Incest माई
- Thread starterlove2025
- Start date
- 2,515
- 10
- 13
- 4
Update 8
एकदा मला मध्येच जाग आली. खिडकीतून बाहेर पाहिले. अजून रात्रच होती. साधारण साडे बारा वाजले असतील. थोडा वेळ इकडे तिकडे कूस बदलून पाहिले. डोळे मिटून झोपण्याचा प्रयत्न करू लागलो. पांघरूण डोक्यावरून घेतले. काही केल्या झोप लागेना.
त्या रात्रीची शांतता विलक्षण होती. एवढी, की कानावर कोणत्याही प्रकारचा आवाजच येत नव्हता. जणू काही सजीवसृष्टीही श्वास रोखून झोपून गेली होती. शहराचा नेहमीचा गोंगाट, दूरवरून येणारे वाहनांचे आवाज, कुत्र्यांचे भुंकणे, काहीच नव्हते. एक अनामिक, खोल शांतता अवतीभोवती पसरली होती. डोळे मिटले, तरी ती शांतता जाणवत होती आणि उघडले तरी. खिडकीतून बाहेर पाहिले तेव्हा तर ती शांतता दृश्यालाही व्यापून उरली होती. अवकाशात चंद्र एखाद्या चांदीच्या तबकासारखा तळपत होता आणि त्याच्या शीतल प्रकाशाने सारे विश्व न्हाऊन निघाले होते.
खिडकीतून चंद्रप्रकाश पाझरत होता. त्याच्या मंद प्रकाशात घरातील वस्तू, खिडक्या, दरवाजे या सर्वांवर एक छटा आली होती. सूर्याच्या प्रकाशात जी भगभग असते, सारे काही लख्ख दिसते, सामान्य दिसते त्या सर्वांवर चंद्राचा प्रकाश जणू काही जादुई लेप चढवीत असतो. काळाकभिन्न काळोख जो मनुष्याला भीतीदायक वाटत असतो त्या काळोखाला देखील हा चंद्रप्रकाश देखणे रूप प्रदान करीत असतो. या चंद्रप्रकाशाची दुलई पांघरूण माझे घर झोपले होते. त्या घरात जागा होतो मी एकटाच. आणि माझ्यापासून काही अंतरावर गाढ झोपली होती माई.
चंद्रप्रकाश केवळ वस्तूच नव्हे, तर मनावरही एक वेगळीच मोहिनी घालत होता. दिवसा उन्हात वस्तूंचे रंग, आकार स्पष्ट दिसतात खरे, पण त्यातली जादू हरवून जाते. चंद्रप्रकाशात मात्र प्रत्येक वस्तूला एक गूढ, अस्पष्ट सौंदर्य प्राप्त होते. परिचित वस्तूही अपरिचित वाटू लागतात, त्यांच्यावर एक वेगळीच छटा चढते. रात्रीच्या भयाण काळोखालाही चंद्रप्रकाश आपल्या मिठीत घेऊन त्याला रम्य आणि स्वप्नमय बनवतो. माझे घर या चंद्रप्रकाशाच्या शांत छायेत विश्रांती घेत होते. प्रत्येक वस्तू, प्रत्येक भिंत, प्रत्येक सावली शांतपणे निजलेली होती. आणि या शांत, झोपलेल्या जगात मी एकटाच जागा होतो. माझ्या मनात विचारांची गर्दी उसळली होती, जी बाहेरच्या शांततेच्या अगदी उलट होती. माझ्यापासून काही अंतरावर, तिच्या बिछान्यावर, माई त्या शांततेचा आणि चंद्रप्रकाशाचा भाग बनून गाढ झोपली होती. तिचा श्वास शांतपणे सुरू होता, तिच्या चेहऱ्यावर एक निवांत भाव होता.
माईकडे माझे लक्ष गेलेही नसते. मी कदाचित आणखी काही वेळ कूस बदलून, डोळे घट्ट मिटून किंवा असाच झोपी गेलोही असतो. या साऱ्या विचारात गुंतून, भरकटून शिणलेल्या मेंदूने आपली कवाडे मिटून घेतलीही असती. दिवसभरात दमलेल्या आणि विश्रांती मागणाऱ्या शरीराने अचानक तुटलेली समाधी पुन्हा लावूनही घेतली असती.
झोप न लागताही मी तसाच पडून राहिलो असतो, अनेकदा करतो तसे. डोक्यात सुरू असलेल्या विचारांच्या गर्दीत हरवून गेलो असतो. उद्या काय करायचे आहे, अमुक गोष्ट कशी होईल, तमुक माणूस काय म्हणाला - असले शेकडो विचार एकामागोमाग एक येत राहिले असते आणि त्यांचा पाठलाग करता करता मन कधी थकून शांत झाले असते, हे मलाही समजले नसते. शरीर तर दिवसाच्या कामामुळे आधीच थकलेले होते. त्याला केवळ विश्रांतीचीच आस लागली होती. त्यानेही बऱ्याच प्रयत्नानंतर मिळालेली झोपेची अवस्था पुन्हा प्राप्त केली असती.
पण ती रात्र अद्भुत होती.
