ਦਾ ਆਰਡਰ ਦੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਕੰਮ ਤੋਂ ਵਿਹਲਾ ਹੋਣ ਤੱਕ 4 ਵੱਜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਪਰ ਉਸਦੇ ਲਗਭਗ ਸਾਰੇ ਪੈਸੇ ਮੁੱਕ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਪੈਸੇ ਬਚਾਏ ਸਨ, ਉਹ ਲੱਗ ਗਏ ਸਨ। ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਪੈਸਿਆਂ ਦੀ ਟੈਨਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਸਦੀ ਮੰਮੀ ਤੇ ਡੈਡੀ ਉਸਨੂੰ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਪਾਕੇਟ ਮਨੀ ਦਿੰਦੇ ਸਨ।
ਪਰ ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਘਰਦਿਆਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਿਵੇਂ ਕਰੇਗਾ। ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਆਏ ਬਦਲਾਵ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸਮਝਾਵੇਗਾ। ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਹ ਕੀ ਕਰੇ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਮੈਸੇਜ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਬਾਹਰ ਘੁੰਮਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਉਸਦੀ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰਨ।
ਸਾਹਿਲ ਘਰੋਂ ਆਪਣੀ ਬਾਈਕ ਲੈ ਕੇ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬਾਈਕ ਬਹੁਤ ਹਲਕੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਖੰਭਾਂ 'ਤੇ ਉੱਡ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਤੇ ਅੱਜ ਉਸਨੂੰ 80 ਦੀ ਸਪੀਡ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਲੋਅ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਸਪੋਰਟਸ ਬਾਈਕ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੀ ਬਾਈਕ ਦੀ ਸਪੀਡ ਚੁੱਕ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੀ ਕਿ ਉਹ 100 ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਟਪਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਸਲੋਅ ਹੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਵੈਮਪਾਇਰ ਦੀ ਸਪੀਡ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਬਿਜਲੀ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਤੇਜ਼।
ਉਹ ਇੱਕ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਇਸ ਸਮੇਂ ਇੱਕਾ-ਦੁੱਕਾ ਲੋਕ ਹੀ ਸਨ। ਪਰ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਸਾਫ ਸੁਣ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਉਹ ਦੂਰ ਤੱਕ ਦੇਖ ਤੇ ਸੁਣ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੀਆਂ ਗਿਆਨ ਇੰਦਰੀਆਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹੋਣ। ਉਸਨੇ ਸਾਰੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਾਈਡ ਤੇ ਕੀਤਾ, ਬੱਸ ਪਾਰਕ ਜਿੰਨੇ ਇਲਾਕੇ ਤੇ ਹੀ ਫੋਕਸ ਕਰਨ ਦੀ ਸੋਚੀ। ਤੇ ਉਹ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਦੀ ਮੁਸ਼ੱਕਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਹੀ ਗਿਆ।
ਇਸ ਸਮੇਂ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਇਲਾਵਾ ਸਿਰਫ 5 ਲੋਕ ਹੋਰ ਸਨ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਇਕੱਲਾ ਹੀ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਤੇ ਦੋ ਮੁੰਡੇ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠੇ ਸਨ, ਤੇ ਇੱਕ ਕਪਲ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਬੈਠਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸਾਹਿਲ ਫਿਰ ਸੋਚਦਾ ਹੈ... ਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਦੋ ਦੋਸਤਾਂ ਤੇ ਕਪਲ ਤੇ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਫੋਕਸ ਕਰੇਗਾ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਪਾਵੇ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਉਹਨਾਂ ਚਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਓਵਰਲੈਪ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਹਾਰ ਕੇ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਤੇ ਫੋਕਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਮੁਤਾਬਿਕ ਫੋਕਸ ਕਰ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਸਾਹਿਲ ਨੇ ਸੋਚ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਹਰੇਕ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝੇਗਾ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਕਰੇਗਾ। ਤਾਂਕਿ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਹ ਇੱਦਾਂ ਜਾਣੇ-ਖਾਣੇ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਉਸਦਾ ਖੂਨ ਹੀ ਨਾ ਚੂਸਦਾ ਫਿਰੇ। ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਟਾਈਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਤੇ ਉੱਥੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਆਉਣਾ-ਜਾਣਾ ਵਧ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਦਾ ਵੈਮਪਾਇਰ ਉਸਤੇ ਹਾਵੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਸਦੀ ਨਸ-ਨਸ ਵਿੱਚ ਖੂਨ ਦੀ ਤਲਬ ਦੌੜ ਰਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਨੇ ਫਿਰ ਉੱਥੋਂ ਨਿਕਲਣਾ ਹੀ ਸਹੀ ਸਮਝਿਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਈਕ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਤੇ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਵਿੱਚ ਗੇੜੀਆਂ ਲਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਸਾਹਿਲ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਇੱਦਾਂ ਹੀ 10-11 ਵਜੇ ਤੱਕ ਘੁੰਮਦਾ ਰਹੇਗਾ। ਪਰ ਉਧਰ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਟੈਨਸ਼ਨ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। 