- 29
- 41
- 14
Upadate 25
ज्या दुपारी माईने स्वतःहून पुढाकार घेतला होता, त्यानंतर काहीतरी बदलेल या माझ्या अपेक्षा फोल ठरल्या होत्या. आमच्या रात्री आणि दुपार त्याच मर्यादित, अर्धवट भेटींमध्ये जात होत्या. माझ्या मनातली अधीरता आता वाढत होती; मला तिच्यावर पूर्ण हक्क हवा होता, तिच्या शरीराचं आणि मनाचं स्वामीत्व हवं होतं. तिच्याकडून मिळणारा तो तुकडा-तुकडा सहवास आता मला सहन होत नव्हता. पुन्हा एकदा मलाच पुढाकार घ्यावा लागणार होता, पण यावेळी अधिक विचारपूर्वक, अधिक धाडसीपणे.
एके दुपारी ती नेहमीप्रमाणे तिच्या आवडत्या मालिकेत हरवून गेली होती. आरामखुर्चीत बसून तिचे डोळे टीव्हीच्या पडद्याला खिळले होते. चेहऱ्यावरचे हावभाव मालिकेतल्या दृश्यागणिक बदलत होते. हीच संधी होती तिच्या जगात घुसण्याची, तिच्या तटस्थतेवर हल्ला करण्याची.
मी चोरपावलांनी तिच्याजवळ गेलो आणि खुर्चीसमोर जमिनीवर गुडघे टेकून बसलो. तिने माझ्याकडे पाहिलंही नाही. मी हळूच तिचा पदर बाजूला सारला. तिच्या मऊ, उबदार कमरेला, पोटाला स्पर्श करू लागलो. ओठांनी तिथे हळूवार चुंबने घेऊ लागलो. माझ्या स्पर्शाने ती किंचित विचलित झाली, शहारली. तिच्या कपाळावर एक बारीक आठी आली, जणू ती माझं अस्तित्व आणि मालिकेतील तिची एकाग्रता यात समतोल साधण्याचा प्रयत्न करत होती.
"अरे! काय हे? बघू दे शांतपणे," ती माझ्या हातावर हलकासा फटका मारत, पण नजर टीव्हीवरून न हटवता म्हणाली. तिच्या आवाजात थोडी नाराजी होती, पण माझ्या स्पर्शाने ती आतून गरम होत असल्याचंही जाणवत होतं.
"बघा की आरामात," मी तिच्या पोटावर हनुवटी टेकवत म्हणालो, "मी कुठे मध्ये येतोय?"
माझ्या त्या बोलण्याने आणि सततच्या स्पर्शाने ती किंचित अस्वस्थ झाली. ती उठली, "थांब जरा," असं म्हणत समोरच्या खाटेवर जाऊन टेकली, टीव्ही व्यवस्थित दिसेल अशा बेताने. तिची नजर अजूनही टीव्हीवरच होती. मग तिने माझ्याकडे एक क्षण पाहिलं, तिच्या डोळ्यात एक विचित्र आव्हान होतं, आणि ती म्हणाली, "ये."
मी लगेच तिच्या बाजूला खाटेवर गेलो. तिने मला जवळ घेतलं, पण तिचं अर्ध लक्ष अजूनही मालिकेतच होतं. मी तिच्या गालांचं, मानेचं चुंबन घेऊ लागलो. ती प्रतिसाद देत होती, पण तुटकपणे. मी जेव्हा तिच्या आणि टीव्हीच्या मध्ये यायचो, तेव्हा ती मला चिडून बाजूला ढकलायची. मालिकेत काहीतरी अत्यंत नाट्यमय घडत होतं – कोणीतरी कोणावर तरी ओरडत होतं, पार्श्वसंगीत टिपेला पोहोचलं होतं – आणि माई त्यात पूर्णपणे समरस झाली होती. तिचे श्वासही चढले होते, डोळे विस्फारले होते.
तिची ही तल्लीनता पाहून माझ्या मनात एक वीज चमकली. हीच वेळ होती! माझा राग, माझी अधीरता, माझा हक्क सांगण्याची इच्छा – सगळं एकत्र आलं. तिचं लक्ष पूर्णपणे टीव्हीवर आहे याची खात्री करत, मी अत्यंत हळूवारपणे, पण चपळाईने तिच्या ब्लाऊजची वरची बटणं सोडली. तिचं लक्ष नव्हतं. मी तिचं स्तन ब्लाऊजमधून मोकळं केलं आणि क्षणाचाही विलंब न लावता ते माझ्या तोंडात घेतलं.
