"ਬਸ ਵੀ ਕਰੋ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ। ਕੋਈ ਗਲੀ ਚੋ ਦੇਖ ਲਵੇ ਤਾਂ ਕਿ ਕਹੂਗਾ" ਲਵਲੀ ਆਪਣੇ ਪੱਟ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਦਾ ਹੱਥ ਜਬਰਦਸਤੀ ਚੁੱਕਦੀ ਬੋਲੀ।
"ਲੇ ਕਹਿਣਾ ਕੀ ਆ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਤੇ ਸਗੋਂ ਮੈਨੂੰ ਲਾਹਨਤਾਂ ਪਾਉਣੀਆਂ ਆ ਕੇ ਪਾਨ ਦੇ ਪੱਤੇ ਵਰਗੀ ਰਨ ਕੋਲ ਬੈਠੀ ਆ ਤੇ ਇਹ ਝੰਡੂ ਜੇਹਾ ਉਹਦਾ ਕੋਈ ਲਾਹਾ ਹੀ ਨੀ ਲੈਣ ਦਿਆ" ਲਾਡੀ ਨੇ ਗੱਡੀ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲੀ ਗਲੀ ਵੱਲ ਮੋੜਦਿਆ ਕਿਹਾ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਨਾਲ ਹੱਸਦੇ ਨੇ ਲਵਲੀ ਨੂੰ ਅੱਖ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ।
ਲਵਲੀ ਅੱਗਿਓਂ ਘੁਰੀ ਵੱਟਦੀ ਹੈ ਤੇ ਭਰਵੱਟੇ ਚੱਕ ਕੇ ਲਾਡੀ ਨੂੰ ਉਂਗਲ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਅਗਾਹ ਕਰਦੀ ਹੈ "ਸੁਧਰ ਜਾਓ ਵਾਹਲੇ ਚਾਮਲੋ ਨਾ।" ਲਾਡੀ ਅਚਾਨਕ ਝਪੱਟਾ ਮਾਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਲਵਲੀ ਦਾ ਸੱਜਾ ਮੰਮਾ ਘੁੱਟ ਕੇ ਮਸਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਲਵਲੀ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਰੋਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਲਾਡੀ ਤਦ ਤੱਕ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਹੱਥ ਪਿੱਛੇ ਖਿੱਚ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਲਵਲੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚੌੜੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
"ਕੋਈ ਨਾ ਘਰੇ ਚੱਲੋ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਬੰਦੇ ਦਾ ਪੁੱਤ ਬਣਾਉਂਦੀ ਆ।" ਲਵਲੀ ਝੂਠ ਮੂਠ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਨਖਰਾ ਤਾਂ ਰਕਾਨ ਦਾ ਜਾਨਲੇਵਾ ਸੀ।
"ਨਾ ਨਾ , ਬੰਦੇ ਦਾ ਨੀ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਪੁੱਤ ਬਣਨਾ। ਮੰਮਾ ਦਾ ਲਾਡਲਾ ਪੁੱਤ। ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਗੋਦੀ ਚੋ ਬਿਠਾਕੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਆਵਦਾ ਦੁੱਧ ਪਿਆਈ। ਫੇਰ ਤੂੰ ਘੋੜੀ ਬਣੀ ਤੇ ਤੇਰਾ ਲਾਡਲਾ ਪੁੱਤ ਤੇਰੀ ਸਵਾਰੀ ਕਰੂੰਗਾ। ਦੇਖੀ ਮੈਂ ਕਿੱਦਾਂ ਆਪਣੀ ਘੋੜੀ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ ਤੇਜ਼......"