7 ਵੱਜ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਹਾਲੇ ਤੱਕ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ। ਉਹ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਫੋਨ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਬੋਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੰਮੀ ਅੱਜ ਮੈਂ ਲੇਟ ਹੀ ਘਰ ਆਉਣਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਘੁੰਮਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਸੋਚਿਆ ਅੱਜ ਘੁੰਮ ਹੀ ਲਵਾਂ।
ਸਾਕਸ਼ੀ ਨੇ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਹਿਲ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੀ ਬਾਹਰ ਘੁੰਮਣ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੁੰਡੇ ਤੇ ਯਕੀਨ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੋਈ ਪੁੱਠੀ ਸਿੱਧੀ ਹਰਕਤ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ। ਸਾਹਿਲ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਰੋਡ ਤੇ ਬਾਈਕ ਲੈ ਕੇ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਤੇ ਮਿੱਠੀ ਮਹਿਕ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਬਾਗ ਵਿੱਚੋਂ ਆ ਰਹੀ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਇਹ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਨਹੀਂ, ਕੁਝ ਹੋਰ ਸੀ। ਉਹ ਮਹਿਕ ਜਿੱਦਾਂ ਹੀ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਦਾ ਵੈਮਪਾਇਰ ਜਾਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸਦੀ ਖੂਨ ਦੀ ਪਿਆਸ ਵਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਖੁਦ ਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ।
ਉਹ ਆਪਣੀ ਬਾਈਕ ਨੂੰ ਉਸ ਦਿਸ਼ਾ ਵੱਲ ਮੋੜ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਬਾਈਕ ਦੀ ਸਪੀਡ ਉਸਨੂੰ ਘੱਟ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੀ ਤਲਬ ਵਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਬਾਈਕ ਨੂੰ ਸਾਈਡ ਤੇ ਲਗਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਤੇ ਆਸੇ-ਪਾਸੇ ਦੇਖ ਕੇ ਦੌੜ ਲਗਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਸਾਹਿਲ ਇੰਨੀ ਤੇਜ਼ ਦੌੜ ਰਿਹਾ ਸੀ... ਜਿਵੇਂ ਹਵਾ ਦਾ ਝੋਂਕਾ ਹੋਵੇ, ਪਲਕ ਝਪਕਦੇ ਹੀ ਉਹ ਦੂਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਇੱਕ ਦੋ ਮਿੰਟ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਸ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿੱਥੋਂ ਉਸਨੂੰ ਖੂਨ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।
ਇਹ ਇੱਕ ਸੁੰਨਸਾਨ ਜਿਹਾ ਇਲਾਕਾ ਸੀ ਤੇ ਰਾਤ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਹ ਜਿੱਦਾਂ ਹੀ ਮਾੜਾ ਜਿਹਾ ਅੱਗੇ ਨੂੰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਉਸਨੂੰ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤਿੰਨ ਬੰਦੇ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਬੰਦੇ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਗੁੰਡੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਪਰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਉਸ ਨਾਲ ਅਲੱਗ ਹੋਈ... ਜਦੋਂ ਉਹ ਇੱਥੇ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਉਸਦੀ ਖੂਨ ਪੀਣ ਦੀ ਤਲਬ ਮੁੱਕ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਤਲਬ ਹੁਣ ਭਿਆਨਕ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈ।
ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਗਰਜਿਆ... “ਜੇ ਆਪਣੀ ਭਲਾਈ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਿਕਲੋ ਇੱਥੋਂ!” ਸਾਹਿਲ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਜਦੋਂ ਗੁੰਡੇ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਨੇ ਤੇ ਬੋਲਦੇ ਆ।
ਗੁੰਡਾ 1: “ਤੂੰ ਨਿਕਲ ਇੱਥੋਂ, ਤੈਨੂੰ ਦਿਸ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਇਹ ਸਾਡੇ ਮਜ਼ੇ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੈ। ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਭਲਾਈ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇੱਥੋਂ ਨਿਕਲ ਤੇ ਹੀਰੋ ਨਾ ਬਣ।”
ਸਾਹਿਲ: “ਮੈਂ ਲਾਸਟ ਵਾਰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਛੱਡੋ।”
ਗੁੰਡਾ 2: “ਇਹ ਸਾਲਾ ਆ ਕੇ ਸਾਡਾ ਮੂਡ ਖਰਾਬ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਇਸਦੀ ਹੀ ਭੈਣਚੋਦਦੇ ਆ।”
