- 1,595
- 4,005
- 144
3: ਹੋਰ ਰਾਜ਼
ਪਿਛਲੀ ਜਾਣਕਾਰੀ:
ਪਿਛਲੇ ਅਪਡੇਟ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਪੜ੍ਹਿਆ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਕਿਰਨ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲੈ ਕੇ ਗਈ ਤੇ। ਉੱਥੇ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਤੇ ਵੈਂਪਾਇਰਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਰਾਜ਼ ਪਤਾ ਚੱਲੇ। ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਵੈਂਪਾਇਰ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ, ਕਿਰਨ ਹੀ ਹੈ। ਤੇ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਆਖਿਰ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਿਆ ਕਿਵੇਂ ਸਾਹਿਲ ਤੇ ਕਿਰਨ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਖੂਨ ਪੀਂਦੇ ਹੋਏ ਅੱਗੇ ਵਧ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਹੁਣ ਅੱਗੇ…
ਕਿਰਨ ਆਪਣੇ ਲਿਵਿੰਗ ਹਾਲ ਦੇ ਵੱਡੇ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਆਪਣੀ ਬਲੈਕ ਜੀਨ ਤੇ ਬਲੈਕ ਬ੍ਰਾ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਉਸਦੇ ਪੱਟਾਂ 'ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਲੇਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕਿਰਨ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਬਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੱਥ ਫੇਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਕਿਰਨ: "ਹੁਣ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ?"
ਸਾਹਿਲ: "ਹਾਂਜੀ, ਸਵਾਲ ਤਾਂ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ: "ਪੁੱਛੋ ਫਿਰ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਪਰ ਸਮਾਂ ਬਹੁਤ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਤੇ ਮੇਰੀ ਮੋਮ ਮੇਰੀ ਫਿਕਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"
ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਜਾਣ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਉਸਦੇ ਫੇਸ 'ਤੇ ਜੋ ਪਿਆਰੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਸੀ ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨ: "ਨਹੀਂ, ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ। ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਹੋ ਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹੋਗੇ।"
ਸਾਹਿਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਵਤੀਰੇ ਵਿੱਚ ਆਏ ਬਦਲਾਅ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਡਰ ਜਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਕਿਰਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਤੇ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਤੇ ਕਿਰਨ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਖੂਨ ਪੀਤਾ ਸੀ, ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਕਨੈਕਸ਼ਨ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਤੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਮਝ ਪਾ ਰਹੇ ਸਨ।
ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਹਿਲ ਡਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਖੁਦ 'ਤੇ ਕਾਬੂ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਬਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੱਥ ਫੇਰਦੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ... "ਸੌਰੀ ਮਾਈ ਲਵ... ਮੈਂ ਬੱਸ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਕੋਈ ਨਹੀਂ, ਤੁਹਾਡਾ ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਕਰੇ ਤੁਸੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹੋ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਪਰ ਤੁਹਾਡੇ ਸੁਭਾਅ ਵਿੱਚ ਇਹ ਬਦਲਾਅ ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਸੀ। ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਨੌਰਮਲ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ।"
ਕਿਰਨ: "ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਦਿਮਾਗੀ ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ, ਕਹਿ ਲਵੋ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਅਬਸੈਸ਼ਨ ਹੈ। ਜੋ ਚੀਜ਼ ਮੇਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੰਦੀ। ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਥੋੜ੍ਹੀ ਹੋ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਹੀ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਜਦੋਂ ਚਾਹੋ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਮੇਰੇ ਮੋਮ-ਡੈਡ ਬਹੁਤ ਮਾਡਰਨ ਨੇ, ਨਾਲੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖੁਦ ਲਵ ਮੈਰਿਜ ਹੈ। ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਐਕਸੈਪਟ ਕਰ ਲੈਣਗੇ।" (ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਬਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੱਥ ਫੇਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ 'ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਚੱਲਾ, ਇੱਥੇ ਹੀ ਹਾਂ।')
ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਸਾਹਿਲ ਦਾ ਇੱਦਾਂ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਉਸਦੇ ਮੁੱਖ ਵਿੱਚੋਂ ਅੱਗੇ ਜੋ ਸ਼ਬਦ ਨਿਕਲਦੇ ਨੇ ਉਹ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਹਿਲਾ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੇ ਨੇ।
ਕਿਰਨ: "ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰਾ ਹਸਬੈਂਡ ਬਣਾ ਕੇ ਬਹੁਤ ਸਹੀ ਕੀਤਾ। ਤੁਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਸਮਝਦਾਰ ਹੋ ਤੇ ਪਿਆਰੇ ਹੋ।"
ਸਾਹਿਲ: (ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ) "ਹਸਬੈਂਡਡਡ... ਕੀ ਮਤਲਬ ਤੁਹਾਡਾ? ਹਸਬੈਂਡ ਕਿਵੇਂ ਹੋਇਆ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ?"
ਕਿਰਨ: "ਓਹ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਭੁੱਲ ਗਈ। ਤੁਸੀਂ ਡਰੋ ਨਾ, ਘਬਰਾਓ ਨਾ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੈਂਪਾਇਰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਵਰਜਿਨ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਟਰਨ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਇੱਕ ਰਸਮ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਉਸ ਵੈਂਪਾਇਰ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹਸਬੈਂਡ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਆਪਣਾ ਗੁਲਾਮ। ਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹਸਬੈਂਡ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਚੁਣਿਆ ਹੈ। ਪਰ ਉਸ ਰਸਮ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ...!" ਕਿਰਨ ਅੱਗੇ ਬੋਲਦੀ-ਬੋਲਦੀ ਰੁਕ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਤੇ ਫੇਸ 'ਤੇ ਉਹ ਗੁੱਸਾ ਦੁਬਾਰਾ ਉੱਭਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਹਿਲ ਨੇ ਕੁਝ ਦੇਰ ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਕਿਰਨ ਬੋਲਦੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਦੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ, "ਪਲੀਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦਿਓ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਪੁੱਛੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਚੁਣ ਲਿਆ।"
ਸਾਹਿਲ: (ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਫਿਰ ਓਹੀ ਸੀਨ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਕਿਰਨ ਦਾ ਖੂਨ ਪੀਂਦੇ ਦਿਸੇ ਸਨ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ 'ਤੂੰ ਸਿਓਰ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਇਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹਸਬੈਂਡ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ?') "ਇੱਕ ਮਿੰਟ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਮੈਂ ਵਰਜਿਨ ਹਾਂ?"
ਕਿਰਨ: "ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਰੇ ਸਭ ਕੁਝ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ 'ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਨਿਗਾਹ ਰੱਖ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਨਾਲੇ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਾਰਨ ਸੀ ਤੁਹਾਡਾ ਖੂਨ। ਤੁਹਾਡਾ ਖੂਨ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਵੱਲ ਅਟਰੈਕਟ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਖੂਨ ਪੀ ਜਾਵਾਂ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਮਤਲਬ? ਤੇ ਖੂਨ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਪੀਤਾ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ?"
ਕਿਰਨ: "ਹਾਂ, ਓਦੋਂ ਮੈਂ ਵੀ ਛੋਟੀ ਹੀ ਸੀ ਆਹੀ, ਕੁਝ 13 ਸਾਲ ਦੀ ਹੋਣੀ ਹਾਂ ਮੈਂ। ਤੇ ਮੈਂ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇੱਕਲੀ ਘੁੰਮ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ। ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਘਰ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਾਵਰਫੁੱਲ ਖੂਨ ਦੀ ਸਮੈੱਲ ਆਈ। ਮੈਂ ਉਸ ਵੱਲ ਦੌੜ ਪਈ। ਤੇ ਉਸ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋਈ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਸੀ। ਤੁਹਾਡਾ ਮਾਸੂਮ ਚਿਹਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ, ਓਦੋਂ ਤੁਹਾਡੀ ਉਮਰ 8-9 ਸਾਲ ਹੋਣੀ ਹੈ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਖੂਨ ਪੀਤਾ?"
