- 28
- 41
- 14
Update 14
रात्र आली. उत्सुकता घेऊन. कालच्या आठवणी घेऊन. तिच्या उघड्या कमरेचा स्पर्श. तिच्या गोल, पुष्ट स्तनांचा स्पर्श. तिच्या स्तनाग्रांवरून फिरलेली माझी बोटे. त्या स्पर्शाने ताठरलेली तिची स्तनाग्रे….. माझ्या डोळ्यासमोर तो क्षण जणू जिवंत होऊन नाचत होता. शरीरातला प्रत्येक कण त्या आठवणीने थरारत होता, पुन्हा त्या अनुभवासाठी आसुसला होता.
झाले ते अद्भुत होते. एका स्वप्नासारखे, पण तरीही सत्य. असा स्पर्श मला पहिल्यांदाच लाभला होता. केवळ कल्पनेत रंगवलेले क्षण मी प्रत्यक्षात अनुभवत होतो. माझ्या मर्यादित अपेक्षांच्या पलीकडचे सुख मला मिळाले होते. मी फक्त तिच्या ओठांचे चुंबन, तिच्या ब्लाऊजवरून मिळालेला, तिच्या स्तनांची गोलाई जाणवून देणारा निसटता स्पर्श, तिच्या नकळत तिच्या त्वचेवर पडलेला माझा हात एवढ्याचीच अपेक्षा केली होती. एवढ्यानेच मी सातवे आसमान पर पोहोचलो असतो. पण इथेतर मी तिचे स्तन हाताळले होते…. तिच्या मऊ, उबदार त्वचेचा अनुभव माझ्या बोटांच्या टोकांना अजूनही जाणवत होता.
मी माझे अंथरुण पसरून घेतले. चादर पांघरून पडून राहिलो. पण डोळ्यांत झोप कुठली? पापण्या मिटल्या की तीच समोर यायची. सगळं आठवून मी चादरीतच स्वतःशी हसलो. माझ्या छातीची धडधड मला स्पष्ट ऐकू येत होती. चादर जराशी किलकिली करून, चोरट्या नजरेने माईला पाहू लागलो. तीदेखील तिचे अंथरुण घालत होती. तिच्या हालचालीत एक सहजता होती, पण माझ्या नजरेला त्यातही एक वेगळीच लय जाणवत होती. तिने रात्रीची गडद निळ्या रंगाची साडी नेसली होती, थोडी सैलसर. पदर कमरेला खोचलेला. ती वाकली तशी तिच्या पाठीचा बाक आणि कमरेवर पडणाऱ्या मोहक वळ्यांनी माझ्या काळजात कालवाकालव केली. तिचा भरलेला पृष्ठभाग त्या साडीतूनही उठून दिसत होता, माझं लक्ष वेधून घेत होता. गादी झटकताना तिचे मोकळे केस मानेवर, खांद्यावर रुळत होते, जणू काळ्या रात्रीत चमकणारी रेशीम. तिचा गोल सुबक चेहरा, त्यावरचे ते शांत भाव…
तिने अंथरुण घातलं आणि पहुडली.
माझं मन आशा-निराशेच्या हिंदोळ्यावर झुलत होतं. आता पुढे काय? रात्र अजून तरुण होती. खोलीत मंद प्रकाशाचा खेळ चालू होता आणि बाहेर रातकिड्यांचा आवाज सोडला तर बाकी शांतता होती. पण ही शांतता माझ्यासाठी असह्य होती. माझं अंग कालच्या आठवणींनी तापलं होतं.
तिची ती आकृतीसुद्धा माझ्या मनात वादळ निर्माण करत होती. आता काय करावं? तिच्या पाठीवर हळूच हात ठेवावा? की शांतपणे पडून राहावं? तिच्या नकळत तिच्या केसांच्या बटांना स्पर्श करावा? धीर होत नव्हता, पण मनही शांत बसत नव्हतं. ते पुन्हा तिच्या स्पर्शासाठी, तिच्या उबेसाठी आसुसलं होतं. प्रत्येक क्षण युगासारखा वाटत होता.