काही रात्री अशा असतात, ज्या तुमच्या आयुष्याची दिशाच बदलून टाकतात. त्या तशा बाहेरून पाहता सामान्यच वाटतात. नेहमीसारखाच दिवस मावळलेला असतो, नेहमीसारखीच रात्र आलेली असते. पण त्यांच्या उदरात काहीतरी विलक्षण दडलेले असते. ती रात्र माझ्यासाठी तशीच होती.
मुलींपासून मी माझ्या भिडस्त आणि एकलकोंड्या स्वभावामुळे नेहमी लांबच राहिलो. माझ्या मैत्रिणी नव्हत्याच म्हटले तरी चालेल. त्यामुळे मुलींचा सहवास, त्यांची निकटता हे मला कधी लाभलेच नाही. तारुण्यामध्ये ज्या सहजसुलभ गोष्टी घडतात त्या कधी घडल्याच नाहीत. माझ्या भावना अव्यक्तच राहिल्या. त्या बाहेर कधी आल्याच नाहीत. दबून राहिल्या.
माझा स्वभावच असा होता. कोणाशीही पटकन बोलता न येणारा, मनात असूनही व्यक्त न होणारा. विशेषतः मुलींच्या बाबतीत तर माझी बोबडीच वळत असे. काय बोलावे, कसे बोलावे हेच समजत नसे. त्यामुळे शाळा-कॉलेजमध्ये असतानाही मुलींपासून चार हात लांबच राहिलो. त्यांचे हसणे, बोलणे, त्यांच्या गप्पा, त्यांचे रुसवे-फुगवे - हे सारे माझ्यासाठी एका वेगळ्याच विश्वातील गोष्टी होत्या. त्या जगात प्रवेश करण्याची धमक माझ्यात कधी आलीच नाही. तारुण्यातले ते हळवे क्षण, ते चोरीचे कटाक्ष, ती धडधडणारी छाती, ते शब्दांत न सांगता येणारे आकर्षण - हे सारे माझ्यासाठी केवळ पुस्तकातील किंवा चित्रपटातील गोष्टी होत्या. माझ्या भावना मनातल्या मनातच कुढत राहिल्या. त्यांनी कधी मोकळा श्वास घेतलाच नाही. एका अज्ञात खोलगट भागात त्या दाबून टाकल्या गेल्या.
नकळतच मी माईकडे ओढला जात होतो. घरात इतर स्त्रिया होत्या पण त्यांच्याबद्दल माझ्या मनात तशा काही भावना कधी आल्याच नाहीत. कदाचित माझ्या मनाने तिच्याबद्दल काही आडाखे बांधले असावेत. तिचे विधवा असणे, शरीरसुखापासून वंचित असणे, आमच्याच घरात असणे इ. गोष्टी तिच्याबद्दलच्या भावनांना खतपाणी घालत गेल्या असाव्यात. पण या गोष्टी, या भावना मनाच्या तळाशी होत्या. त्या कधीतरीच पृष्ठभागावर येत. त्यासाठी नेमके काय कारणीभूत ठरेल ते देखील मला सांगता येत नसे.
पण या दबलेल्या भावनांनाही एक वाट मिळाली होती, ती म्हणजे माई. ती माझ्या घराचाच एक भाग होती. तिच्याबद्दल मनात कसलीशी ओढ जाणवत होती, जी इतर कोणत्याही स्त्रीबद्दल कधी जाणवली नव्हती. घरात आई होती, आत्या होती, इतरही नात्यागोत्यातील बायका येत-जात असत, पण त्यांच्याकडे पाहण्याचा माझा दृष्टिकोन नेहमीच वेगळा राहिला. पण माईच्या बाबतीत मात्र मन वेगळेच काहीतरी विचार करत असे. कदाचित तिच्या एकटेपणाने, तिच्या वैधव्याने, तिच्या चेहऱ्यावरच्या शांत, काहीशा उदास भावाने माझ्या मनातल्या कोणत्यातरी अज्ञात कोपऱ्याला हात घातला असावा. तिचे या घरातले असणे, तिची शांत आणि सोशिक वृत्ती, आणि मनात कुठेतरी डोकावणारा हा विचार की ती शारीरिक सुखापासून वंचित आहे – या साऱ्या गोष्टी नकळतपणे माझ्या भावनांना एक वेगळी दिशा देत होत्या. त्या भावना स्पष्ट नव्हत्या, त्यांना निश्चित आकार नव्हता, पण त्या अस्तित्वात होत्या. त्या सहसा वर येत नसत, अगदी खोलवर दडलेल्या असत. पण कधीतरी, अचानकपणे त्या पृष्ठभागावर येत, मनाच्या शांत पाण्यात एक छोटासा तरंग उमटवत. तो तरंग कशामुळे येतो, त्याचे कारण काय हे मात्र मला कधीच उमगले नाही.
त्या रात्री अचानक आलेली जाग हा माझ्या आयुष्यातला खूप मोठा क्षण असेल याची मला काहीच कल्पना नव्हती. एका रात्रीने एवढी उलथापालथ होईल असे वाटलेच नव्हते.
ती रात्र केवळ एक सामान्य रात्र नव्हती, हे तेव्हा समजले नाही. बाहेरच्या जगासाठी ती एक सामान्य रात्र होती, जिथे सारे काही नियमानुसार घडत होते. चंद्र उगवला होता, तारे लुकलुकत होते, जग शांतपणे झोपले होते. माझ्यासाठीही तशीच सुरुवात होती – सामान्य वेळी लागलेली झोप आणि सामान्यपणे आलेली जाग.