ਕਿਰਨ: "ਨਹੀਂ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਖੂਨ ਨਹੀਂ ਪੀਤਾ ਪਰ ਓਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਤੁਹਾਡੇ 'ਤੇ ਮੈਂ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹਸਬੈਂਡ ਕਿਉਂ ਬਣਾਇਆ? ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਗੁਲਾਮ ਵੀ ਤਾਂ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਸੀ?"
ਕਿਰਨ: "ਹਾਂ, ਬਣਾ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਇੱਕ ਨੋਬਲ ਵੈਂਪਾਇਰ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਉਹ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਮੈਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਹੰਕਾਰ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਗੰਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਹਾਂ ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਕਲੇਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ। ਤੇ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਉਣਾ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਡੈਡੀ ਕਹਿੰਦੇ, 'ਕਿ ਤੂੰ ਉਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਉਣਾ ਤੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਫੋਰਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਪਰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਖਾਨਦਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕੇ। ਤੁਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਮਿਲੋ, ਦੋਸਤ ਬਣੋ ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਜਾਣੋ।' ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਹਸਬੈਂਡ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਚੁਣ ਲਿਆ। ਪਰ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਖਾਨਦਾਨੀ ਵੈਂਪਾਇਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਇੱਕ ਆਮ ਵੈਂਪਾਇਰ ਨੂੰ ਚੁਣ ਲਿਆ ਹੈ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਹੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਮ ਨਹੀਂ, ਖਾਸ ਵੈਂਪਾਇਰ ਹੋ, ਉਹ ਪੱਕਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਐਕਸੈਪਟ ਕਰ ਲੈਣਗੇ।"
ਸਾਹਿਲ ਇਹ ਸਭ ਸੁਣਦਾ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਕੁਝ ਸੋਚ ਵੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਕਿਰਨ ਉਸਨੂੰ ਹਿਲਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਸੋਚ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਕਿਰਨ: "ਸੌਰੀ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੈਂਪਾਇਰ ਵੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪਤੀ ਵੀ ਬਣਾ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸੈਲਫਿਸ਼ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਆਪਣਾ ਸੋਚਿਆ।" (ਕਿਰਨ ਸਾਹਿਲ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੇ ਫੇਸ 'ਤੇ ਗਿਲਟ ਤੇ ਸੈਡਨੈੱਸ ਸਾਫ਼ ਦੇਖੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ)।
ਸਾਹਿਲ: "ਹਾਂਜੀ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਸਭ ਹਜ਼ਮ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਕੋਈ ਆਪਸ਼ਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰ ਚਲੋ ਇੱਕ ਗੱਲ ਵਧੀਆ ਹੋਈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਬਿਮਾਰੀ ਠੀਕ ਹੋ ਗਈ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਖਾਸ ਕਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਲਾਈਫ ਵੀ ਆਮ ਇਨਸਾਨ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਹੋਣੀ ਸੀ। ਤੇ ਰਹੀ ਗੱਲ ਤੁਹਾਡੇ ਮੇਰੀ ਵਾਈਫ ਬਣਨ ਦੀ, ਉਹ ਗੱਲ ਵੀ ਹਜ਼ਮ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇੰਨੇ ਸੋਹਣੇ, ਜਿਸ ਉੱਪਰ ਸਾਰੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਪਾਗਲ ਹਨ, ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜੀ.ਐੱਫ. ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਮੇਰੀ ਵਾਈਫ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਯਕੀਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ ਸਾਹਿਲ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਆਪਣੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਗਿਲਟ ਦੂਰ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਫੇਸ 'ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਫਿਰ ਤੋਂ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੀ ਬਾਂਹ ਨੂੰ ਹੱਗ ਕਰਦੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨ: "ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੈਂ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ?"
ਸਾਹਿਲ: (ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ) "ਹਾਂਜੀ, ਬਹੁਤ।"
ਕਿਰਨ: "ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?"
ਸਾਹਿਲ: "ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਇੰਨੇ ਸੋਹਣੇ ਤੇ ਮੈਂ ਸੁੱਕਾ ਜਿਹਾ ਮੁੰਡਾ। ਤੇ ਦਿਖਣ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੁਝ ਖਾਸ ਨਹੀਂ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਅੰਬਰਾਂ ਤੋਂ ਉਤਰੀ ਪਰੀ ਵਾਂਗ ਹੋ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਲਾਗੇ ਕਾਫੀ ਜਣੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਚਾਰ-ਪੰਜ ਕੁੜੀਆਂ, ਦੋ-ਤਿੰਨ ਮੁੰਡੇ ਤੇ ਓਦਾਂ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਹੱਟੇ-ਕੱਟੇ। ਮੇਰੀ ਕੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਪੈਣੀ ਸੀ ਤੁਹਾਡੇ ਲਾਗੇ ਜਾ ਸਕੇ।"
ਕਿਰਨ: "ਪਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹਾਂ ਨਾ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਵਾਈਫ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ?"
ਸਾਹਿਲ: "ਹਾਂ, ਕੋਈ ਪਾਗਲ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ ਜੋ ਇਸ ਗੱਲ ਲਈ ਮਨਾ ਕਰੇਗਾ ਪਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਾਂਗਾ, ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰਪੋਜ਼ ਕਰਾਂਗਾ, ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਜੀ.ਐੱਫ.-ਬੀ.ਐੱਫ. ਬਣਾਂਗੇ, ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਸਮਝਾਂਗੇ ਤੇ ਫਿਰ ਜੇ ਸਭ ਸਹੀ ਰਿਹਾ ਤੇ ਵਿਆਹ ਕਰਾਂਗੇ।"
ਕਿਰਨ: "ਓਹ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਕੀ ਮਤਲਬ ਤੁਹਾਡਾ?"
ਕਿਰਨ: "ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਆਪਾਂ ਹਸਬੈਂਡ-ਵਾਈਫ ਹਾਂ ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਪਤਾ ਹੈ। ਆਪਾਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬੀ.ਐੱਫ.-ਜੀ.ਐੱਫ. ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਨਾਲੇ ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਡਾਰਲਿੰਗ ਇੰਨਾ ਹੈਂਡਸਮ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਕੁੜੀ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਾਗਲ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਹਾਂ, ਯਾਦ ਰੱਖਿਓ, ਜੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਲਾਗੇ ਆਉਣ ਦਿੱਤਾ ਆਪਣੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬੁਰਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਹਾਹਾਹਾ, ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦਿੰਦਾ, ਪਰ ਮੈਂ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਜੀ.ਐੱਫ.-ਬੀ.ਐੱਫ., ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਹੰਗਾਮਾ ਹੋ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਕਿੰਨੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਤਾਂ ਦਿਲ ਟੁੱਟ ਜਾਣਗੇ, ਕਿੰਨੀਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਟਾਈਮ ਚੁੱਕਣ ਨੂੰ ਫਿਰਨਾ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ: (ਮਾਣ ਵਾਲੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ) "ਤੇ ਫਿਰ ਮੇਰਾ ਬੀ.ਐੱਫ. ਬਣਨ ਲਈ ਇੰਨਾ ਤਾਂ ਕਰਨਾ ਪੈਣਾ ਹੈ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਕਰ ਲਵਾਂਗੇ। ਪਰ ਬਾਕੀ ਪ੍ਰੌਬਲਮਸ ਵੀ ਨੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸੌਲਵ ਕਰੀਏ?"
ਕਿਰਨ: "ਮੈਂ ਕਿਹਦੇ ਲਈ ਹਾਂ, ਹੁਕਮ ਕਰੋ ਪਤੀ ਦੇਵ ਜੀ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਜੋ ਬਦਲਾਅ ਆਏ ਹਨ, ਮੈਂ ਇਸਦਾ ਕੀ ਕਰਾਂ? ਜੋ ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਦੇ-ਪਛਾਣਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਜਾਵਾਂ?"