नाही, आता थांबणं शक्य नव्हतं. पण सुरुवात कशी करावी? तिच्या जवळ जावं? विचारांनी डोकं भणभणत होतं आणि शरीर मात्र तिच्या ओढीने तळमळत होतं. रात्रीचा दुसरा प्रहर सुरु झाला होता आणि माझी घालमेल शिगेला पोहोचली होती.
कालच्या त्या भयाण शांततेनंतर, त्या अपराधीपणाच्या गर्तेत बुडालेल्या दिवसानंतर, आजची रात्र वेगळी होती. खोलीत तोच मंद, पिवळसर प्रकाश तसाच तेवत होता, पण कालच्यासारखा तो उदास, खिन्न वाटत नव्हता. आज त्यात एक प्रकारची स्निग्धता जाणवत होती. हवेत तोच ओळखीचा, तिच्या अंगावरच्या जाडजूड गोधडीचा आणि तिच्या शरीराच्या उष्णतेतून येणारा एक मिश्र, मंद सुगंध दरवळत होता, जो काल अस्वस्थ करत होता, पण आज मात्र आश्वासक वाटत होता. बाहेर रातकिड्यांची किरकिर अखंड सुरू होती, पण आज ती कानांना कर्कश न वाटता खोलीतल्या शांततेला एका लयबद्ध पार्श्वसंगीताची जोड देत होती.
ती तशीच गाढ झोपली होती, जाडजूड गोधडी छातीपर्यंत ओढून. तिच्या देहाची किंचित शिथिल झालेली अवस्था, स्नायूंमधला ताण नाहीसा झालेला.. हे सारं काही शब्दांपेक्षा अधिक बोलकं होतं.
कालच्या माझ्या त्या अविचारी कृत्यानंतरही मला नियतीने दिलेला हा दुसरा अवसर... कालची आठवण अजून पूर्णपणे पुसली गेली नव्हती, त्यामुळे तिच्या जवळ जाताना, तिला स्पर्श करताना एक अनामिक धाकधूक, एक संकोच मनात होताच. मी पुन्हा हळूच, जवळपास चोर पावलांनी, माझा हात तिच्या कमरेजवळून आत, त्या जाडजूड गोधडीच्या उबदार, सुरक्षित आवरणाखाली सरकवला. गोधडीच्या आतलं अस्तर हाताला खरखरीत पण ओळखीचं लागलं. तिच्या शरीरातून निघणारी ऊब त्या बंदिस्त जागेत कोंडून राहिल्याने अधिकच तीव्र जाणवत होती. माझा हात तिच्या कमरेच्या नाजूक त्वचेवरून, अत्यंत हळूवारपणे वर येऊ लागला, कालच्याच ओळखीच्या वाटेने, तिच्या वक्षस्थळाच्या दिशेने.
पण वाटेतच त्याला एका अनपेक्षित, पण कदाचित अपेक्षितच असलेल्या अडथळ्याला सामोरे जावे लागले. आज तिथे तिच्या नेहमीच्या पातळ, सुती ब्लाऊजऐवजी एका जाड, लोकरीच्या, उभ्या-आडव्या घट्ट विणीच्या स्वेटरचा स्पर्श झाला. स्वेटर जाड आणि अगदी गळ्यापर्यंत बंद होतं. माझ्या हाताला आत शिरायला किंचितही फट, बटणांमधली जागा असं काहीच मिळत नव्हतं. माझा हात तरीही मी आत न्यायचा प्रयत्न करू लागलो. माझी बोटं तिच्या उरोजांच्या बाह्य, गोलाकार कडेशी भिडली. त्यातून त्यांच्या अस्तित्वाची, त्यांच्या मृदू भाराची जाणीव स्पष्ट होत होती. ते उबदार आणि जिवंत वाटत होते. परंतु कालच्या प्रमाणे मला ते स्तन पूर्णपणे ताब्यात घेणे शक्य होईना. कालचा तो थेट त्वचेचा, संवेदनशील स्पर्श आठवला आणि नकळत एक हुरहूर दाटून आली, पण त्याच क्षणी या मुद्दामहून घातलेल्या वाटणाऱ्या मर्यादेत एक वेगळीच सुरक्षितता, एक संयत गोडी, एक आदर जाणवत होता. तिच्या शरीराच्या सीमा तिने स्वतः आखल्या होत्या, आणि तिला मला त्यांचं उल्लंघन करू द्यायचं नव्हतं.