तशी ती रात्र सामान्यच होती. सामान्य वेळी मिटलेले डोळे, सामान्यच लागलेली झोप, सामान्यच आलेली जाग…
सुरुवात नेहमीसारखीच होती. डोळे मिटून दिवसाचा शेवट केला होता, झोप लागली होती तीही नेहमीच्या पद्धतीने, आणि जाग आली तीही अचानक, पण तसे होणे नवीन नव्हते.
सामान्य नव्हता तो शरीरात उसळलेला आगडोंब, सामान्य नव्हता मेंदूत चाललेला गोंधळ आणि सामान्य नव्हती पुढे घडलेली घटना…..
पण त्या रात्री, त्या अचानक आलेल्या जागेसोबत जे काही माझ्या आत घडायला सुरुवात झाली, ते मात्र विलक्षण होते. शरीरात एक अनावर, उसळणारी ऊर्जा जाणवत होती, जणू काही एखादा ज्वालामुखी शांत होता होता अचानक जागृत व्हावा. मेंदूत विचारांचे काहूर माजले होते, शांतता पार हरवून गेली होती. आणि या सगळ्याचा परिपाक म्हणून पुढे जे काही घडले, जे त्या रात्रीच्या उदरात दडले होते आणि ज्याची मला यत्किंचितही कल्पना नव्हती, ते तर माझ्या आयुष्याला कलाटणी देणारे होते. ती केवळ एक रात्र नव्हती, ती माझ्या आयुष्यातील एका नव्या पर्वाची सुरुवात होती, एका अशा प्रवासाची जिथे सामान्यतेच्या सीमा कधीच ओलांडल्या जाणार होत्या...
एकदा मला मध्येच जाग आली. खिडकीतून बाहेर पाहिले. अजून रात्रच होती. साधारण साडे बारा वाजले असतील. थोडा वेळ इकडे तिकडे कूस बदलून पाहिले. डोळे मिटून झोपण्याचा प्रयत्न करू लागलो. पांघरूण डोक्यावरून घेतले. काही केल्या झोप लागेना.
त्या रात्रीची शांतता विलक्षण होती. एवढी, की कानावर कोणत्याही प्रकारचा आवाजच येत नव्हता. जणू काही सजीवसृष्टीही श्वास रोखून झोपून गेली होती. शहराचा नेहमीचा गोंगाट, दूरवरून येणारे वाहनांचे आवाज, कुत्र्यांचे भुंकणे, काहीच नव्हते. एक अनामिक, खोल शांतता अवतीभोवती पसरली होती. डोळे मिटले, तरी ती शांतता जाणवत होती आणि उघडले तरी. खिडकीतून बाहेर पाहिले तेव्हा तर ती शांतता दृश्यालाही व्यापून उरली होती. अवकाशात चंद्र एखाद्या चांदीच्या तबकासारखा तळपत होता आणि त्याच्या शीतल प्रकाशाने सारे विश्व न्हाऊन निघाले होते.
खिडकीतून चंद्रप्रकाश पाझरत होता. त्याच्या मंद प्रकाशात घरातील वस्तू, खिडक्या, दरवाजे या सर्वांवर एक छटा आली होती. सूर्याच्या प्रकाशात जी भगभग असते, सारे काही लख्ख दिसते, सामान्य दिसते त्या सर्वांवर चंद्राचा प्रकाश जणू काही जादुई लेप चढवीत असतो. काळाकभिन्न काळोख जो मनुष्याला भीतीदायक वाटत असतो त्या काळोखाला देखील हा चंद्रप्रकाश देखणे रूप प्रदान करीत असतो. या चंद्रप्रकाशाची दुलई पांघरूण माझे घर झोपले होते. त्या घरात जागा होतो मी एकटाच. आणि माझ्यापासून काही अंतरावर गाढ झोपली होती माई.
चंद्रप्रकाश केवळ वस्तूच नव्हे, तर मनावरही एक वेगळीच मोहिनी घालत होता. दिवसा उन्हात वस्तूंचे रंग, आकार स्पष्ट दिसतात खरे, पण त्यातली जादू हरवून जाते. चंद्रप्रकाशात मात्र प्रत्येक वस्तूला एक गूढ, अस्पष्ट सौंदर्य प्राप्त होते. परिचित वस्तूही अपरिचित वाटू लागतात, त्यांच्यावर एक वेगळीच छटा चढते. रात्रीच्या भयाण काळोखालाही चंद्रप्रकाश आपल्या मिठीत घेऊन त्याला रम्य आणि स्वप्नमय बनवतो. माझे घर या चंद्रप्रकाशाच्या शांत छायेत विश्रांती घेत होते. प्रत्येक वस्तू, प्रत्येक भिंत, प्रत्येक सावली शांतपणे निजलेली होती. आणि या शांत, झोपलेल्या जगात मी एकटाच जागा होतो. माझ्या मनात विचारांची गर्दी उसळली होती, जी बाहेरच्या शांततेच्या अगदी उलट होती. माझ्यापासून काही अंतरावर, तिच्या बिछान्यावर, माई त्या शांततेचा आणि चंद्रप्रकाशाचा भाग बनून गाढ झोपली होती. तिचा श्वास शांतपणे सुरू होता, तिच्या चेहऱ्यावर एक निवांत भाव होता.