पुढच्याच क्षणी जणू बॉम्बस्फोट व्हावा तसं झालं! माझ्या ओठांचा तिच्या स्तनाग्राला स्पर्श होताच ती विजेचा धक्का बसल्यासारखी ताडकन उठून बसली. तिचे डोळे मोठे झाले, चेहऱ्यावरचा मालिकेतील ताण जाऊन तीव्र धक्का आणि प्रचंड राग आला. तिने स्वतःच्या उघड्या छातीकडे पाहिलं आणि मग माझ्याकडे.
"बदमाश!" ती इतक्या जोरात किंचाळली की क्षणभर मला काही सुचेनासं झालं. "काय समजतोस तू स्वतःला? मी मालिका बघतेय आणि तू... तू हे असलं... लाज नाही वाटत? किती संधी दिली तुला... पण तू लायकीचा नाहीस!" तिचा आवाज संतापाने थरथरत होता. तिने मला दोन्ही हातांनी इतक्या जोरात ढकललं की मी खाटेवरून जवळजवळ खाली पडलोच.
"चालता हो इथून!" ती उभं राहत, माझ्यावर बोट रोखून किंचाळली. तिचा चेहरा रागाने लालबुंद झाला होता, डोळ्यातून पाणी येत होतं. "माझ्या नजरेसमोरून दूर हो! परत मला तुझं तोंड दाखवू नकोस कधी!"
मी पुरता हादरलो होतो. तिच्या रौद्र अवतारापुढे माझी सगळी अधीरता, सगळा हक्क गळून पडला होता. अपमान आणि रागाने मीही लाल झालो होतो. काही न बोलता मी पटकन उठलो आणि मान खाली घालून लगभग त्या खोलीतून बाहेर पडलो. दारातून बाहेर पडताना तिचा संतप्त, रडवेला आवाज अजूनही माझ्या कानावर पडत होता.
ज्या दुपारी माईने स्वतःहून पुढाकार घेतला होता, त्यानंतर काहीतरी बदलेल या माझ्या अपेक्षा फोल ठरल्या होत्या. आमच्या रात्री आणि दुपार त्याच मर्यादित, अर्धवट भेटींमध्ये जात होत्या. माझ्या मनातली अधीरता आता वाढत होती; मला तिच्यावर पूर्ण हक्क हवा होता, तिच्या शरीराचं आणि मनाचं स्वामीत्व हवं होतं. तिच्याकडून मिळणारा तो तुकडा-तुकडा सहवास आता मला सहन होत नव्हता. पुन्हा एकदा मलाच पुढाकार घ्यावा लागणार होता, पण यावेळी अधिक विचारपूर्वक, अधिक धाडसीपणे.
एके दुपारी ती नेहमीप्रमाणे तिच्या आवडत्या मालिकेत हरवून गेली होती. आरामखुर्चीत बसून तिचे डोळे टीव्हीच्या पडद्याला खिळले होते. चेहऱ्यावरचे हावभाव मालिकेतल्या दृश्यागणिक बदलत होते. हीच संधी होती तिच्या जगात घुसण्याची, तिच्या तटस्थतेवर हल्ला करण्याची.
मी चोरपावलांनी तिच्याजवळ गेलो आणि खुर्चीसमोर जमिनीवर गुडघे टेकून बसलो. तिने माझ्याकडे पाहिलंही नाही. मी हळूच तिचा पदर बाजूला सारला. तिच्या मऊ, उबदार कमरेला, पोटाला स्पर्श करू लागलो. ओठांनी तिथे हळूवार चुंबने घेऊ लागलो. माझ्या स्पर्शाने ती किंचित विचलित झाली, शहारली. तिच्या कपाळावर एक बारीक आठी आली, जणू ती माझं अस्तित्व आणि मालिकेतील तिची एकाग्रता यात समतोल साधण्याचा प्रयत्न करत होती.