आत प्रवेश मिळणार नाही हे निश्चित झाल्यावर मी माझा हात तिथेच स्थिरावला. तिच्या कमरेवर तळहाताने हलका, आश्वासक दाब दिला. अत्यंत हळूवारपणे, जणू एखादी अमूल्य, नाजूक वस्तू हाताळावी तशी, मी तिच्या अंगावरची ती जाडजूड, जुनाट वाकळ कमरेपाशी जराशी उचलून बाजूला सारली. रात्रीच्या त्या पिवळसर, धूसर प्रकाशात तिच्या कमरेचा नितळ, उबदार, थोडा बाकदार भाग उघडा पडला. गोऱ्या रंगाच्या त्या त्वचेचा तुकडा अंधारातही एखाद्या चंद्रकोरीसारखा चमकल्यासारखा वाटला.
मी खाली वाकलो. माझ्या चेहऱ्याजवळ तिच्या शरीराचा तो ओळखीचा, उबदार वास आला. कालच्या घाईची, वासनेची आणि अधिकाराची जागा आज पूर्णपणे मायेने, आदराने आणि कालच्या चुकीतून आलेल्या हळुवारपणाने घेतली होती. मी तिची कंबर पकडली नाही, तिला जखडण्याचा प्रयत्न केला नाही. फक्त माझे ओठ तिच्या त्या उघड्या त्वचेवर, तिच्या कमरेच्या त्या मोहक, कमनीय बाकदार भागावर टेकवले. ओठांना तिची त्वचा रेशमाहून मऊ आणि रक्ताच्या प्रवाहामुळे उबदार लागली.
अचानक, जणू काही तिच्या आत अदृश्यपणे अस्तित्वात असलेल्या जगाची कुठलीतरी कळ दाबल्यासारखे, तिला यावेळी मात्र पूर्णपणे जाग आली. तिचे डोळे खाडकन उघडले.
तिला काही समजावून सांगणं किंवा तिच्याशी बोलणं व्यर्थ होतं, उलट ते अधिक धोकादायक ठरू शकतं हे मला माहीत होतं. प्रचंड गडबडीने, तिच्या पुढच्या कुठल्यातरी टोकाच्या प्रतिक्रियेच्या भीतीने, मी जवळजवळ अडखळतच, स्वतःला सावरत तिथून सटकलो.
धापा टाकत मी माझ्या अंथरुणावर आलो आणि स्वतःला डोक्यापासून पायापर्यंत त्या पातळ चादरीत पूर्णपणे लपवून घेतलं. जणू काही ती चादर म्हणजे एखादे संरक्षक कवच असावे, जे मला तिच्या नजरेपासून आणि माझ्याच असहायतेपासून वाचवेल. छाती अजूनही धडधडत होती – भीतीने, धक्क्याने. तिच्या त्या उद्रेकापुढे मी काहीच करू शकत नव्हतो, ही असहायतेची भावना तीव्र होती. कान तिच्या पुढच्या हालचालीकडे लागले होते.
भीतीने आणि एका विचित्र कुतूहलाने – आता ती काय करेल, तिची पुढची प्रतिक्रिया काय असेल या विचाराने – मी चादर डोळ्यांपासून अगदी किंचितशी किलकिली केली आणि त्या अरुंद फटीतून पाहू लागलो.
तिथून मला ती दिसत होती. माझ्या तिथून निघून आल्यानंतर ती काही क्षण तशीच ताठ, स्तब्ध बसून राहिली. तिची नजर शून्यात कुठेतरी खिळलेली होती, जणू ती अजूनही तिच्याच जगात होती. मग अचानक तिने दोन्ही हात वर करून एक विचित्र, जोरदार आळस दिला, शरीर झटकल्यासारखं सैल केलं. हे नेहमीचं होतं तिचं, जणू काही तिच्या आतलं जग आणि बाहेर घडलेली घटना यातला संपर्क पूर्णपणे तुटलेला असावा. मग ती ताडकन उठली, एखाद्या यांत्रिक बाहुलीप्रमाणे, आणि माझ्याकडे ढुंकूनही न पाहता, दार उघडून तरातरा बाहेर गेली. तिच्या चालण्यातही एक प्रकारचा ताठरपणा, एक अलिप्तपणा होता. आत आल्यावर तिची नजर थेट माझ्या अंथरुणाकडे वळली, जिथे मी चादरीखाली एखाद्या घाबरलेल्या जीवासारखा लपलो होतो. तिच्या डोळ्यातला राग आता अधिक तीव्र, अधिक दाहक झाला होता. तिने माझ्याकडे इतक्या भेदकपणे, इतक्या तीव्र रागारागाने आणि तिरस्काराने पाहिलं, जणू मी कोणी परका, तिचा शत्रूच असावा. त्या नजरेत निव्वळ माझ्या कृतीबद्दलचा राग नव्हता, तर तिच्या एकूण जगाबद्दलचा, तिच्या नशिबाबद्दलचा, तिच्या असहायतेचा राग त्यातून ओसंडत होता.