माईकडे माझे लक्ष गेलेही नसते. मी कदाचित आणखी काही वेळ कूस बदलून, डोळे घट्ट मिटून किंवा असाच झोपी गेलोही असतो. या साऱ्या विचारात गुंतून, भरकटून शिणलेल्या मेंदूने आपली कवाडे मिटून घेतलीही असती. दिवसभरात दमलेल्या आणि विश्रांती मागणाऱ्या शरीराने अचानक तुटलेली समाधी पुन्हा लावूनही घेतली असती.
झोप न लागताही मी तसाच पडून राहिलो असतो, अनेकदा करतो तसे. डोक्यात सुरू असलेल्या विचारांच्या गर्दीत हरवून गेलो असतो. उद्या काय करायचे आहे, अमुक गोष्ट कशी होईल, तमुक माणूस काय म्हणाला - असले शेकडो विचार एकामागोमाग एक येत राहिले असते आणि त्यांचा पाठलाग करता करता मन कधी थकून शांत झाले असते, हे मलाही समजले नसते. शरीर तर दिवसाच्या कामामुळे आधीच थकलेले होते. त्याला केवळ विश्रांतीचीच आस लागली होती. त्यानेही बऱ्याच प्रयत्नानंतर मिळालेली झोपेची अवस्था पुन्हा प्राप्त केली असती.
पण ती रात्र अद्भुत होती.
काही रात्री अशा असतात, ज्या तुमच्या आयुष्याची दिशाच बदलून टाकतात. त्या तशा बाहेरून पाहता सामान्यच वाटतात. नेहमीसारखाच दिवस मावळलेला असतो, नेहमीसारखीच रात्र आलेली असते. पण त्यांच्या उदरात काहीतरी विलक्षण दडलेले असते. ती रात्र माझ्यासाठी तशीच होती.
मुलींपासून मी माझ्या भिडस्त आणि एकलकोंड्या स्वभावामुळे नेहमी लांबच राहिलो. माझ्या मैत्रिणी नव्हत्याच म्हटले तरी चालेल. त्यामुळे मुलींचा सहवास, त्यांची निकटता हे मला कधी लाभलेच नाही. तारुण्यामध्ये ज्या सहजसुलभ गोष्टी घडतात त्या कधी घडल्याच नाहीत. माझ्या भावना अव्यक्तच राहिल्या. त्या बाहेर कधी आल्याच नाहीत. दबून राहिल्या.
माझा स्वभावच असा होता. कोणाशीही पटकन बोलता न येणारा, मनात असूनही व्यक्त न होणारा. विशेषतः मुलींच्या बाबतीत तर माझी बोबडीच वळत असे. काय बोलावे, कसे बोलावे हेच समजत नसे. त्यामुळे शाळा-कॉलेजमध्ये असतानाही मुलींपासून चार हात लांबच राहिलो. त्यांचे हसणे, बोलणे, त्यांच्या गप्पा, त्यांचे रुसवे-फुगवे - हे सारे माझ्यासाठी एका वेगळ्याच विश्वातील गोष्टी होत्या. त्या जगात प्रवेश करण्याची धमक माझ्यात कधी आलीच नाही. तारुण्यातले ते हळवे क्षण, ते चोरीचे कटाक्ष, ती धडधडणारी छाती, ते शब्दांत न सांगता येणारे आकर्षण - हे सारे माझ्यासाठी केवळ पुस्तकातील किंवा चित्रपटातील गोष्टी होत्या. माझ्या भावना मनातल्या मनातच कुढत राहिल्या. त्यांनी कधी मोकळा श्वास घेतलाच नाही. एका अज्ञात खोलगट भागात त्या दाबून टाकल्या गेल्या.
नकळतच मी माईकडे ओढला जात होतो. घरात इतर स्त्रिया होत्या पण त्यांच्याबद्दल माझ्या मनात तशा काही भावना कधी आल्याच नाहीत. कदाचित माझ्या मनाने तिच्याबद्दल काही आडाखे बांधले असावेत. तिचे विधवा असणे, शरीरसुखापासून वंचित असणे, आमच्याच घरात असणे इ. गोष्टी तिच्याबद्दलच्या भावनांना खतपाणी घालत गेल्या असाव्यात. पण या गोष्टी, या भावना मनाच्या तळाशी होत्या. त्या कधीतरीच पृष्ठभागावर येत. त्यासाठी नेमके काय कारणीभूत ठरेल ते देखील मला सांगता येत नसे.