"ਬੱਸ ਕਰੋ। ਘਰ ਆ ਗਿਆ।" ਲਵਲੀ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਵਿੱਚੋ ਹੀ ਗੱਲ ਕੱਟਦੀ ਬੋਲੀ। ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਰਮ ਨਾਲ ਲਾਲ ਸੂਹੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ ਤੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਮੁਸਕਾਨ ਖੇਡ ਰਹੀ ਸੀ। ਦਿਲ ਦੀ ਤੇਜ਼ ਧੜਕਣ ਤੇ ਡੂੰਘੇ ਸਾਹ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਸਬੂਤ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਲਵਲੀ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਅੱਜ ਕੱਲ ਅੱਗ ਵਾਂਗ ਮਚ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਬਰਾਬਰ ਬਾਲਣ ਪਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਲਵਲੀ ਸਾਹਮਣੇ ਗੇਟ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਨੂੰ ਖੜਾ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਤੇ ਲਾਡੀ ਵੱਲ ਸਰ ਘੁਮਾ ਸੀਰੀਅਸ ਟੋਨ ਵਿਚ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ "ਘਰੇ ਆਪਨੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਕੰਟਰੋਲ ਚੋ ਰੱਖਿਓ। ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦੱਸ ਦਿੰਦੀ ਆ"
l
"ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਸਕਦਾ ਆ ਪਰ ਗਾਰੰਟੀ ਕੋਈ ਨੀ ਆ।" ਲਵਲੀ ਘੁਰੀ ਵੱਟਦੀ ਹੈ।
"ਚਲ ਫੇਰ ਇੱਦਾਂ ਕਰੀ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਬੰਨ ਦਈ। ਓਦਾਂ ਤਾਂ ਔਖਾ ਆ" ਘਰ ਦੇ ਗੇਟ ਮੋਹਰੇ ਗੱਡੀ ਰੋਕ ਕੇ ਲਾਡੀ stering ਤੋਂ ਹੱਥ ਚੁੱਕਦਾ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੀ ਮਜਬੂਰੀ ਦੱਸਦਾ ਹੈ। ਰੋਕਦੇ ਰੋਕਦੇ ਵੀ ਲਵਲੀ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਚੋ ਹਾਸਾ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
"ਤੁਸੀਂ ਨੀ ਸੁਧਰਨਾ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੁਹਾਡਾ। ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਪਾਪਾ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖ ਲਿਓ। ਕਿਤੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਸਾਹਮਣੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦੀ ਨਾ ਕਰ ਦਿਓ।" ਲਵਲੀ ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਸੱਜ ਵਿਆਹੀ ਨਾਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਲਈ ਇੰਨਾ ਗੂੜਾ ਪਿਆਰ ਦੇਖ ਲਾਡੀ ਦਾ ਦਿਲ ਕੁਝ ਪਲਾ ਲਈ ਜਿਵੇਂ ਧੜਕਣਾ ਹੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ।
"ਹਾਏ ਰੱਬਾ..... ਕੀ ਕਰਾਂ। ਪਹਿਲਾਂ ਅੱਗ ਆਪ ਲਾਉਂਦੀ ਆ ਫਿਰ ਦੋਸ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੈਨੂੰ ਦਿੰਦੀ ਆ। ਮੈਥੋਂ ਤਾ ਸਾਲਾ ਹੁਣੇ ਸਬਰ ਨੀ ਹੋਣ ਦਿਆ, ਕਲ ਤੱਕ ਤਾ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਈ ਨਿੱਕਲ ਜਾਣੀ ਆ" ਲਾਡੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਵਾਸਨਾ ਉੱਤਰ ਆਈ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਦੇਖ ਲਵਲੀ ਆਪਣਾ ਹੇਠਲਾ ਬੁੱਲ ਦੰਦਾ ਨਾਲ ਟੁੱਕਦੀ ਹੈ। ਉਹਦੀ ਛਾਤੀ ਹੁਣ ਉਹਦੇ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵੀ ਉੱਚੀ ਉੱਠਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਲਵਲੀ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਢਕਦੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੇ ਪਿਓ ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਜੋ ਗੇਟ ਤੇ ਤੇਲ ਚੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਗੇਟ ਖੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਲਾਡੀ ਗੱਡੀ ਅੰਦਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੋਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੋਠੀ ਦੇ ਗੇਟ ਮੂਹਰੇ ਖੜੀ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਓਹ ਗੱਡੀ ਦੇ ਦਰਵਾਜੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾ ਖੋਲਣ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਲਵਲੀp ਉਹਦੇ ਦੂਜੇ ਹੱਥ ਤੇ ਆਪਣਾ ਹਥ ਧਰਦੀ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿਚ ਹੌਲੀ ਦੇਣਾ ਬੜੇ ਹੀ ਸੈਕਸੀ ਅੰਦਾਜ਼ ਨਾਲ ਫੁਸਫੁਸੌਂਦੀ ਹੈ "ਇੰਨੀ ਛੇਤੀ ਨੀ ਜਾਨ ਨਿਕਲਣ ਦਿੰਦੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਲਾਡਲੇ ਪੁੱਤ ਦੀ। ਮੌਕਾ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਆਪੇ ਘੋੜੀ ਬਣ ਜਾਊ। ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਬੱਸ ਤਿਆਰ ਰਹੇ, ਮੰਮਾ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਕਰਨ ਲਈ" ਲਾਡੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਦੇਖਦੀ ਲਵਲੀ ਬੜੇ ਹੀ ਸੈਕਸੀ ਜਹੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿਚ ਉਹਨੂੰ ਅੱਖ ਮਾਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਗੱਡੀ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਲਾਡੀ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ ਹੋਇਆ ਆਪਣੀ ਪੈਂਟ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸੱਬਲ ਵਰਗੇ ਲਨ ਨੂੰ ਦੋਨਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਘੁੱਟਦਾ ਹੈ। "ਸਾਲੀ ਮੈਨੂੰ ਭਾਸ਼ਣ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਆਪ ਹੁਣ ਅੱਗ ਲਾ ਕੇ ਚਲਦੀ ਬਣੀ ਹੈ।" ਲਾਡੀ ਨੂੰ ਕਦੀ ਕਦੀ ਇਵੇਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਲਵਲੀ ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਜਾਦੂਗਰਨੀ ਹੀ ਹੈ ਜੋ ਕੁਝ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜਾਂ ਇੱਕ ਹਰਕਤ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕਾਮ ਦੀ ਐਸੀ ਅੱਗ ਭੜਕਾ ਦਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਜਿਸਮ ਜਲਦਾ ਹੋਇਆ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਇਸ ਸਮੇਂ ਵੀ ਲਾਡੀ ਦੀ ਕੁਛ ਐਸੀ ਹੀ ਹਾਲਤ ਸੀ। ਆਪਣਾ ਲਨ ਮਸਲਦੇ ਹੋਏ ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਰੇਅਰ ਵਿਊ ਮਿਰਰ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਹੁਰਾ ਕਾਰ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਉਂਦਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਲਾਡੀ ਫਟਾਫਟ ਆਪਣੇ ਲਨ ਨੂੰ ਪੈਂਟ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਦੇ ਨਾਲ ਸੈਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਗੱਡੀ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ ਕੇ ਫਟਾਫਟ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਤੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਝੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। "ਪੈਰੀ ਪੈਂਦਾ ਪਾਪਾ ਜੀ"
"ਓ ਜਿਉਂਦਾ ਰਹਿ ਜਵਾਨਾ। ਰੱਬ ਲੰਬੀਆਂ ਉਮਰਾਂ ਕਰੇ।" ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਜਵਾਈ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਬੜੇ ਮਾਣ ਨਾਲ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਅਸੀਸ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। "ਓ ਆਜਾ ਆਜਾ, ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ" ਕਹਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਲਾਡਲੀ ਧੀ ਲਵਲੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਭਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਪਾਪਾ ਪਾਪਾ ਕਹਿੰਦੀ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਖਿਲਾਰੀ ਉਸ ਵੱਲ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਨੱਸਦੀ ਹੋਈ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।
"ਪਾਪਾ ਪਾਪਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਮਿਸ ਕੀਤਾ!" ਕਿਸੇ ਅਣਭੋਲ ਬਾਲੜੀ ਦੇ ਵਾਂਗ ਹੱਸਦੀ, ਚਹਿਕਦੀ ਲਵਲੀ ਆਪਣੇ ਪਿਓ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕਸ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਸਹੀ ਮੌਕਾ ਦੇਖ ਲਾਡੀ ਫਟਾਫਟ ਗੱਡੀ ਚੋਂ ਬੈਕ ਚੁੱਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੋਠੀ ਦੇ ਗੇਟ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਐਡਜਸਟ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਹਾਲੇ ਵੀ ਲਾਡੀ ਦੀ ਪੈਂਟ ਦੇ ਮੋਹਰੇ ਦੇਖ ਕੇ ਸਾਫ ਸਾਫ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਕੀ ਹਾਲਤ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਸਹੁਰੇ ਦੀ ਉਸ ਉੱਤੇ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਪਈ ਸੀ।