"अरे! काय हे? बघू दे शांतपणे," ती माझ्या हातावर हलकासा फटका मारत, पण नजर टीव्हीवरून न हटवता म्हणाली. तिच्या आवाजात थोडी नाराजी होती, पण माझ्या स्पर्शाने ती आतून गरम होत असल्याचंही जाणवत होतं.
"बघा की आरामात," मी तिच्या पोटावर हनुवटी टेकवत म्हणालो, "मी कुठे मध्ये येतोय?"
माझ्या त्या बोलण्याने आणि सततच्या स्पर्शाने ती किंचित अस्वस्थ झाली. ती उठली, "थांब जरा," असं म्हणत समोरच्या खाटेवर जाऊन टेकली, टीव्ही व्यवस्थित दिसेल अशा बेताने. तिची नजर अजूनही टीव्हीवरच होती. मग तिने माझ्याकडे एक क्षण पाहिलं, तिच्या डोळ्यात एक विचित्र आव्हान होतं, आणि ती म्हणाली, "ये."
मी लगेच तिच्या बाजूला खाटेवर गेलो. तिने मला जवळ घेतलं, पण तिचं अर्ध लक्ष अजूनही मालिकेतच होतं. मी तिच्या गालांचं, मानेचं चुंबन घेऊ लागलो. ती प्रतिसाद देत होती, पण तुटकपणे. मी जेव्हा तिच्या आणि टीव्हीच्या मध्ये यायचो, तेव्हा ती मला चिडून बाजूला ढकलायची. मालिकेत काहीतरी अत्यंत नाट्यमय घडत होतं – कोणीतरी कोणावर तरी ओरडत होतं, पार्श्वसंगीत टिपेला पोहोचलं होतं – आणि माई त्यात पूर्णपणे समरस झाली होती. तिचे श्वासही चढले होते, डोळे विस्फारले होते.
तिची ही तल्लीनता पाहून माझ्या मनात एक वीज चमकली. हीच वेळ होती! माझा राग, माझी अधीरता, माझा हक्क सांगण्याची इच्छा – सगळं एकत्र आलं. तिचं लक्ष पूर्णपणे टीव्हीवर आहे याची खात्री करत, मी अत्यंत हळूवारपणे, पण चपळाईने तिच्या ब्लाऊजची वरची बटणं सोडली. तिचं लक्ष नव्हतं. मी तिचं स्तन ब्लाऊजमधून मोकळं केलं आणि क्षणाचाही विलंब न लावता ते माझ्या तोंडात घेतलं.
पुढच्याच क्षणी जणू बॉम्बस्फोट व्हावा तसं झालं! माझ्या ओठांचा तिच्या स्तनाग्राला स्पर्श होताच ती विजेचा धक्का बसल्यासारखी ताडकन उठून बसली. तिचे डोळे मोठे झाले, चेहऱ्यावरचा मालिकेतील ताण जाऊन तीव्र धक्का आणि प्रचंड राग आला. तिने स्वतःच्या उघड्या छातीकडे पाहिलं आणि मग माझ्याकडे.
"बदमाश!" ती इतक्या जोरात किंचाळली की क्षणभर मला काही सुचेनासं झालं. "काय समजतोस तू स्वतःला? मी मालिका बघतेय आणि तू... तू हे असलं... लाज नाही वाटत? किती संधी दिली तुला... पण तू लायकीचा नाहीस!" तिचा आवाज संतापाने थरथरत होता. तिने मला दोन्ही हातांनी इतक्या जोरात ढकललं की मी खाटेवरून जवळजवळ खाली पडलोच.
"चालता हो इथून!" ती उभं राहत, माझ्यावर बोट रोखून किंचाळली. तिचा चेहरा रागाने लालबुंद झाला होता, डोळ्यातून पाणी येत होतं. "माझ्या नजरेसमोरून दूर हो! परत मला तुझं तोंड दाखवू नकोस कधी!"
मी पुरता हादरलो होतो. तिच्या रौद्र अवतारापुढे माझी सगळी अधीरता, सगळा हक्क गळून पडला होता. अपमान आणि रागाने मीही लाल झालो होतो. काही न बोलता मी पटकन उठलो आणि मान खाली घालून लगभग त्या खोलीतून बाहेर पडलो. दारातून बाहेर पडताना तिचा संतप्त, रडवेला आवाज अजूनही माझ्या कानावर पडत होता.