पण या दबलेल्या भावनांनाही एक वाट मिळाली होती, ती म्हणजे माई. ती माझ्या घराचाच एक भाग होती. तिच्याबद्दल मनात कसलीशी ओढ जाणवत होती, जी इतर कोणत्याही स्त्रीबद्दल कधी जाणवली नव्हती. घरात आई होती, आत्या होती, इतरही नात्यागोत्यातील बायका येत-जात असत, पण त्यांच्याकडे पाहण्याचा माझा दृष्टिकोन नेहमीच वेगळा राहिला. पण माईच्या बाबतीत मात्र मन वेगळेच काहीतरी विचार करत असे. कदाचित तिच्या एकटेपणाने, तिच्या वैधव्याने, तिच्या चेहऱ्यावरच्या शांत, काहीशा उदास भावाने माझ्या मनातल्या कोणत्यातरी अज्ञात कोपऱ्याला हात घातला असावा. तिचे या घरातले असणे, तिची शांत आणि सोशिक वृत्ती, आणि मनात कुठेतरी डोकावणारा हा विचार की ती शारीरिक सुखापासून वंचित आहे – या साऱ्या गोष्टी नकळतपणे माझ्या भावनांना एक वेगळी दिशा देत होत्या. त्या भावना स्पष्ट नव्हत्या, त्यांना निश्चित आकार नव्हता, पण त्या अस्तित्वात होत्या. त्या सहसा वर येत नसत, अगदी खोलवर दडलेल्या असत. पण कधीतरी, अचानकपणे त्या पृष्ठभागावर येत, मनाच्या शांत पाण्यात एक छोटासा तरंग उमटवत. तो तरंग कशामुळे येतो, त्याचे कारण काय हे मात्र मला कधीच उमगले नाही.
त्या रात्री अचानक आलेली जाग हा माझ्या आयुष्यातला खूप मोठा क्षण असेल याची मला काहीच कल्पना नव्हती. एका रात्रीने एवढी उलथापालथ होईल असे वाटलेच नव्हते.
ती रात्र केवळ एक सामान्य रात्र नव्हती, हे तेव्हा समजले नाही. बाहेरच्या जगासाठी ती एक सामान्य रात्र होती, जिथे सारे काही नियमानुसार घडत होते. चंद्र उगवला होता, तारे लुकलुकत होते, जग शांतपणे झोपले होते. माझ्यासाठीही तशीच सुरुवात होती – सामान्य वेळी लागलेली झोप आणि सामान्यपणे आलेली जाग.
तशी ती रात्र सामान्यच होती. सामान्य वेळी मिटलेले डोळे, सामान्यच लागलेली झोप, सामान्यच आलेली जाग…
सुरुवात नेहमीसारखीच होती. डोळे मिटून दिवसाचा शेवट केला होता, झोप लागली होती तीही नेहमीच्या पद्धतीने, आणि जाग आली तीही अचानक, पण तसे होणे नवीन नव्हते.
सामान्य नव्हता तो शरीरात उसळलेला आगडोंब, सामान्य नव्हता मेंदूत चाललेला गोंधळ आणि सामान्य नव्हती पुढे घडलेली घटना…..
पण त्या रात्री, त्या अचानक आलेल्या जागेसोबत जे काही माझ्या आत घडायला सुरुवात झाली, ते मात्र विलक्षण होते. शरीरात एक अनावर, उसळणारी ऊर्जा जाणवत होती, जणू काही एखादा ज्वालामुखी शांत होता होता अचानक जागृत व्हावा. मेंदूत विचारांचे काहूर माजले होते, शांतता पार हरवून गेली होती. आणि या सगळ्याचा परिपाक म्हणून पुढे जे काही घडले, जे त्या रात्रीच्या उदरात दडले होते आणि ज्याची मला यत्किंचितही कल्पना नव्हती, ते तर माझ्या आयुष्याला कलाटणी देणारे होते. ती केवळ एक रात्र नव्हती, ती माझ्या आयुष्यातील एका नव्या पर्वाची सुरुवात होती, एका अशा प्रवासाची जिथे सामान्यतेच्या सीमा कधीच ओलांडल्या जाणार होत्या...
Last edited:
- 10
- 13
- 4
Update 9
आजुबाजूला फक्त अंधाराचे साम्राज्य पसरले होते. डोळ्यांना त्या अंधाराची सवय होईपर्यंत काही क्षण गेले. छत, भिंती यांचे अंधुक आकार दिसू लागले आणि मी माझ्या खोलीत, माझ्या बिछान्यावर आहे, याची जाणीव झाली. पण ही जाग केवळ शारीरिक होती, मन अजूनही झोपेच्या गर्तेतच होते.
तेवढ्यात तो आवाज आला. एकाएकी नाही, पण हळूहळू वाढत जाणारा. ओळखीचा, पण तरीही त्या शांततेत अनपेक्षित वाटणारा. घोरण्याचा आवाज! माईचा!
नेहमी शांत, अगदी झोपेतही जिचा वावर जाणवत नसे, त्या माईच्या घोरण्याच्या आवाजाने मला एकाच वेळी आश्चर्य आणि थोडेसे विलक्षण वाटले. तो आवाज साधासुधा नव्हता. त्यात एक प्रकारची लय होती, एक ओढ होती. जणू काही तो आवाज मला खुणावत होता, आपल्याकडे बोलावित होता. माझ्या शरीराने नकळत त्या आवाजाला प्रतिसाद द्यायला सुरुवात केली. कान अधिक तीक्ष्ण झाले, आवाजाची प्रत्येक बारीक-सारीक कंपनं टिपू लागले. डोळ्यांनी अंधारातच अधिक पाहण्याचा प्रयत्न सुरू केला, जणू काही त्या आवाजाचे उगमस्थान त्यांना दिसावे. पापण्यांवरची झोपेची जड झापड कुठल्या कुठे पळाली. हातापायांनी आळसावलेल्या अवस्थेतून स्वतःला बाहेर काढले. स्नायूंमध्ये एक अनामिक ऊर्जा संचारली. झोपेची ती उबदार, सुरक्षित धुंदी जणू काही विरघळून गेली आणि त्या जागी एक स्पष्ट, जागृत जाणीव आली – काहीतरी करायला हवं, कुठेतरी जायला हवं.