ਉਹ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਸਾਹਿਲ ਵੱਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੇ ਮੁੱਕਾ ਮਾਰਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਰਿਫਲੈਕਸ ਇੰਨੇ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ.....ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਉਸ ਬੰਦੇ ਦਾ ਮੁੱਕਾ ਉਸ ਵੱਲ ਬਹੁਤ ਸਲੋਅ ਆਉਂਦਾ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਸਮਾਂ ਰੁੱਕ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਆ ਰਹੇ ਮੁੱਕੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਫੜਿਆ ਤੇ ਗੁੰਡੇ 2 ਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀ। ਤੇ ਉਸਦੀ ਧੌਣ ਤੇ ਇੰਨਾ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਮੁੱਕਾ ਮਾਰਿਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਧੌਣ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਉਖੜ ਕੇ ਦੂਰ ਜਾ ਡਿੱਗੀ। ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਬਾਕੀ 2 ਗੁੰਡੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘਬਰਾ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਤੇ ਰੰਗ ਹੀ ਉੱਡ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿਖ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉੱਥੋਂ ਡਰਦੇ ਮਾਰੇ ਭੱਜਣ ਲੱਗੇ। ਪਰ ਸਾਹਿਲ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿੱਥੋਂ ਭੱਜਣ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਸਾਹਿਲ ਨੇ ਆਪਣੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤਾ ਤੇ ਦੋਨਾਂ ਗੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਧੌਣ ਤੋਂ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਸੜਕ ਤੇ ਹੀ ਚੁੱਕ ਕੇ ਦੇ ਮਾਰਿਆ। ਇੰਨੀ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਟਕਰਾਅ ਕਰਕੇ ਦੋਵਾਂ ਗੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਤੱਕ ਟੁੱਟ ਗਈ। ਫਿਰ ਸਾਹਿਲ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਗੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਢਿੱਡ ਤੇ ਆਪਣਾ ਪੈਰ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਿਰ ਧੜ੍ਹ ਤੋਂ ਹੀ ਅਲੱਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਖੂਨ ਦੇ ਛਿੱਟਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਪੂਰੇ ਕੱਪੜੇ ਭਰ ਚੁੱਕੇ ਸਨ।
ਸਾਹਿਲ ਨੇ ਇੱਕ ਗੁੰਡੇ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦਾ ਖੂਨ ਦਾ ਸੁਆਦ ਇੰਨਾ ਗੰਦਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਹੀ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਸਾਹਿਲ ਜਦੋਂ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕੁੜੀ ਉਸਦੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕੁੜੀ ਨੇ ਸੈਕਸੀ ਜਿਹਾ ਬਲੈਕ ਟੌਪ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀ ਦਾ ਪੂਰਾ ਢਿੱਡ ਸਾਫ ਦਿਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤੇ ਥੱਲੇ ਉਸਨੇ ਪਾਈ ਸੀ ਬਲੈਕ ਜੀਨ। ਤੇ ਉਹ ਜੀਨ ਵੀ ਇੰਨੀ ਟਾਈਟ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਹੀ ਚਿਪਕੀ ਹੋਵੇ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜੀਨ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀ ਦੇ ਪੱਟ ਤੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਦਾ ਆਕਾਰ ਸਾਫ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜੋ ਕਿਸੇ ਵੀ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਮਨ ਬਹਿਕਾਉਣ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਵੀ ਬਹਿਕ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਦੇ ਕਾਬੂ ਕੀਤਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚੋਂ ਇਹ ਖਿਆਲ ਕੱਢ ਦਿੱਤੇ। ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਦੇਖ ਕੇ ਸਾਹਿਲ ਇੱਕ ਦਮ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਸਦਾ ਗੁੱਸਾ ਤੇ ਖੂਨ ਦੀ ਪਿਆਸ ਵੀ ਇੱਕ ਦਮ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਈ।
ਪਰ ਹੁਣ ਸਾਹਿਲ ਇਹ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਉਸਨੇ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕਿੱਦਾਂ ਸਮਝਾਵੇਗਾ ਕਿਤੇ ਕੁੜੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਦੱਸ ਹੀ ਨਾ ਦਵੇ। ਉਹ ਇਹ ਸਭ ਸੋਚ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੁੜੀ ਸਾਹਿਲ ਵੱਲ ਬੜੇ ਸੈਕਸੀ ਅੰਦਾਜ਼ ਨਾਲ ਤੁਰ ਕੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਸਾਹਿਲ ਚੌਂਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਜੱਫੀ ਨਾਲ ਇੱਕ ਅਲੱਗ ਹੀ ਸਕੂਨ ਵੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।
ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ... ਕਿ ਇਹ ਉਹੀ ਸਕੂਨ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਉਸਨੂੰ ਤਲਾਸ਼ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਦਾ ਦਿਮਾਗ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਗਲਤ ਹੈ। 'ਤੂੰ ਇੱਕ ਅਣਜਾਣ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਕਿਵੇਂ ਪਾ ਸਕਦਾ ਹੈਂ?' ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ... ਕਿ ਇਸ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਡੂੰਘਾ ਕਨੈਕਸ਼ਨ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਜਾਣਦਾ ਹੋਵੇ।
ਮਿਲਦੇ ਹਾਂ ਹੁਣ ਅਗਲੇ ਅਪਡੇਟ ਵਿੱਚ। ਤੇ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕੌਣ ਹੈ ਇਹ ਕੁੜੀ ਤੇ ਇਸਨੇ ਕਿਉਂ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਈ ਹੋਈ ਹੈ ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਕਿਉਂ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।