ਕਿਰਨ: "ਬੱਸ ਇੰਨਾ ਹੀ ਗੱਲ ਆ ?" (ਥੋੜ੍ਹੀ ਕਮਾਂਡਿੰਗ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ) "....ਕੋਮਲ... ਕਮ ਹੀਅਰ।"
ਉਸੇ ਹੀ ਪਲ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਲਿਵਿੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸਦੀ ਉਮਰ ਆਹੀ ਕੁਝ 18-19 ਸਾਲ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਹਾਈਟ ਛੋਟੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬਾਲ ਵੀ ਛੋਟੇ ਸਨ ਜੋ ਬੱਸ ਉਸਦੀ ਧੌਣ ਤੱਕ ਹੀ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਇੰਜ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਸਕੈਨ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।
ਕਿਰਨ ਨੇ ਕੋਈ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਜਦਕਿ ਮੈਂ ਝਿਜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਸ਼ਰਟਲੈੱਸ ਸੀ ਤੇ ਕਿਰਨ ਵੀ ਟੌਪਲੈੱਸ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਕਾਲੀ ਬ੍ਰਾ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਸਾਈਡ ਤੋਂ ਹੱਗ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੁਲਾ ਲਵੇਗੀ। ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਕੋਮਲ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਇੱਦਾਂ ਚੈੱਕ ਆਊਟ ਕਰਨਾ ਮੈਨੂੰ ਅਜੀਬ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਕਿਰਨ: "ਕੋਮਲ, ਬਿਹੇਵ... ਮੀਟ ਮਾਈ ਹਸਬੈਂਡ ਐਂਡ ਯੋਰ ਨਿਊ ਮਾਸਟਰ ਸਾਹਿਲ ਚੌਹਾਨ।"
ਕੋਮਲ: "ਸੌਰੀ ਮਿਸ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੱਸ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮਿਸ ਨੇ ਕਿਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਚੁਣਿਆ ਹੈ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮੰਨਣੀ ਪਵੇਗੀ।" (ਮੈਨੂੰ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਦੇਖ ਕੇ) "ਮੇਰੀ ਮਿਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਹੈਂਡਸਮ ਹਸਬੈਂਡ ਨੂੰ ਚੁਣਿਆ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ: "ਹਾਂ, ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਰੱਖ। ਹੀ ਇਜ਼ ਮਾਈਨ, ਓਨਲੀ ਮਾਈਨ। ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਹੋਰ ਖਿਆਲ ਲਿਆਈ ਵੀ ਨਾ। ਸਮਝੀ?"
ਕੋਮਲ: "ਯੈੱਸ ਮਿਸ...ਹੈਲੋ ਮਾਸਟਰ, ਮਾਈਸੈਲਫ ਕੋਮਲ। ਤੇ ਮੈਂ ਮਿਸ ਕਿਰਨ ਦੀ ਪਰਸਨਲ ਮੇਡ ਹਾਂ। ਤੇ ਮੈਂ ਮਿਸ ਲਈ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਦੀ ਹਾਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹਰੇਕ ਹੁਕਮ ਮੰਨਦੀ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਲਾਈਫ ਦਾ ਇੱਕ ਹੀ ਮਕਸਦ ਹੈ ਮਿਸ ਦੀ ਹਰੇਕ ਵਿਸ਼ ਪੂਰੀ ਕਰਨਾ ਤੇ ਇੱਕ ਪਰਫੈਕਟ ਮੇਡ ਬਣਨਾ। ਤੇ ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਵੀ ਹਰੇਕ ਹੁਕਮ ਮੰਨਾਂਗੀ।" (ਸੈਕਸੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ) "ਹਰੇਕ ਹੁਕਮ।"
ਕਿਰਨ: (ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ) "ਯੂ ਫਕਿੰਗ ਸਲੱਟ। ਤੈਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਕਿਹਾ ਸੁਣਦਾ ਨਹੀਂ? ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਰੱਖੀ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਜਲਾ ਦੇਣਾ ਹੈ, ਕੁੱਤੀਏ।"
ਸਾਹਿਲ: (ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਂਦੇ) "ਇੰਨਾ ਗੁੱਸਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਮੇਰੀ ਜਾਨ। ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾ।"
ਕਿਰਨ ਸਾਹਿਲ ਦੀ ਇਸ ਹਰਕਤ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।
ਕੋਮਲ: (ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਇੱਦਾਂ ਸ਼ਾਂਤ ਹੁੰਦੇ ਦੇਖ) "ਓਹੋਹੋ, ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜੰਗਲੀ ਬਿੱਲੀ ਦੇ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਘੰਟੀ ਪਾਉਣ ਵਾਲਾ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ: "ਲੱਗਦਾ ਤੂੰ ਕੁੱਤੀਏ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਅੱਜ ਮਰ ਕੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਹੈ।"
ਕੋਮਲ: "ਮੈਨੂੰ ਮਾਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੱਸ ਮੈਨੂੰ ਮਾਸਟਰ ਦਾ ਸਵਾਦ ਤਾਂ ਚੱਖਣ ਦਿਓ ਮਿਸ।"
ਕਿਰਨ: (ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਅੱਗ ਬਬੂਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸੋਫੇ ਤੋਂ ਉੱਠ ਖੜ੍ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਸਾਹਿਲ ਉਸਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ੍ਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।) "ਸਾਲੀਏ ਗਸਤੀਏ ਮੇਰੇ ਘਰਵਾਲੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹੀਂ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।"
ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਵੀ ਲਿਵਿੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਬੋਲਦੀ ਹੈ... "ਮਿਸ, ਤੁਸੀਂ ਇੰਨਾ ਗੁੱਸਾ ਕਿਉਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ? ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਨਾ ਕੋਮਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਸ਼ੀ ਇਜ਼ ਟੀਜ਼ਿੰਗ ਯੂ, ਪਲੀਜ਼ ਕਾਮ ਡਾਊਨ ਮਿਸ।"
ਕਿਰਨ: "ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ, ਇਸ ਕੁੱਤੀ ਨੂੰ ਇੱਥੋਂ ਲੈ ਜਾ ਤੇ ਇਹਨੂੰ ਕਹਿ ਅੰਜਲੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਵੇ।"
ਕੋਮਲ: "ਯੈੱਸ ਮਿਸ, ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਹੀ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹਾਂ। ਸੌਰੀ ਮਿਸ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਨ ਲਈ।"
ਤੇ ਇੰਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਕੋਮਲ ਉੱਥੋਂ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਲਿਵਿੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਮੈਂ, ਕਿਰਨ ਤੇ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ: "ਆਈ ਥਿੰਕ ਮਿਸ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਲੈਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਨੇ ਤੇ ਸਰ, ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਲਵੋ। ਅੰਜਲੀ ਜਲਦੀ ਹੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਹੋਣੀ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ ਫਿਰ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਸਾਡੇ ਮਗਰ-ਮਗਰ ਹੀ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਵੀ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਪੜੇ ਕੱਢ ਕੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਨਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਕਿਰਨ ਦੀ ਕਾਲੀ ਬ੍ਰਾ ਉਤਾਰਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਇੱਕਦਮ ਸੁਡੌਲ ਤੇ ਇੱਕਦਮ ਗੋਲ ਆਕਾਰ ਦੇ ਬੂਬਸ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਮੈਂ ਸਾਈਡ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਇਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੇਰੀ ਤਾਂ ਜਾਨ ਹੀ ਹਲਕ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਕੁੜੀ ਜਿਸਨੂੰ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਮੁੰਡੇ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹਨ, ਉਹ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਿਨਾਂ ਬ੍ਰਾ ਤੋਂ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨ ਦੇ ਬੂਬਸ ਇੱਕਦਮ ਵਾਈਟ ਸਨ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਹਲਕਾ-ਹਲਕਾ ਗੁਲਾਬੀਪਨ ਵੀ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਉਸਦੇ ਨਿੱਪਲ ਹਲਕੇ ਗੁਲਾਬੀ ਤੇ ਭੂਰੇ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਕੱਢ ਰਹੇ ਸਨ। ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਮੇਰੇ ਲੰਨ ਵਿੱਚ ਤਣਾਅ ਆਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਆਪਣੇ ਧਿਆਨ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਫਿਰ ਕਿਰਨ ਦੀ ਬਲੈਕ ਜੀਨ ਖੋਲ੍ਹੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਖਿੱਚ ਕੇ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਤੇ ਕਿਰਨ ਦੀ ਫੈਂਸੀ ਕਾਲੀ ਪੈਂਟੀ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਜਦੋਂ ਸਾਹਿਲ ਉੱਪਰ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਫਲਰਟਿੰਗ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਦਿੰਦੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ... "ਮਾਈ ਡਾਰਲਿੰਗ ਇਜ਼ ਗੈਟਿੰਗ ਹੌਰਨੀ। ਪਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੁਦ 'ਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਨਾ ਪੈਣਾ ਹੈ ਹਨੀਮੂਨ ਤੱਕ। ਹਾਂ ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜ਼ੀ।"
ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਤਾਂ ਆਈ ਸੀ ਪਰ ਜਦੋਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਹੀ ਕੋਈ ਪ੍ਰੌਬਲਮ ਨਹੀਂ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਫਿਰ ਬਿਨਾਂ ਸੋਚੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਸੰਗਮਰਮਰ ਵਾਂਗ ਤਰਾਸ਼ੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਲੈਕ ਪੈਂਟੀ ਵਿੱਚੋਂ ਉਸਦੇ ਚਿੱਤੜ ਅੱਧੇ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲੱਭ ਰਹੇ ਸਨ। ਚਿੱਤੜਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਸਾਹਿਲ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿੰਨੇ ਪੋਲੇ ਹਨ। ਉਪਰੋਂ ਕਿਰਨ ਦੇ ਭਰੇ ਪੱਟ ਜਿਸਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਸਾਹਿਲ ਦਾ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਮਸਲ ਦੇਵੇ।
ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਕਿਰਨ ਦੀ ਪੈਂਟੀ ਵੀ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਕਿਰਨ ਘੁੰਮ ਜਾਂਦੀ ਹੈ... ਤੇ ਬੋਲਦੀ ਹੈ... "ਮੇਰੀ ਪੂਸੀ ਦੇਖਣ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨਾ ਪੈਣਾ ਹੈ ਮਾਈ ਲਵ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਐੱਸ ਤਾਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ...ਦੇਖੋ ਤੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਲਵੋ।"
ਸਾਹਿਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਗੋਲ ਚਿੱਤੜ ਦੇਖ ਪੂਰਾ ਹੌਰਨੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸਦਾ ਲੰਨ ਇੱਕਦਮ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹੁਣੇ ਹੀ ਜਾਵੇ ਤੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਪਵੇ। ਪਰ ਸਾਹਿਲ ਖੁਦ 'ਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਸਾਹਿਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਹੋਰ ਦੇਖ ਪਾਉਂਦਾ ਕਿ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਨਿਊ ਪੈਂਟੀ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਪਹਿਨਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਬਲੈਕ ਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਬਲੈਕ ਬ੍ਰਾ ਪਹਿਨਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਨਿਊ ਬਲੈਕ ਜੀਨ ਤੇ ਨਿਊ ਬਲੈਕ ਟੌਪ।
ਮੈਂ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਖੜ੍ਹਾ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖ ਕੇ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ... "ਯੂ ਲਾਇਕ ਇਟ?" ਮੈਂ ਬੱਸ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ।
ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਜੋ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ, ਬੋਲਦੀ ਹੈ... "ਮਿਸ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੁਦ 'ਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ... ਅੰਜਲੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਹੀ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਪਲੀਜ਼ ਸਾਈਡ 'ਤੇ ਹੋਵੋ, ਮੈਨੂੰ ਮਾਸਟਰ ਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਦਿਓ।"
ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਫਿਰ ਕਿਰਨ ਦੀ ਅਲਮਾਰੀ ਦਾ ਹੀ ਅਲੱਗ ਸੈਕਸ਼ਨ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਾਰੇ ਤੇ ਬਲੈਕ ਮੈਨ ਕਲੋਥਸ ਪਏ ਹੋਏ ਸਨ।
ਸਾਹਿਲ: "ਇਹ ਕੱਪੜੇ ਕਿਸਦੇ ਹਨ?"
ਕਿਰਨ: "ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਹੀ ਨੇ, ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰ ਲਏ ਸਨ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਪਰ ਸਾਰੇ ਕਾਲੇ?"
ਕਿਰਨ: "ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕਾਲੇ ਕੱਪੜੇ ਹੀ ਪਸੰਦ ਹਨ। ਬਾਕੀ ਮੇਰੀ ਡਾਰਲਿੰਗ ਨੂੰ ਜੋ ਪਸੰਦ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇਵੇ ਮੈਂ ਉਹ ਬਣਾ ਦਵਾਂਗੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਸਾਰਨਾ ਪੈਣਾ ਹੈ।"
ਫਿਰ ਮੈਂ ਇੱਕ ਜੀਨ ਤੇ ਸ਼ਰਟ ਚੂਜ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਤੇ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਨਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਫਰਸਟ ਟਾਈਮ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਅਜੀਬ ਵੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਪਵਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਰ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਇੱਕ ਮੇਡ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦਾ ਇਹ ਕੰਮ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਕਰਨ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਓਦੋਂ ਝਟਕਾ ਲੱਗਾ ਜਦੋਂ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਕੱਛੇ ਨੂੰ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਗਿਆ। ਕਿਰਨ ਲਾਗੇ ਖੜ੍ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ,
ਕਿਰਨ: "ਓਹ, ਜਿਵੇਂ ਕਰਦੀ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਕਰਨ ਦਿਓ। ਇਹ ਉਸਦਾ ਕੰਮ ਹੈ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਪਰ ਕਿਰਨ..." ਮੈਂ ਕੁਝ ਬੋਲਦਾ ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਨੇ ਮੇਰਾ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ ਜੰਮ ਹੀ ਗਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਦੋ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਨੰਗਾ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਤੇ ਮੇਰਾ ਲੰਨ ਜੋ ਕਿ ਅੱਧਾ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਲੁਕੋ ਲਿਆ ਤੇ ਕੱਠਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਕਿਰਨ ਤੁਰ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਈ ਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖ ਕੇ ਬੋਲੀ... "ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਹੁਣ ਆਦਤ ਪਾਉਣੀ ਪੈਣੀ ਹੈ। ਨਾਲੇ ਹੱਥ ਚੱਕੋ, ਮੈਂ ਵੀ ਦੇਖਾਂ ਮੇਰੀ ਡਾਰਲਿੰਗ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ।" ਕਿਰਨ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੀ ਖੁਦ ਹੀ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਲੰਨ ਤੋਂ ਚੁੱਕ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੈ, ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਹਵਸ ਸਾਫ਼ ਦਿਖ ਰਹੀ ਸੀ।
ਪਰ ਕਿਰਨ ਮੇਰਾ ਲੰਨ ਹੋਰ ਦੇਖ ਪਾਉਂਦੀ ਕਿ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਪਹਿਨਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਕੋਲੋਂ ਉਸਦੀ ਕੋਈ ਕੀਮਤੀ ਚੀਜ਼ ਖੋਹ ਲਈ ਹੋਵੇ।
ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਪਰ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਕੋਈ ਰਿਐਕਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨਾਉਣ 'ਤੇ ਹੀ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਰਹਿਣ ਲਈ ਬੋਲਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਯਾਦ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਹੈ। ਕਿਰਨ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੇ ਕਿਰਨ ਨੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਲਏ ਸਨ ਕਿ ਕੋਮਲ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਬੋਲਦੀ ਹੈ…
ਕੋਮਲ: "ਮਿਸ, ਅੰਜਲੀ ਆ ਗਈ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਸੀਕਰੇਟ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।"
ਮਿਲਦੇ ਹਾਂ ਹੁਣ ਨੈਕਸਟ ਅਪਡੇਟ ਵਿੱਚ ਤੇ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕੌਣ ਹੈ ਇਹ ਅੰਜਲੀ ਤੇ ਇੱਦਾਂ ਦੀ ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਸੀਕਰੇਟ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਕਹਾਣੀ ਨਾਲ ਬਣੇ ਰਹੋ ਤੇ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਦਿੰਦੇ ਰਹੋ।
ਪਿਛਲੀ ਜਾਣਕਾਰੀ:
ਪਿਛਲੇ ਅਪਡੇਟ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਪੜ੍ਹਿਆ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਕਿਰਨ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲੈ ਕੇ ਗਈ ਤੇ। ਉੱਥੇ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਤੇ ਵੈਂਪਾਇਰਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਰਾਜ਼ ਪਤਾ ਚੱਲੇ। ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਵੈਂਪਾਇਰ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ, ਕਿਰਨ ਹੀ ਹੈ। ਤੇ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਆਖਿਰ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਿਆ ਕਿਵੇਂ ਸਾਹਿਲ ਤੇ ਕਿਰਨ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਖੂਨ ਪੀਂਦੇ ਹੋਏ ਅੱਗੇ ਵਧ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਹੁਣ ਅੱਗੇ…
ਕਿਰਨ ਆਪਣੇ ਲਿਵਿੰਗ ਹਾਲ ਦੇ ਵੱਡੇ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਆਪਣੀ ਬਲੈਕ ਜੀਨ ਤੇ ਬਲੈਕ ਬ੍ਰਾ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਉਸਦੇ ਪੱਟਾਂ 'ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਲੇਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕਿਰਨ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਬਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੱਥ ਫੇਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਕਿਰਨ: "ਹੁਣ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ?"