"ਪਾਪਾ ਦੀ ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ। ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਪਾਪਾ ਦੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਤੂੰ ਮਿਲਣਾ ਨਾ ਆਉਦੀ । ਕਿੰਨੇ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਗਿਆ ਨੂੰ। ਮੇਰਾ ਇੱਥੇ ਕੱਲੇ ਦਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।" ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਧੀ ਨੂੰ ਉਲਾਮਾ ਦਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
"ਸੋਰੀ ਪਾਪਾ ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਿੰਨੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸਾਂ ਕਿ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਆਈਏ ਪਰ ਹਰ ਰੋਜ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜਾਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਉੱਤੋਂ ਮੈਰਿਜ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟ ਦਾ ਵੀ ਪੰਗਾ ਪਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਆਇਆ ਨਹੀਂ ਗਿਆ।" ਲਵਲੀਨ ਆਪਣੇ ਪਿਓ ਦੇ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਝੂਲਦੀ ਹੋਈ ਬੜੇ ਹੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ
ਨਾਲੇ ਹੁਣ ਉਦਾਂ ਵੀ ਅਸੀਂ ਬੇਗਾਨੇ ਹੋ ਗਏ ਹਾਂ। ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਤੇਰਾ ਆਪਣਾ ਘਰ ਮਿਲ ਗਿਆ ਆ। ਨਵੇਂ ਮੰਮੀ ਪਾਪਾ ਮਿਲ ਗਏ ਹਨ। ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਘਰ ਵਾਲਾ ਮਿਲਿਆ ਹੈ। ਉੱਤੋਂ ਹੁਣ ਤੂੰ ਬਲੈਤਣ ਬਣ ਗਈ ਆ। ਹੁਣ ਸਾਡੀ ਯਾਦ ਕਿੱਥੋਂ ਆਉਣੀ।" ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਧੀ ਨੂੰ ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ ਆਖਦਾ ਹੈ।
"ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੇ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਨਾ ਨਵੇਂ ਮੰਮੀ ਪਾਪਾ, ਨਾ ਮੇਰਾ ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਘਰ ਵਾਲਾ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਪੁਰਾਣੇ ਵਾਲੇ ਪਾਪਾ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰੇ ਹਨ। ਲਵਲੀ ਆਪਣੇ ਪਿਓ ਦੇ ਗਲ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਾਂ ਕੱਢ ਕੇ ਉਸਦੇ ਲੱਕ ਦੁਆਲੇ ਲਪੇਟ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਹਿੱਕ ਤੇ ਧੀ ਦੇ ਠੋਸ ਮੰਮਿਆਂ ਦੀ ਚੁਬਣ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਪਿਆਰ ਦੇ ਨਾਲ ਲਵਲੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਕਰਦਾ ਹੈ।
"ਚਲ ਆਜਾ ਹੁਣ ਅੰਦਰ ਚਲੀਏ। ਉਹ ਦੇਖ ਸਾਹਮਣੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੇਰਾ ਘਰ ਵਾਲਾ ਹੁਣੇ ਹੀ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਿਆ।" ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਸਾਹਮਣੇ ਖਿੜਕੀ ਚੋਂ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੇ ਲਾਡੀ ਵਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਸੋਫੇ ਤੇ ਪਸਰਿਆ ਹੋਇਆ ਮੈਡ ਲੈ ਰਿਹਾ ਸੀ।
"ਉਡਾਸ ਨਹੀਂ ਵੋ ਸੈਡ ਹੈ। ਸੈਡ ਹੋਟਾ ਹੈ ਸੈਡ। ਟੁਮ ਪੇਂਡੂ ਲੋਟੋਂ ਕੋ ਗੱਲ ਕੜਨੇ ਕਾ ਟਰੀਕਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਟਾ।" ਲਵਲੀ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਹੱਸਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੀ ਆਦਤ ਤੋਂ ਮਜਬੂਰ ਕਈ ਵਾਰ ਪੰਜਾਬੀ ਵੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੋਲਦਾ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਧੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਖੁਦ ਵੀ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਹੱਸਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
"ਮੈਂ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਦੋਨੋਂ ਬੈਠ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਕਰੋ ਆਰਾਮ ਕਰੋ।" ਅੰਦਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਰਸੋਈ ਵੱਲ ਜਾਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਲਵਲੀ ਉਸਨੂੰ ਰੋਕ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