मी भीतीने आणि तिच्या त्या अस्वस्थ करणाऱ्या अवस्थेच्या जाणिवेने डोळे घट्ट मिटून घेतले आणि चादर मानेपर्यंत आणखी घट्ट ओढून घेतली. काही क्षण भयाण शांततेत गेले. मग तिच्या अंथरुणावर धाडकन पडल्याचा आवाज आला. तिने नक्कीच माझ्याकडे पाठ फिरवून, स्वतःला कोशात बंद करून घेतल्यासारखी झोपण्याचा प्रयत्न केला असणार.
त्या रात्रीनंतर मात्र तिने, अपेक्षेप्रमाणेच, त्या खोलीत झोपणं कायमचं सोडून दिलं. दुसऱ्या दिवसापासून तिने तिचं ते अंथरूण वर माळ्यावर नेलं.
आमच्यातला तो तुटलेला संवाद, हे असं तिचं दूर जाणं, स्वतःला वेगळं करणं... हे सगळं मोठ्या, दुर्दैवी चित्राचा एक भाग होतं, हे मला समजत होतं. पण तरीही त्यामुळे आमच्या दोघांमध्ये आलेली ती थंड, न ओलांडता येणारी पोकळी माझं मन
रोज कुरतडत होती….
रात्र आली. उत्सुकता घेऊन. कालच्या आठवणी घेऊन. तिच्या उघड्या कमरेचा स्पर्श. तिच्या गोल, पुष्ट स्तनांचा स्पर्श. तिच्या स्तनाग्रांवरून फिरलेली माझी बोटे. त्या स्पर्शाने ताठरलेली तिची स्तनाग्रे….. माझ्या डोळ्यासमोर तो क्षण जणू जिवंत होऊन नाचत होता. शरीरातला प्रत्येक कण त्या आठवणीने थरारत होता, पुन्हा त्या अनुभवासाठी आसुसला होता.
झाले ते अद्भुत होते. एका स्वप्नासारखे, पण तरीही सत्य. असा स्पर्श मला पहिल्यांदाच लाभला होता. केवळ कल्पनेत रंगवलेले क्षण मी प्रत्यक्षात अनुभवत होतो. माझ्या मर्यादित अपेक्षांच्या पलीकडचे सुख मला मिळाले होते. मी फक्त तिच्या ओठांचे चुंबन, तिच्या ब्लाऊजवरून मिळालेला, तिच्या स्तनांची गोलाई जाणवून देणारा निसटता स्पर्श, तिच्या नकळत तिच्या त्वचेवर पडलेला माझा हात एवढ्याचीच अपेक्षा केली होती. एवढ्यानेच मी सातवे आसमान पर पोहोचलो असतो. पण इथेतर मी तिचे स्तन हाताळले होते…. तिच्या मऊ, उबदार त्वचेचा अनुभव माझ्या बोटांच्या टोकांना अजूनही जाणवत होता.