ਸਾਹਿਲ: "ਹਾਂਜੀ, ਸਵਾਲ ਤਾਂ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ: "ਪੁੱਛੋ ਫਿਰ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਪਰ ਸਮਾਂ ਬਹੁਤ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਤੇ ਮੇਰੀ ਮੋਮ ਮੇਰੀ ਫਿਕਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"
ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਜਾਣ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਉਸਦੇ ਫੇਸ 'ਤੇ ਜੋ ਪਿਆਰੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਸੀ ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨ: "ਨਹੀਂ, ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ। ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਹੋ ਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹੋਗੇ।"
ਸਾਹਿਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਵਤੀਰੇ ਵਿੱਚ ਆਏ ਬਦਲਾਅ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਡਰ ਜਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਕਿਰਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਤੇ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਤੇ ਕਿਰਨ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਖੂਨ ਪੀਤਾ ਸੀ, ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਕਨੈਕਸ਼ਨ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਤੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਮਝ ਪਾ ਰਹੇ ਸਨ।
ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਹਿਲ ਡਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਖੁਦ 'ਤੇ ਕਾਬੂ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਬਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੱਥ ਫੇਰਦੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ... "ਸੌਰੀ ਮਾਈ ਲਵ... ਮੈਂ ਬੱਸ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਕੋਈ ਨਹੀਂ, ਤੁਹਾਡਾ ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਕਰੇ ਤੁਸੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹੋ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਪਰ ਤੁਹਾਡੇ ਸੁਭਾਅ ਵਿੱਚ ਇਹ ਬਦਲਾਅ ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਸੀ। ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਨੌਰਮਲ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ।"
ਕਿਰਨ: "ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਦਿਮਾਗੀ ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ, ਕਹਿ ਲਵੋ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਅਬਸੈਸ਼ਨ ਹੈ। ਜੋ ਚੀਜ਼ ਮੇਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੰਦੀ। ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਥੋੜ੍ਹੀ ਹੋ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਹੀ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਜਦੋਂ ਚਾਹੋ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਮੇਰੇ ਮੋਮ-ਡੈਡ ਬਹੁਤ ਮਾਡਰਨ ਨੇ, ਨਾਲੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖੁਦ ਲਵ ਮੈਰਿਜ ਹੈ। ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਐਕਸੈਪਟ ਕਰ ਲੈਣਗੇ।" (ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਬਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੱਥ ਫੇਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ 'ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਚੱਲਾ, ਇੱਥੇ ਹੀ ਹਾਂ।')
ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਸਾਹਿਲ ਦਾ ਇੱਦਾਂ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਉਸਦੇ ਮੁੱਖ ਵਿੱਚੋਂ ਅੱਗੇ ਜੋ ਸ਼ਬਦ ਨਿਕਲਦੇ ਨੇ ਉਹ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਹਿਲਾ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੇ ਨੇ।
ਕਿਰਨ: "ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰਾ ਹਸਬੈਂਡ ਬਣਾ ਕੇ ਬਹੁਤ ਸਹੀ ਕੀਤਾ। ਤੁਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਸਮਝਦਾਰ ਹੋ ਤੇ ਪਿਆਰੇ ਹੋ।"
ਸਾਹਿਲ: (ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ) "ਹਸਬੈਂਡਡਡ... ਕੀ ਮਤਲਬ ਤੁਹਾਡਾ? ਹਸਬੈਂਡ ਕਿਵੇਂ ਹੋਇਆ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ?"
ਕਿਰਨ: "ਓਹ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਭੁੱਲ ਗਈ। ਤੁਸੀਂ ਡਰੋ ਨਾ, ਘਬਰਾਓ ਨਾ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੈਂਪਾਇਰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਵਰਜਿਨ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਟਰਨ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਇੱਕ ਰਸਮ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਉਸ ਵੈਂਪਾਇਰ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹਸਬੈਂਡ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਆਪਣਾ ਗੁਲਾਮ। ਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹਸਬੈਂਡ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਚੁਣਿਆ ਹੈ। ਪਰ ਉਸ ਰਸਮ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ...!" ਕਿਰਨ ਅੱਗੇ ਬੋਲਦੀ-ਬੋਲਦੀ ਰੁਕ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਤੇ ਫੇਸ 'ਤੇ ਉਹ ਗੁੱਸਾ ਦੁਬਾਰਾ ਉੱਭਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਹਿਲ ਨੇ ਕੁਝ ਦੇਰ ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਕਿਰਨ ਬੋਲਦੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਦੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ, "ਪਲੀਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦਿਓ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਪੁੱਛੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਚੁਣ ਲਿਆ।"
ਸਾਹਿਲ: (ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਫਿਰ ਓਹੀ ਸੀਨ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਕਿਰਨ ਦਾ ਖੂਨ ਪੀਂਦੇ ਦਿਸੇ ਸਨ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ 'ਤੂੰ ਸਿਓਰ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਇਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹਸਬੈਂਡ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ?') "ਇੱਕ ਮਿੰਟ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਮੈਂ ਵਰਜਿਨ ਹਾਂ?"
ਕਿਰਨ: "ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਰੇ ਸਭ ਕੁਝ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ 'ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਨਿਗਾਹ ਰੱਖ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਨਾਲੇ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਾਰਨ ਸੀ ਤੁਹਾਡਾ ਖੂਨ। ਤੁਹਾਡਾ ਖੂਨ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਵੱਲ ਅਟਰੈਕਟ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਖੂਨ ਪੀ ਜਾਵਾਂ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਮਤਲਬ? ਤੇ ਖੂਨ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਪੀਤਾ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ?"
ਕਿਰਨ: "ਹਾਂ, ਓਦੋਂ ਮੈਂ ਵੀ ਛੋਟੀ ਹੀ ਸੀ ਆਹੀ, ਕੁਝ 13 ਸਾਲ ਦੀ ਹੋਣੀ ਹਾਂ ਮੈਂ। ਤੇ ਮੈਂ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇੱਕਲੀ ਘੁੰਮ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ। ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਘਰ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਾਵਰਫੁੱਲ ਖੂਨ ਦੀ ਸਮੈੱਲ ਆਈ। ਮੈਂ ਉਸ ਵੱਲ ਦੌੜ ਪਈ। ਤੇ ਉਸ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋਈ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਸੀ। ਤੁਹਾਡਾ ਮਾਸੂਮ ਚਿਹਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ, ਓਦੋਂ ਤੁਹਾਡੀ ਉਮਰ 8-9 ਸਾਲ ਹੋਣੀ ਹੈ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਖੂਨ ਪੀਤਾ?"
ਕਿਰਨ: "ਨਹੀਂ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਖੂਨ ਨਹੀਂ ਪੀਤਾ ਪਰ ਓਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਤੁਹਾਡੇ 'ਤੇ ਮੈਂ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹਸਬੈਂਡ ਕਿਉਂ ਬਣਾਇਆ? ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਗੁਲਾਮ ਵੀ ਤਾਂ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਸੀ?"