हे ‘कुठेतरी’ म्हणजे दुसरीकडे कुठे असणार? अर्थातच, माईच्या दिशेने. तिच्या आवाजाने माझं अंतर्मन खेचलं गेलं होतं. काळजीपोटी म्हणा किंवा केवळ एका नैसर्गिक ओढीने म्हणा, माझी पावलं त्या आवाजाच्या दिशेने वळण्यासाठी तयार झाली. शरीराचा प्रत्येक अवयव आता पूर्णपणे जागा झाला होता, जणू एका अदृश्य इशाऱ्यावर कामाला लागला होता. त्या घोरण्याच्या आवाजाने माझ्या झोपेलाच नाही, तर माझ्या संपूर्ण अस्तित्वालाच जणू हलवून जागं केलं होतं.
कोणतीतरी अनामिक शक्ती मला खेचत असल्याप्रमाणे, माझ्याही नकळत मी अंथरुणातून उठलो. शरीरात एक विचित्र कंप भरलेला होता. उभा राहिलो. थंडगार फरशीचा स्पर्श पायांना झाला आणि विचारांचे काहूर मनात अधिकच दाटून आले.
मनात एक प्रचंड द्वंद्व सुरू होतं. एक संघर्ष मला आतून पोखरत होता. जणू काही दोन अदृश्य हात मला परस्परविरोधी दिशांना ओढत होते. या विचारांच्या गर्तेतून स्वतःला बाहेर काढत, त्या मनातल्या दुविधेला अक्षरशः झटकत झटकत, मी समोरच्या शांत, गाढ झोपेत असलेल्या माईच्या दिशेने हळू हळू चालू लागलो. प्रत्येक पाऊल दगडासारखे जड वाटत होते.
पण दोन-चार पावले टाकताच, काहीतरी अद्भुत घडले. जणू काही अचानक वीज चमकावी आणि सगळा आसमंत उजळून निघावा, तसे झाले. विचारांचे वादळ शमले. मनात दाटलेले गोंधळाचे धुके विरले आणि एक स्पष्ट, स्वच्छ सूर्यप्रकाश माझ्या अंतरंगात पसरला. ती द्विधा, ती चलबिचल कुठल्या कुठे पळून गेली. माझे मन एखाद्या नितळ आरशासारखे स्वच्छ झाले. हो! मला आता पूर्णपणे कळले होते की मला काय हवे आहे, काय करायचे आहे आणि कोणत्या मार्गाने जायचे आहे. माझ्या अस्तित्वाचा उद्देश मला सापडला होता.
या स्पष्टतेने माझ्या शरीरातही एक नवी ऊर्जा संचारली. पायातले जडत्व नाहीसे झाले. माझी नजर माईच्या शांत, निरामय चेहऱ्यावर स्थिरावली. तिच्या चेहऱ्यावरचा थकवा आणि माया पाहून माझे हृदय भरून आले. आता माझी पावले अधिक ठामपणे, अधिक आत्मविश्वासाने आणि एका निश्चित ध्येयाने पडू लागली. मागे वळून पाहण्याचा प्रश्नच नव्हता. जो निर्णय घेतला होता, तो पूर्णत्वास नेणे, हेच एकमेव लक्ष्य आता माझ्या डोळ्यासमोर होते. माईच्या जवळ जाताना, माझ्या हृदयात प्रेम, काळजी, थोडी भीती आणि एका मोठ्या, अटळ निर्णयाची जबाबदारी अशा अनेक भावनांचा कल्लोळ माजला होता, पण त्या कल्लोळावर माझ्या ठाम निश्चयाने मात केली होती. आता फक्त कृती बाकी होती.
आजुबाजूला फक्त अंधाराचे साम्राज्य पसरले होते. डोळ्यांना त्या अंधाराची सवय होईपर्यंत काही क्षण गेले. छत, भिंती यांचे अंधुक आकार दिसू लागले आणि मी माझ्या खोलीत, माझ्या बिछान्यावर आहे, याची जाणीव झाली. पण ही जाग केवळ शारीरिक होती, मन अजूनही झोपेच्या गर्तेतच होते.
तेवढ्यात तो आवाज आला. एकाएकी नाही, पण हळूहळू वाढत जाणारा. ओळखीचा, पण तरीही त्या शांततेत अनपेक्षित वाटणारा. घोरण्याचा आवाज! माईचा!
नेहमी शांत, अगदी झोपेतही जिचा वावर जाणवत नसे, त्या माईच्या घोरण्याच्या आवाजाने मला एकाच वेळी आश्चर्य आणि थोडेसे विलक्षण वाटले. तो आवाज साधासुधा नव्हता. त्यात एक प्रकारची लय होती, एक ओढ होती. जणू काही तो आवाज मला खुणावत होता, आपल्याकडे बोलावित होता. माझ्या शरीराने नकळत त्या आवाजाला प्रतिसाद द्यायला सुरुवात केली. कान अधिक तीक्ष्ण झाले, आवाजाची प्रत्येक बारीक-सारीक कंपनं टिपू लागले. डोळ्यांनी अंधारातच अधिक पाहण्याचा प्रयत्न सुरू केला, जणू काही त्या आवाजाचे उगमस्थान त्यांना दिसावे. पापण्यांवरची झोपेची जड झापड कुठल्या कुठे पळाली. हातापायांनी आळसावलेल्या अवस्थेतून स्वतःला बाहेर काढले. स्नायूंमध्ये एक अनामिक ऊर्जा संचारली. झोपेची ती उबदार, सुरक्षित धुंदी जणू काही विरघळून गेली आणि त्या जागी एक स्पष्ट, जागृत जाणीव आली – काहीतरी करायला हवं, कुठेतरी जायला हवं.