मी माझे अंथरुण पसरून घेतले. चादर पांघरून पडून राहिलो. पण डोळ्यांत झोप कुठली? पापण्या मिटल्या की तीच समोर यायची. सगळं आठवून मी चादरीतच स्वतःशी हसलो. माझ्या छातीची धडधड मला स्पष्ट ऐकू येत होती. चादर जराशी किलकिली करून, चोरट्या नजरेने माईला पाहू लागलो. तीदेखील तिचे अंथरुण घालत होती. तिच्या हालचालीत एक सहजता होती, पण माझ्या नजरेला त्यातही एक वेगळीच लय जाणवत होती. तिने रात्रीची गडद निळ्या रंगाची साडी नेसली होती, थोडी सैलसर. पदर कमरेला खोचलेला. ती वाकली तशी तिच्या पाठीचा बाक आणि कमरेवर पडणाऱ्या मोहक वळ्यांनी माझ्या काळजात कालवाकालव केली. तिचा भरलेला पृष्ठभाग त्या साडीतूनही उठून दिसत होता, माझं लक्ष वेधून घेत होता. गादी झटकताना तिचे मोकळे केस मानेवर, खांद्यावर रुळत होते, जणू काळ्या रात्रीत चमकणारी रेशीम. तिचा गोल सुबक चेहरा, त्यावरचे ते शांत भाव…
तिने अंथरुण घातलं आणि पहुडली.
माझं मन आशा-निराशेच्या हिंदोळ्यावर झुलत होतं. आता पुढे काय? रात्र अजून तरुण होती. खोलीत मंद प्रकाशाचा खेळ चालू होता आणि बाहेर रातकिड्यांचा आवाज सोडला तर बाकी शांतता होती. पण ही शांतता माझ्यासाठी असह्य होती. माझं अंग कालच्या आठवणींनी तापलं होतं.
तिची ती आकृतीसुद्धा माझ्या मनात वादळ निर्माण करत होती. आता काय करावं? तिच्या पाठीवर हळूच हात ठेवावा? की शांतपणे पडून राहावं? तिच्या नकळत तिच्या केसांच्या बटांना स्पर्श करावा? धीर होत नव्हता, पण मनही शांत बसत नव्हतं. ते पुन्हा तिच्या स्पर्शासाठी, तिच्या उबेसाठी आसुसलं होतं. प्रत्येक क्षण युगासारखा वाटत होता.
नाही, आता थांबणं शक्य नव्हतं. पण सुरुवात कशी करावी? तिच्या जवळ जावं? विचारांनी डोकं भणभणत होतं आणि शरीर मात्र तिच्या ओढीने तळमळत होतं. रात्रीचा दुसरा प्रहर सुरु झाला होता आणि माझी घालमेल शिगेला पोहोचली होती.
कालच्या त्या भयाण शांततेनंतर, त्या अपराधीपणाच्या गर्तेत बुडालेल्या दिवसानंतर, आजची रात्र वेगळी होती. खोलीत तोच मंद, पिवळसर प्रकाश तसाच तेवत होता, पण कालच्यासारखा तो उदास, खिन्न वाटत नव्हता. आज त्यात एक प्रकारची स्निग्धता जाणवत होती. हवेत तोच ओळखीचा, तिच्या अंगावरच्या जाडजूड गोधडीचा आणि तिच्या शरीराच्या उष्णतेतून येणारा एक मिश्र, मंद सुगंध दरवळत होता, जो काल अस्वस्थ करत होता, पण आज मात्र आश्वासक वाटत होता. बाहेर रातकिड्यांची किरकिर अखंड सुरू होती, पण आज ती कानांना कर्कश न वाटता खोलीतल्या शांततेला एका लयबद्ध पार्श्वसंगीताची जोड देत होती.
ती तशीच गाढ झोपली होती, जाडजूड गोधडी छातीपर्यंत ओढून. तिच्या देहाची किंचित शिथिल झालेली अवस्था, स्नायूंमधला ताण नाहीसा झालेला.. हे सारं काही शब्दांपेक्षा अधिक बोलकं होतं.
कालच्या माझ्या त्या अविचारी कृत्यानंतरही मला नियतीने दिलेला हा दुसरा अवसर... कालची आठवण अजून पूर्णपणे पुसली गेली नव्हती, त्यामुळे तिच्या जवळ जाताना, तिला स्पर्श करताना एक अनामिक धाकधूक, एक संकोच मनात होताच. मी पुन्हा हळूच, जवळपास चोर पावलांनी, माझा हात तिच्या कमरेजवळून आत, त्या जाडजूड गोधडीच्या उबदार, सुरक्षित आवरणाखाली सरकवला. गोधडीच्या आतलं अस्तर हाताला खरखरीत पण ओळखीचं लागलं. तिच्या शरीरातून निघणारी ऊब त्या बंदिस्त जागेत कोंडून राहिल्याने अधिकच तीव्र जाणवत होती. माझा हात तिच्या कमरेच्या नाजूक त्वचेवरून, अत्यंत हळूवारपणे वर येऊ लागला, कालच्याच ओळखीच्या वाटेने, तिच्या वक्षस्थळाच्या दिशेने.