"ਚਾਹ ਮੈਂ ਆਪੇ ਬਣਾ ਲਊ। ਮੇਰੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਘਰ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਜਵਾਈ ਕੋਲ ਬੈਠੋ ਤੇ ਗੱਪਾਂ ਮਾਰੋ।" ਲਵਲੀ ਆਪਣੇ ਪਿਓ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਤੋਂ ਫੜ ਲਾਡੀ ਦੇ ਕੋਲ ਬਿਠਾਉਂਦੀ ਹੈ। "ਚਾ ਪਾਣੀ ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਹਾਜ਼ਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ।" ਲਵਲੀ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਦਲੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਵੀ ਉਹ ਪਹਿਲਾ ਵਾਂਗ ਹੀ ਹੱਸਦੀ ਖੇਡਦੀ ਮਜਾਕ ਕਰਦੀ ਕੰਮ ਵਿਚ ਰੁੱਝ ਗਈ ਸੀ। ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਅਚਾਨਕ ਉਦਾਸੀ ਛਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਇਕ ਠੰਡਾ ਹੌਂਕਾ ਭਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਜਵਾਈ ਵਲ ਮੁਸਕੁਰਾ ਕੇ ਗੱਲ ਅੱਗੇ ਤੋਰਦਾ ਹੈ।
"ਹੋਰ ਸੁਣਾ ਪੁੱਤ ਘਰੇ ਸਭ ਠੀਕ ਸਨ।"
ਚਾਹ ਪੀਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਲਵਲੀ ਨੇ ਜਿਉ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਲੜੀ ਛੇੜੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਉਹ ਦੋ ਘੰਟੇ ਚੁੱਪ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਪਰ ਲਵਲੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਹੀ ਧੁਨ ਤੇ ਸਵਾਰ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਵੀ ਉਪਰਲੇ ਮਨੋ ਹੀ ਆਪਣੇ ਧੀ ਅਤੇ ਜਵਾਈ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਤਾਂ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੀ ਧੀ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠ ਕੇ ਇੰਜ ਹੀ ਹੱਸਦੀ ਹੱਸਦੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰੀ ਜਾਵੇ ਤੇ ਉਹ ਸੁਣੀ ਜਾਵੇ। ਲਵਲੀ ਵੀ ਕਿਸੇ ਬੇਪਰਵਾਹ ਦਰਿਆ ਦੇ ਪਾਣੀ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਹੀ ਰੋਂ ਵਿੱਚ ਬਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਦੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਹਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਾ ਸੁਣਾ ਹੱਸਦੀ ਤੇ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਬਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਕਰ ਕਰ ਕੇ ਹੱਸਦੀ। ਲਾਡੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਚੰਗੇ ਲੰਬੀ ਹੱਥੀ ਲਿਆ ਸੀ। ਵਿਚਾਰੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਲਾਲ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਬਖਸ਼ਿਆ ਉਹਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਵੀ ਉਹਨੇ ਖੂਬ ਤਵਾ ਲਾਇਆ ਸੀ। ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਚਹਿਕਦੀ ਲਵਲੀ ਦਾ ਹਾਸਾ ਪੂਰੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਹਾਸੇ ਲਈ ਘਰ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਪਿਓ ਦੇ ਕੰਨ ਵੀ ਤਰਸੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਹਦੇ ਵਿਆਹੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਘਰ ਇੰਝ ਸੁੰਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਘਰ ਨਾ ਹੋਵੇ ਮਸਾਣ ਹੋਣ। ਉਹ ਸਹੁਰੇ ਕਾਹਦੀ ਗਈ ਸੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਰੌਣਕ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਲੈ ਗਈ ਸੀ।
ਦਰਅਸਲ ਲਵਲੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਕੁਝ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਕੋਲ ਇੰਗਲੈਂਡ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ। ਪਿੱਛੋਂ ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਘਰੇ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਸੁੰਨਾ ਸੁੰਨਾ ਘਰ ਉਹਨੂੰ ਖਾਣ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਉਦਾਸੀ ਆਪਣੀ ਧੀ ਤੋਂ ਛੁਪਾਉਣ ਲਈ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਲਵਲੀਨ ਆਪਣੇ ਪਿਓ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਉਦਾਸੀ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਲਵਲੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਓ ਦੀ ਇੰਨੀ ਫਿਕਰ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਪਿਓ ਨੂੰ ਕਾਲ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਕਦੀ ਵੀਡੀਓ ਕਾਲ ਕਰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਇਕੱਲਾ ਨਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਜਿਆਦਾ ਸਫਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕੀ ਸੀ ਇਸੇ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਉਹ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਉਠਦੀ ਸੀ।
ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਰਣਧੀਰ ਜੋ ਕਿ ਲਵਲੀ ਨਾਲੋਂ ਪੰਜ ਸਾਲ ਵੱਡਾ ਸੀ ਪਿਛਲੇ ਨੌ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਹੁਣ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਪੱਕਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਕੋਈ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਲਵਲੀ ਦੀਆਂ ਗਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਤੇ ਉਸਦੇ ਮਾਪੇ ਤਿੰਨੋ ਇੰਗਲੈਂਡ ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਰਣਧੀਰ ਕੋਲ ਰਹਿ ਕੇ ਆਏ ਸਨ। ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਰਣਧੀਰ ਵੀ ਇੰਡੀਆ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗੇੜਾ ਮਾਰ ਕੇ ਗਿਆ ਸੀ। ਘਰਦਿਆਂ ਦੇ ਬਾਰ ਬਾਰ ਜੋਰ ਦੇਣ ਤੇ ਵੀ ਰਣਧੀਰ ਨੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਤੋਂ ਸਾਫ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹਾਲੇ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਸਾਲ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਏਗਾ।
ਇਸ ਵਾਰ ਲਵਲੀ ਵੀ ਐਮਬੀਏ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਇੰਗਲੈਂਡ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਪਰ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਉਹ ਵੀਜੇ ਲਈ ਅਪਲਾਈਪ੍ਪ ਕਰਦੀ ਉਸ ਦੇ ਚਾਚੇ ਨੇ ਇੱਕ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਦਸ ਪਾਈ। ਮੁੰਡਾ ਤੇ ਉਹਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਪੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਪੰਜ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇੰਡੀਆ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਕਿਤੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀ ਦੇ ਗਲਤ ਕਰੈਕਟਰ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਣ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਲਵਲੀ ਦੇ ਭਰਾ ਨੇ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਮੁੰਡੇ ਬਾਰੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਤਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਲਵਲੀ ਦੇ ਮਾਪੇ ਤੇ ਉਹਦਾ ਭਰਾ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ lਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਸਨ। ਦੇਖ ਦਿਖਾਲੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਹਫਤੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲਵਲੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਧਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਚਾਰ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਰਣਧੀਰ ਦਾ ਇਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਸਦੀ ਲੱਤ ਟੁੱਟ ਗਈ ਸੀ। ਲਵਲੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਮਾਪੇ ਰਣਧੀਰ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਲਈ ਮਨ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਸਨ ਪਰ ਆਖਰ ਰਣਧੀਰ ਨੇ ਹੀ ਜੋਰ ਦੇ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿਓ ਕਿਉਂਕਿ ਰਿਸ਼ਤਾ ਚੰਗਾ ਸੀ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪੂਰਾ ਟੱਬਰ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਸੈਟਲ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਆਖਰ ਲਵਲੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਉਹਦੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਹੀ ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਦੀ ਕੇਅਰ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਚਲੀ ਗਈ।