ਕਿਰਨ: "ਹਾਂ, ਬਣਾ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਇੱਕ ਨੋਬਲ ਵੈਂਪਾਇਰ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਉਹ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਮੈਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਹੰਕਾਰ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਗੰਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਹਾਂ ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਕਲੇਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ। ਤੇ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਉਣਾ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਡੈਡੀ ਕਹਿੰਦੇ, 'ਕਿ ਤੂੰ ਉਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਉਣਾ ਤੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਫੋਰਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਪਰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਖਾਨਦਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕੇ। ਤੁਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਮਿਲੋ, ਦੋਸਤ ਬਣੋ ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਜਾਣੋ।' ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਹਸਬੈਂਡ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਚੁਣ ਲਿਆ। ਪਰ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਖਾਨਦਾਨੀ ਵੈਂਪਾਇਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਇੱਕ ਆਮ ਵੈਂਪਾਇਰ ਨੂੰ ਚੁਣ ਲਿਆ ਹੈ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਹੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਮ ਨਹੀਂ, ਖਾਸ ਵੈਂਪਾਇਰ ਹੋ, ਉਹ ਪੱਕਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਐਕਸੈਪਟ ਕਰ ਲੈਣਗੇ।"
ਸਾਹਿਲ ਇਹ ਸਭ ਸੁਣਦਾ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਕੁਝ ਸੋਚ ਵੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਕਿਰਨ ਉਸਨੂੰ ਹਿਲਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਸੋਚ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਕਿਰਨ: "ਸੌਰੀ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੈਂਪਾਇਰ ਵੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪਤੀ ਵੀ ਬਣਾ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸੈਲਫਿਸ਼ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਆਪਣਾ ਸੋਚਿਆ।" (ਕਿਰਨ ਸਾਹਿਲ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੇ ਫੇਸ 'ਤੇ ਗਿਲਟ ਤੇ ਸੈਡਨੈੱਸ ਸਾਫ਼ ਦੇਖੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ)।
ਸਾਹਿਲ: "ਹਾਂਜੀ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਸਭ ਹਜ਼ਮ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਕੋਈ ਆਪਸ਼ਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰ ਚਲੋ ਇੱਕ ਗੱਲ ਵਧੀਆ ਹੋਈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਬਿਮਾਰੀ ਠੀਕ ਹੋ ਗਈ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਖਾਸ ਕਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਲਾਈਫ ਵੀ ਆਮ ਇਨਸਾਨ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਹੋਣੀ ਸੀ। ਤੇ ਰਹੀ ਗੱਲ ਤੁਹਾਡੇ ਮੇਰੀ ਵਾਈਫ ਬਣਨ ਦੀ, ਉਹ ਗੱਲ ਵੀ ਹਜ਼ਮ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇੰਨੇ ਸੋਹਣੇ, ਜਿਸ ਉੱਪਰ ਸਾਰੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਪਾਗਲ ਹਨ, ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜੀ.ਐੱਫ. ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਮੇਰੀ ਵਾਈਫ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਯਕੀਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ ਸਾਹਿਲ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਆਪਣੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਗਿਲਟ ਦੂਰ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਫੇਸ 'ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਫਿਰ ਤੋਂ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੀ ਬਾਂਹ ਨੂੰ ਹੱਗ ਕਰਦੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨ: "ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੈਂ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ?"
ਸਾਹਿਲ: (ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ) "ਹਾਂਜੀ, ਬਹੁਤ।"
ਕਿਰਨ: "ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?"
ਸਾਹਿਲ: "ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਇੰਨੇ ਸੋਹਣੇ ਤੇ ਮੈਂ ਸੁੱਕਾ ਜਿਹਾ ਮੁੰਡਾ। ਤੇ ਦਿਖਣ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੁਝ ਖਾਸ ਨਹੀਂ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਅੰਬਰਾਂ ਤੋਂ ਉਤਰੀ ਪਰੀ ਵਾਂਗ ਹੋ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਲਾਗੇ ਕਾਫੀ ਜਣੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਚਾਰ-ਪੰਜ ਕੁੜੀਆਂ, ਦੋ-ਤਿੰਨ ਮੁੰਡੇ ਤੇ ਓਦਾਂ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਹੱਟੇ-ਕੱਟੇ। ਮੇਰੀ ਕੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਪੈਣੀ ਸੀ ਤੁਹਾਡੇ ਲਾਗੇ ਜਾ ਸਕੇ।"
ਕਿਰਨ: "ਪਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹਾਂ ਨਾ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਵਾਈਫ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ?"
ਸਾਹਿਲ: "ਹਾਂ, ਕੋਈ ਪਾਗਲ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ ਜੋ ਇਸ ਗੱਲ ਲਈ ਮਨਾ ਕਰੇਗਾ ਪਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਾਂਗਾ, ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰਪੋਜ਼ ਕਰਾਂਗਾ, ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਜੀ.ਐੱਫ.-ਬੀ.ਐੱਫ. ਬਣਾਂਗੇ, ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਸਮਝਾਂਗੇ ਤੇ ਫਿਰ ਜੇ ਸਭ ਸਹੀ ਰਿਹਾ ਤੇ ਵਿਆਹ ਕਰਾਂਗੇ।"
ਕਿਰਨ: "ਓਹ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਕੀ ਮਤਲਬ ਤੁਹਾਡਾ?"
ਕਿਰਨ: "ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਆਪਾਂ ਹਸਬੈਂਡ-ਵਾਈਫ ਹਾਂ ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਪਤਾ ਹੈ। ਆਪਾਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬੀ.ਐੱਫ.-ਜੀ.ਐੱਫ. ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਨਾਲੇ ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਡਾਰਲਿੰਗ ਇੰਨਾ ਹੈਂਡਸਮ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਕੁੜੀ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਾਗਲ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਹਾਂ, ਯਾਦ ਰੱਖਿਓ, ਜੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਲਾਗੇ ਆਉਣ ਦਿੱਤਾ ਆਪਣੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬੁਰਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਹਾਹਾਹਾ, ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦਿੰਦਾ, ਪਰ ਮੈਂ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਜੀ.ਐੱਫ.-ਬੀ.ਐੱਫ., ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਹੰਗਾਮਾ ਹੋ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਕਿੰਨੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਤਾਂ ਦਿਲ ਟੁੱਟ ਜਾਣਗੇ, ਕਿੰਨੀਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਟਾਈਮ ਚੁੱਕਣ ਨੂੰ ਫਿਰਨਾ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ: (ਮਾਣ ਵਾਲੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ) "ਤੇ ਫਿਰ ਮੇਰਾ ਬੀ.ਐੱਫ. ਬਣਨ ਲਈ ਇੰਨਾ ਤਾਂ ਕਰਨਾ ਪੈਣਾ ਹੈ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਕਰ ਲਵਾਂਗੇ। ਪਰ ਬਾਕੀ ਪ੍ਰੌਬਲਮਸ ਵੀ ਨੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸੌਲਵ ਕਰੀਏ?"
ਕਿਰਨ: "ਮੈਂ ਕਿਹਦੇ ਲਈ ਹਾਂ, ਹੁਕਮ ਕਰੋ ਪਤੀ ਦੇਵ ਜੀ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਜੋ ਬਦਲਾਅ ਆਏ ਹਨ, ਮੈਂ ਇਸਦਾ ਕੀ ਕਰਾਂ? ਜੋ ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਦੇ-ਪਛਾਣਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਜਾਵਾਂ?"