पण वाटेतच त्याला एका अनपेक्षित, पण कदाचित अपेक्षितच असलेल्या अडथळ्याला सामोरे जावे लागले. आज तिथे तिच्या नेहमीच्या पातळ, सुती ब्लाऊजऐवजी एका जाड, लोकरीच्या, उभ्या-आडव्या घट्ट विणीच्या स्वेटरचा स्पर्श झाला. स्वेटर जाड आणि अगदी गळ्यापर्यंत बंद होतं. माझ्या हाताला आत शिरायला किंचितही फट, बटणांमधली जागा असं काहीच मिळत नव्हतं. माझा हात तरीही मी आत न्यायचा प्रयत्न करू लागलो. माझी बोटं तिच्या उरोजांच्या बाह्य, गोलाकार कडेशी भिडली. त्यातून त्यांच्या अस्तित्वाची, त्यांच्या मृदू भाराची जाणीव स्पष्ट होत होती. ते उबदार आणि जिवंत वाटत होते. परंतु कालच्या प्रमाणे मला ते स्तन पूर्णपणे ताब्यात घेणे शक्य होईना. कालचा तो थेट त्वचेचा, संवेदनशील स्पर्श आठवला आणि नकळत एक हुरहूर दाटून आली, पण त्याच क्षणी या मुद्दामहून घातलेल्या वाटणाऱ्या मर्यादेत एक वेगळीच सुरक्षितता, एक संयत गोडी, एक आदर जाणवत होता. तिच्या शरीराच्या सीमा तिने स्वतः आखल्या होत्या, आणि तिला मला त्यांचं उल्लंघन करू द्यायचं नव्हतं.
आत प्रवेश मिळणार नाही हे निश्चित झाल्यावर मी माझा हात तिथेच स्थिरावला. तिच्या कमरेवर तळहाताने हलका, आश्वासक दाब दिला. अत्यंत हळूवारपणे, जणू एखादी अमूल्य, नाजूक वस्तू हाताळावी तशी, मी तिच्या अंगावरची ती जाडजूड, जुनाट वाकळ कमरेपाशी जराशी उचलून बाजूला सारली. रात्रीच्या त्या पिवळसर, धूसर प्रकाशात तिच्या कमरेचा नितळ, उबदार, थोडा बाकदार भाग उघडा पडला. गोऱ्या रंगाच्या त्या त्वचेचा तुकडा अंधारातही एखाद्या चंद्रकोरीसारखा चमकल्यासारखा वाटला.
मी खाली वाकलो. माझ्या चेहऱ्याजवळ तिच्या शरीराचा तो ओळखीचा, उबदार वास आला. कालच्या घाईची, वासनेची आणि अधिकाराची जागा आज पूर्णपणे मायेने, आदराने आणि कालच्या चुकीतून आलेल्या हळुवारपणाने घेतली होती. मी तिची कंबर पकडली नाही, तिला जखडण्याचा प्रयत्न केला नाही. फक्त माझे ओठ तिच्या त्या उघड्या त्वचेवर, तिच्या कमरेच्या त्या मोहक, कमनीय बाकदार भागावर टेकवले. ओठांना तिची त्वचा रेशमाहून मऊ आणि रक्ताच्या प्रवाहामुळे उबदार लागली.
अचानक, जणू काही तिच्या आत अदृश्यपणे अस्तित्वात असलेल्या जगाची कुठलीतरी कळ दाबल्यासारखे, तिला यावेळी मात्र पूर्णपणे जाग आली. तिचे डोळे खाडकन उघडले.