हे ‘कुठेतरी’ म्हणजे दुसरीकडे कुठे असणार? अर्थातच, माईच्या दिशेने. तिच्या आवाजाने माझं अंतर्मन खेचलं गेलं होतं. काळजीपोटी म्हणा किंवा केवळ एका नैसर्गिक ओढीने म्हणा, माझी पावलं त्या आवाजाच्या दिशेने वळण्यासाठी तयार झाली. शरीराचा प्रत्येक अवयव आता पूर्णपणे जागा झाला होता, जणू एका अदृश्य इशाऱ्यावर कामाला लागला होता. त्या घोरण्याच्या आवाजाने माझ्या झोपेलाच नाही, तर माझ्या संपूर्ण अस्तित्वालाच जणू हलवून जागं केलं होतं.
कोणतीतरी अनामिक शक्ती मला खेचत असल्याप्रमाणे, माझ्याही नकळत मी अंथरुणातून उठलो. शरीरात एक विचित्र कंप भरलेला होता. उभा राहिलो. थंडगार फरशीचा स्पर्श पायांना झाला आणि विचारांचे काहूर मनात अधिकच दाटून आले.
मनात एक प्रचंड द्वंद्व सुरू होतं. एक संघर्ष मला आतून पोखरत होता. जणू काही दोन अदृश्य हात मला परस्परविरोधी दिशांना ओढत होते. या विचारांच्या गर्तेतून स्वतःला बाहेर काढत, त्या मनातल्या दुविधेला अक्षरशः झटकत झटकत, मी समोरच्या शांत, गाढ झोपेत असलेल्या माईच्या दिशेने हळू हळू चालू लागलो. प्रत्येक पाऊल दगडासारखे जड वाटत होते.
पण दोन-चार पावले टाकताच, काहीतरी अद्भुत घडले. जणू काही अचानक वीज चमकावी आणि सगळा आसमंत उजळून निघावा, तसे झाले. विचारांचे वादळ शमले. मनात दाटलेले गोंधळाचे धुके विरले आणि एक स्पष्ट, स्वच्छ सूर्यप्रकाश माझ्या अंतरंगात पसरला. ती द्विधा, ती चलबिचल कुठल्या कुठे पळून गेली. माझे मन एखाद्या नितळ आरशासारखे स्वच्छ झाले. हो! मला आता पूर्णपणे कळले होते की मला काय हवे आहे, काय करायचे आहे आणि कोणत्या मार्गाने जायचे आहे. माझ्या अस्तित्वाचा उद्देश मला सापडला होता.
या स्पष्टतेने माझ्या शरीरातही एक नवी ऊर्जा संचारली. पायातले जडत्व नाहीसे झाले. माझी नजर माईच्या शांत, निरामय चेहऱ्यावर स्थिरावली. तिच्या चेहऱ्यावरचा थकवा आणि माया पाहून माझे हृदय भरून आले. आता माझी पावले अधिक ठामपणे, अधिक आत्मविश्वासाने आणि एका निश्चित ध्येयाने पडू लागली. मागे वळून पाहण्याचा प्रश्नच नव्हता. जो निर्णय घेतला होता, तो पूर्णत्वास नेणे, हेच एकमेव लक्ष्य आता माझ्या डोळ्यासमोर होते. माईच्या जवळ जाताना, माझ्या हृदयात प्रेम, काळजी, थोडी भीती आणि एका मोठ्या, अटळ निर्णयाची जबाबदारी अशा अनेक भावनांचा कल्लोळ माजला होता, पण त्या कल्लोळावर माझ्या ठाम निश्चयाने मात केली होती. आता फक्त कृती बाकी होती.
Last edited:
- 10
- 13
- 4
Update 10
मी तिच्या बाजूला बसलो होतो. काळ जणू थांबला होता. तिने अंगावर एक जाडजूड, वाकळीची गोधडी घेतली होती. मानेपर्यंत. त्या गोधडीच्या रंगात आणि पोतात एक प्रकारचा जुनाट, पण आपुलकीचा वास दरवळत होता, जो फक्त अशाच जुन्या घरात अनुभवायला मिळतो. मागच्या अनुभवावरून पुन्हा तिच्या मानेजवळ हात ठेवण्यात काही हशील नाही हे मला जाणवले. मी त्यापेक्षा वेगळा मार्ग धुंडाळावा हेच बरे.
मी तिच्या गोधडीला जरासेच उचलले आणि माझा हात आतमध्ये सरकवला. गोधडीच्या आत एक उबदार जग होतं, तिच्या शरीराच्या उष्णतेने भारलेलं. सरपटत माझा हात पुढेपुढे जाऊ लागला. माझ्या हाताला तिची मऊ साडी लागली. एका क्षणी तिच्या कमरेला माझ्या बोटांचा स्पर्श झाला.