ਕਿਰਨ: "ਬੱਸ ਇੰਨਾ ਹੀ ਗੱਲ ਆ ?" (ਥੋੜ੍ਹੀ ਕਮਾਂਡਿੰਗ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ) "....ਕੋਮਲ... ਕਮ ਹੀਅਰ।"
ਉਸੇ ਹੀ ਪਲ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਲਿਵਿੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸਦੀ ਉਮਰ ਆਹੀ ਕੁਝ 18-19 ਸਾਲ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਹਾਈਟ ਛੋਟੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬਾਲ ਵੀ ਛੋਟੇ ਸਨ ਜੋ ਬੱਸ ਉਸਦੀ ਧੌਣ ਤੱਕ ਹੀ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਇੰਜ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਸਕੈਨ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।
ਕਿਰਨ ਨੇ ਕੋਈ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਜਦਕਿ ਮੈਂ ਝਿਜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਸ਼ਰਟਲੈੱਸ ਸੀ ਤੇ ਕਿਰਨ ਵੀ ਟੌਪਲੈੱਸ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਕਾਲੀ ਬ੍ਰਾ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਸਾਈਡ ਤੋਂ ਹੱਗ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੁਲਾ ਲਵੇਗੀ। ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਕੋਮਲ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਇੱਦਾਂ ਚੈੱਕ ਆਊਟ ਕਰਨਾ ਮੈਨੂੰ ਅਜੀਬ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਕਿਰਨ: "ਕੋਮਲ, ਬਿਹੇਵ... ਮੀਟ ਮਾਈ ਹਸਬੈਂਡ ਐਂਡ ਯੋਰ ਨਿਊ ਮਾਸਟਰ ਸਾਹਿਲ ਚੌਹਾਨ।"
ਕੋਮਲ: "ਸੌਰੀ ਮਿਸ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੱਸ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮਿਸ ਨੇ ਕਿਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਚੁਣਿਆ ਹੈ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮੰਨਣੀ ਪਵੇਗੀ।" (ਮੈਨੂੰ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਦੇਖ ਕੇ) "ਮੇਰੀ ਮਿਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਹੈਂਡਸਮ ਹਸਬੈਂਡ ਨੂੰ ਚੁਣਿਆ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ: "ਹਾਂ, ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਰੱਖ। ਹੀ ਇਜ਼ ਮਾਈਨ, ਓਨਲੀ ਮਾਈਨ। ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਹੋਰ ਖਿਆਲ ਲਿਆਈ ਵੀ ਨਾ। ਸਮਝੀ?"
ਕੋਮਲ: "ਯੈੱਸ ਮਿਸ...ਹੈਲੋ ਮਾਸਟਰ, ਮਾਈਸੈਲਫ ਕੋਮਲ। ਤੇ ਮੈਂ ਮਿਸ ਕਿਰਨ ਦੀ ਪਰਸਨਲ ਮੇਡ ਹਾਂ। ਤੇ ਮੈਂ ਮਿਸ ਲਈ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਦੀ ਹਾਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹਰੇਕ ਹੁਕਮ ਮੰਨਦੀ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਲਾਈਫ ਦਾ ਇੱਕ ਹੀ ਮਕਸਦ ਹੈ ਮਿਸ ਦੀ ਹਰੇਕ ਵਿਸ਼ ਪੂਰੀ ਕਰਨਾ ਤੇ ਇੱਕ ਪਰਫੈਕਟ ਮੇਡ ਬਣਨਾ। ਤੇ ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਵੀ ਹਰੇਕ ਹੁਕਮ ਮੰਨਾਂਗੀ।" (ਸੈਕਸੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ) "ਹਰੇਕ ਹੁਕਮ।"
ਕਿਰਨ: (ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ) "ਯੂ ਫਕਿੰਗ ਸਲੱਟ। ਤੈਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਕਿਹਾ ਸੁਣਦਾ ਨਹੀਂ? ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਰੱਖੀ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਜਲਾ ਦੇਣਾ ਹੈ, ਕੁੱਤੀਏ।"
ਸਾਹਿਲ: (ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਂਦੇ) "ਇੰਨਾ ਗੁੱਸਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਮੇਰੀ ਜਾਨ। ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾ।"
ਕਿਰਨ ਸਾਹਿਲ ਦੀ ਇਸ ਹਰਕਤ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।
ਕੋਮਲ: (ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਇੱਦਾਂ ਸ਼ਾਂਤ ਹੁੰਦੇ ਦੇਖ) "ਓਹੋਹੋ, ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜੰਗਲੀ ਬਿੱਲੀ ਦੇ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਘੰਟੀ ਪਾਉਣ ਵਾਲਾ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ: "ਲੱਗਦਾ ਤੂੰ ਕੁੱਤੀਏ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਅੱਜ ਮਰ ਕੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਹੈ।"
ਕੋਮਲ: "ਮੈਨੂੰ ਮਾਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੱਸ ਮੈਨੂੰ ਮਾਸਟਰ ਦਾ ਸਵਾਦ ਤਾਂ ਚੱਖਣ ਦਿਓ ਮਿਸ।"
ਕਿਰਨ: (ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਅੱਗ ਬਬੂਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸੋਫੇ ਤੋਂ ਉੱਠ ਖੜ੍ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਸਾਹਿਲ ਉਸਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ੍ਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।) "ਸਾਲੀਏ ਗਸਤੀਏ ਮੇਰੇ ਘਰਵਾਲੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹੀਂ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।"
ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਵੀ ਲਿਵਿੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਬੋਲਦੀ ਹੈ... "ਮਿਸ, ਤੁਸੀਂ ਇੰਨਾ ਗੁੱਸਾ ਕਿਉਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ? ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਨਾ ਕੋਮਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਸ਼ੀ ਇਜ਼ ਟੀਜ਼ਿੰਗ ਯੂ, ਪਲੀਜ਼ ਕਾਮ ਡਾਊਨ ਮਿਸ।"
ਕਿਰਨ: "ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ, ਇਸ ਕੁੱਤੀ ਨੂੰ ਇੱਥੋਂ ਲੈ ਜਾ ਤੇ ਇਹਨੂੰ ਕਹਿ ਅੰਜਲੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਵੇ।"
ਕੋਮਲ: "ਯੈੱਸ ਮਿਸ, ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਹੀ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹਾਂ। ਸੌਰੀ ਮਿਸ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਨ ਲਈ।"
ਤੇ ਇੰਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਕੋਮਲ ਉੱਥੋਂ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਲਿਵਿੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਮੈਂ, ਕਿਰਨ ਤੇ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ: "ਆਈ ਥਿੰਕ ਮਿਸ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਲੈਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਨੇ ਤੇ ਸਰ, ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਲਵੋ। ਅੰਜਲੀ ਜਲਦੀ ਹੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਹੋਣੀ ਹੈ।"
ਕਿਰਨ ਫਿਰ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਸਾਡੇ ਮਗਰ-ਮਗਰ ਹੀ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਵੀ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਪੜੇ ਕੱਢ ਕੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਨਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਕਿਰਨ ਦੀ ਕਾਲੀ ਬ੍ਰਾ ਉਤਾਰਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਇੱਕਦਮ ਸੁਡੌਲ ਤੇ ਇੱਕਦਮ ਗੋਲ ਆਕਾਰ ਦੇ ਬੂਬਸ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਮੈਂ ਸਾਈਡ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਇਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੇਰੀ ਤਾਂ ਜਾਨ ਹੀ ਹਲਕ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਕੁੜੀ ਜਿਸਨੂੰ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਮੁੰਡੇ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹਨ, ਉਹ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਿਨਾਂ ਬ੍ਰਾ ਤੋਂ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨ ਦੇ ਬੂਬਸ ਇੱਕਦਮ ਵਾਈਟ ਸਨ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਹਲਕਾ-ਹਲਕਾ ਗੁਲਾਬੀਪਨ ਵੀ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਉਸਦੇ ਨਿੱਪਲ ਹਲਕੇ ਗੁਲਾਬੀ ਤੇ ਭੂਰੇ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਕੱਢ ਰਹੇ ਸਨ। ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਮੇਰੇ ਲੰਨ ਵਿੱਚ ਤਣਾਅ ਆਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਆਪਣੇ ਧਿਆਨ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਫਿਰ ਕਿਰਨ ਦੀ ਬਲੈਕ ਜੀਨ ਖੋਲ੍ਹੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਖਿੱਚ ਕੇ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਤੇ ਕਿਰਨ ਦੀ ਫੈਂਸੀ ਕਾਲੀ ਪੈਂਟੀ ਸਾਹਿਲ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਜਦੋਂ ਸਾਹਿਲ ਉੱਪਰ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਫਲਰਟਿੰਗ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਦਿੰਦੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ... "ਮਾਈ ਡਾਰਲਿੰਗ ਇਜ਼ ਗੈਟਿੰਗ ਹੌਰਨੀ। ਪਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੁਦ 'ਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਨਾ ਪੈਣਾ ਹੈ ਹਨੀਮੂਨ ਤੱਕ। ਹਾਂ ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜ਼ੀ।"