तिला काही समजावून सांगणं किंवा तिच्याशी बोलणं व्यर्थ होतं, उलट ते अधिक धोकादायक ठरू शकतं हे मला माहीत होतं. प्रचंड गडबडीने, तिच्या पुढच्या कुठल्यातरी टोकाच्या प्रतिक्रियेच्या भीतीने, मी जवळजवळ अडखळतच, स्वतःला सावरत तिथून सटकलो.
धापा टाकत मी माझ्या अंथरुणावर आलो आणि स्वतःला डोक्यापासून पायापर्यंत त्या पातळ चादरीत पूर्णपणे लपवून घेतलं. जणू काही ती चादर म्हणजे एखादे संरक्षक कवच असावे, जे मला तिच्या नजरेपासून आणि माझ्याच असहायतेपासून वाचवेल. छाती अजूनही धडधडत होती – भीतीने, धक्क्याने. तिच्या त्या उद्रेकापुढे मी काहीच करू शकत नव्हतो, ही असहायतेची भावना तीव्र होती. कान तिच्या पुढच्या हालचालीकडे लागले होते.
भीतीने आणि एका विचित्र कुतूहलाने – आता ती काय करेल, तिची पुढची प्रतिक्रिया काय असेल या विचाराने – मी चादर डोळ्यांपासून अगदी किंचितशी किलकिली केली आणि त्या अरुंद फटीतून पाहू लागलो.
तिथून मला ती दिसत होती. माझ्या तिथून निघून आल्यानंतर ती काही क्षण तशीच ताठ, स्तब्ध बसून राहिली. तिची नजर शून्यात कुठेतरी खिळलेली होती, जणू ती अजूनही तिच्याच जगात होती. मग अचानक तिने दोन्ही हात वर करून एक विचित्र, जोरदार आळस दिला, शरीर झटकल्यासारखं सैल केलं. हे नेहमीचं होतं तिचं, जणू काही तिच्या आतलं जग आणि बाहेर घडलेली घटना यातला संपर्क पूर्णपणे तुटलेला असावा. मग ती ताडकन उठली, एखाद्या यांत्रिक बाहुलीप्रमाणे, आणि माझ्याकडे ढुंकूनही न पाहता, दार उघडून तरातरा बाहेर गेली. तिच्या चालण्यातही एक प्रकारचा ताठरपणा, एक अलिप्तपणा होता. आत आल्यावर तिची नजर थेट माझ्या अंथरुणाकडे वळली, जिथे मी चादरीखाली एखाद्या घाबरलेल्या जीवासारखा लपलो होतो. तिच्या डोळ्यातला राग आता अधिक तीव्र, अधिक दाहक झाला होता. तिने माझ्याकडे इतक्या भेदकपणे, इतक्या तीव्र रागारागाने आणि तिरस्काराने पाहिलं, जणू मी कोणी परका, तिचा शत्रूच असावा. त्या नजरेत निव्वळ माझ्या कृतीबद्दलचा राग नव्हता, तर तिच्या एकूण जगाबद्दलचा, तिच्या नशिबाबद्दलचा, तिच्या असहायतेचा राग त्यातून ओसंडत होता.
मी भीतीने आणि तिच्या त्या अस्वस्थ करणाऱ्या अवस्थेच्या जाणिवेने डोळे घट्ट मिटून घेतले आणि चादर मानेपर्यंत आणखी घट्ट ओढून घेतली. काही क्षण भयाण शांततेत गेले. मग तिच्या अंथरुणावर धाडकन पडल्याचा आवाज आला. तिने नक्कीच माझ्याकडे पाठ फिरवून, स्वतःला कोशात बंद करून घेतल्यासारखी झोपण्याचा प्रयत्न केला असणार.
त्या रात्रीनंतर मात्र तिने, अपेक्षेप्रमाणेच, त्या खोलीत झोपणं कायमचं सोडून दिलं. दुसऱ्या दिवसापासून तिने तिचं ते अंथरूण वर माळ्यावर नेलं.
आमच्यातला तो तुटलेला संवाद, हे असं तिचं दूर जाणं, स्वतःला वेगळं करणं... हे सगळं मोठ्या, दुर्दैवी चित्राचा एक भाग होतं, हे मला समजत होतं. पण तरीही त्यामुळे आमच्या दोघांमध्ये आलेली ती थंड, न ओलांडता येणारी पोकळी माझं मन
रोज कुरतडत होती….