ਸਾਹਿਲ ਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਤਾਂ ਆਈ ਸੀ ਪਰ ਜਦੋਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਹੀ ਕੋਈ ਪ੍ਰੌਬਲਮ ਨਹੀਂ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਫਿਰ ਬਿਨਾਂ ਸੋਚੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਸੰਗਮਰਮਰ ਵਾਂਗ ਤਰਾਸ਼ੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਲੈਕ ਪੈਂਟੀ ਵਿੱਚੋਂ ਉਸਦੇ ਚਿੱਤੜ ਅੱਧੇ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲੱਭ ਰਹੇ ਸਨ। ਚਿੱਤੜਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਸਾਹਿਲ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿੰਨੇ ਪੋਲੇ ਹਨ। ਉਪਰੋਂ ਕਿਰਨ ਦੇ ਭਰੇ ਪੱਟ ਜਿਸਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਸਾਹਿਲ ਦਾ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਮਸਲ ਦੇਵੇ।
ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਕਿਰਨ ਦੀ ਪੈਂਟੀ ਵੀ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਕਿਰਨ ਘੁੰਮ ਜਾਂਦੀ ਹੈ... ਤੇ ਬੋਲਦੀ ਹੈ... "ਮੇਰੀ ਪੂਸੀ ਦੇਖਣ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨਾ ਪੈਣਾ ਹੈ ਮਾਈ ਲਵ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਐੱਸ ਤਾਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ...ਦੇਖੋ ਤੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਲਵੋ।"
ਸਾਹਿਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਗੋਲ ਚਿੱਤੜ ਦੇਖ ਪੂਰਾ ਹੌਰਨੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸਦਾ ਲੰਨ ਇੱਕਦਮ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹੁਣੇ ਹੀ ਜਾਵੇ ਤੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਪਵੇ। ਪਰ ਸਾਹਿਲ ਖੁਦ 'ਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਸਾਹਿਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਹੋਰ ਦੇਖ ਪਾਉਂਦਾ ਕਿ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਨਿਊ ਪੈਂਟੀ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਪਹਿਨਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਬਲੈਕ ਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਬਲੈਕ ਬ੍ਰਾ ਪਹਿਨਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਨਿਊ ਬਲੈਕ ਜੀਨ ਤੇ ਨਿਊ ਬਲੈਕ ਟੌਪ।
ਮੈਂ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਖੜ੍ਹਾ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖ ਕੇ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ... "ਯੂ ਲਾਇਕ ਇਟ?" ਮੈਂ ਬੱਸ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ।
ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਜੋ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ, ਬੋਲਦੀ ਹੈ... "ਮਿਸ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੁਦ 'ਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ... ਅੰਜਲੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਹੀ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਪਲੀਜ਼ ਸਾਈਡ 'ਤੇ ਹੋਵੋ, ਮੈਨੂੰ ਮਾਸਟਰ ਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਦਿਓ।"
ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਫਿਰ ਕਿਰਨ ਦੀ ਅਲਮਾਰੀ ਦਾ ਹੀ ਅਲੱਗ ਸੈਕਸ਼ਨ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਾਰੇ ਤੇ ਬਲੈਕ ਮੈਨ ਕਲੋਥਸ ਪਏ ਹੋਏ ਸਨ।
ਸਾਹਿਲ: "ਇਹ ਕੱਪੜੇ ਕਿਸਦੇ ਹਨ?"
ਕਿਰਨ: "ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਹੀ ਨੇ, ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰ ਲਏ ਸਨ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਪਰ ਸਾਰੇ ਕਾਲੇ?"
ਕਿਰਨ: "ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕਾਲੇ ਕੱਪੜੇ ਹੀ ਪਸੰਦ ਹਨ। ਬਾਕੀ ਮੇਰੀ ਡਾਰਲਿੰਗ ਨੂੰ ਜੋ ਪਸੰਦ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇਵੇ ਮੈਂ ਉਹ ਬਣਾ ਦਵਾਂਗੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਸਾਰਨਾ ਪੈਣਾ ਹੈ।"
ਫਿਰ ਮੈਂ ਇੱਕ ਜੀਨ ਤੇ ਸ਼ਰਟ ਚੂਜ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਤੇ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਨਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਫਰਸਟ ਟਾਈਮ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਅਜੀਬ ਵੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਪਵਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਰ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਇੱਕ ਮੇਡ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦਾ ਇਹ ਕੰਮ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਕਰਨ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਓਦੋਂ ਝਟਕਾ ਲੱਗਾ ਜਦੋਂ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਕੱਛੇ ਨੂੰ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਗਿਆ। ਕਿਰਨ ਲਾਗੇ ਖੜ੍ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ,
ਕਿਰਨ: "ਓਹ, ਜਿਵੇਂ ਕਰਦੀ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਕਰਨ ਦਿਓ। ਇਹ ਉਸਦਾ ਕੰਮ ਹੈ।"
ਸਾਹਿਲ: "ਪਰ ਕਿਰਨ..." ਮੈਂ ਕੁਝ ਬੋਲਦਾ ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਨੇ ਮੇਰਾ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ ਜੰਮ ਹੀ ਗਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਦੋ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਨੰਗਾ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਤੇ ਮੇਰਾ ਲੰਨ ਜੋ ਕਿ ਅੱਧਾ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਲੁਕੋ ਲਿਆ ਤੇ ਕੱਠਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਕਿਰਨ ਤੁਰ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਈ ਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖ ਕੇ ਬੋਲੀ... "ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਹੁਣ ਆਦਤ ਪਾਉਣੀ ਪੈਣੀ ਹੈ। ਨਾਲੇ ਹੱਥ ਚੱਕੋ, ਮੈਂ ਵੀ ਦੇਖਾਂ ਮੇਰੀ ਡਾਰਲਿੰਗ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ।" ਕਿਰਨ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੀ ਖੁਦ ਹੀ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਲੰਨ ਤੋਂ ਚੁੱਕ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੈ, ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਹਵਸ ਸਾਫ਼ ਦਿਖ ਰਹੀ ਸੀ।
ਪਰ ਕਿਰਨ ਮੇਰਾ ਲੰਨ ਹੋਰ ਦੇਖ ਪਾਉਂਦੀ ਕਿ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਪਹਿਨਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਕੋਲੋਂ ਉਸਦੀ ਕੋਈ ਕੀਮਤੀ ਚੀਜ਼ ਖੋਹ ਲਈ ਹੋਵੇ।
ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਪਰ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਕੋਈ ਰਿਐਕਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨਾਉਣ 'ਤੇ ਹੀ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਰਹਿਣ ਲਈ ਬੋਲਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਯਾਦ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਹੈ। ਕਿਰਨ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੇ ਕਿਰਨ ਨੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਲਏ ਸਨ ਕਿ ਕੋਮਲ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਬੋਲਦੀ ਹੈ…
ਕੋਮਲ: "ਮਿਸ, ਅੰਜਲੀ ਆ ਗਈ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਸੀਕਰੇਟ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।"
ਮਿਲਦੇ ਹਾਂ ਹੁਣ ਨੈਕਸਟ ਅਪਡੇਟ ਵਿੱਚ ਤੇ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕੌਣ ਹੈ ਇਹ ਅੰਜਲੀ ਤੇ ਇੱਦਾਂ ਦੀ ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਸੀਕਰੇਟ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਕਹਾਣੀ ਨਾਲ ਬਣੇ ਰਹੋ ਤੇ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਦਿੰਦੇ ਰਹੋ।