माझ्या बोटांना तिच्या त्वचेचा उबदार, रेशमी स्पर्श जाणवला. कमरेवरची साडी थोडी सैल होऊन बाजूला झाली होती आणि माझी बोटं तिच्या नितळ त्वचेवर रेंगाळली. त्या स्पर्शात एक विलक्षण ओढ होती, एक चुंबकीय आकर्षण होतं. क्षणभर माझा हात तिथेच थांबला, जणू त्या स्पर्शाची उब शोषून घेत असावा.
बाहेर रातकिड्यांचा आवाज तीव्र झाला होता. खोलीत मंद दिव्याचा पिवळसर प्रकाश पसरला होता, जो तिच्या चेहऱ्यावरच्या शांत भावांना अधिक गूढ बनवत होता. माझ्या मनात विचारांचं काहूर माजलं होतं. हात असाच ठेवावा? की काढून घ्यावा?
मी धाडस केलं. माझी बोटं तिच्या कमरेवरून हळूवारपणे पुढे सरकली. तिच्या पोटाच्या मऊ, उबदार त्वचेवर विसावली. माझ्या बोटांखाली तिची त्वचा अगदी लोण्यासारखी मऊ आणि नितळ लागत होती. तिच्या शरीराची उब माझ्या तळहाताला जाणवत होती, ती उब गोधडीच्या आत अधिकच तीव्र झाली होती.
मग माझी बोटं किंचित हलली. अगदी नकळत, संथपणे. जणू पाण्यावर तरंगणाऱ्या पानाप्रमाणे. तिच्या पोटाच्या खोलगट भागावरून ती हळूच वर सरकली, तिच्या बेंबीच्या वर्तुळाकार भागाला स्पर्श करून गेली.
माझ्या हाताची हालचाल आता अधिक लयबद्ध झाली. जणू काही मी तिच्या त्वचेवर एक अदृश्य नक्षी काढत होतो. माझी बोटं तिच्या पोटाच्या डाव्या बाजूकडून उजव्या बाजूकडे फिरली, मग पुन्हा मध्यभागी आली. प्रत्येक स्पर्शात एक प्रकारची उत्सुकता होती, एक शोध होता. तिच्या त्वचेच्या त्या मऊ मुलायम स्पर्शात मी स्वतःला हरवून बसलो होतो. माझ्या स्वतःच्या हृदयातली धडधड मला स्पष्ट ऐकू येत होती, जी खोलीतल्या शांततेत विरघळत होती.
हा स्पर्श केवळ शारीरिक नव्हता, तो त्यापलीकडचा होता. त्या स्पर्शात एक संवाद होता, शब्दांशिवायचा. माझ्या मनात असंख्य भावना दाटून आल्या होत्या – प्रेम, वासना, काळजी आणि एकाच वेळी अपराधीपणाची एक अस्पष्ट भावना. हा अधिकार मला कुणी दिला होता? पण त्याच वेळी, तिच्या शरीराकडून मिळणारा तो उबदार प्रतिसाद मला पुढे जाण्यास उद्युक्त करत होता. तिच्या श्वासांची लय आता अधिक खोल आणि संथ झाली होती, जणू ती या स्पर्शाला स्वतःमध्ये सामावून घेत होती.
तिच्या पोटावरच्या त्या उबदार, रेशमी स्पर्शाने माझी लालसा शमणे दूरच, उलट ती अधिकच भडकली होती. संयमाचा बांध आता खऱ्या अर्थाने सुटत चालला होता. ते सारे मला तिच्या शरीराच्या आणखी आतल्या गाभ्यापर्यंत पोहोचायला उद्युक्त करत होते. माझा हात तिच्या पोटावरून अधिकच वर सरकू लागला, हळू पण निश्चितपणे. तो तिच्या छातीकडे झेपावला. तिने घातलेल्या सैलसर ब्लाऊजच्या दिशेने.
मी तिच्या बाजूला बसलो होतो. काळ जणू थांबला होता. तिने अंगावर एक जाडजूड, वाकळीची गोधडी घेतली होती. मानेपर्यंत. त्या गोधडीच्या रंगात आणि पोतात एक प्रकारचा जुनाट, पण आपुलकीचा वास दरवळत होता, जो फक्त अशाच जुन्या घरात अनुभवायला मिळतो. मागच्या अनुभवावरून पुन्हा तिच्या मानेजवळ हात ठेवण्यात काही हशील नाही हे मला जाणवले. मी त्यापेक्षा वेगळा मार्ग धुंडाळावा हेच बरे.
मी तिच्या गोधडीला जरासेच उचलले आणि माझा हात आतमध्ये सरकवला. गोधडीच्या आत एक उबदार जग होतं, तिच्या शरीराच्या उष्णतेने भारलेलं. सरपटत माझा हात पुढेपुढे जाऊ लागला. माझ्या हाताला तिची मऊ साडी लागली. एका क्षणी तिच्या कमरेला माझ्या बोटांचा स्पर्श झाला.
माझ्या बोटांना तिच्या त्वचेचा उबदार, रेशमी स्पर्श जाणवला. कमरेवरची साडी थोडी सैल होऊन बाजूला झाली होती आणि माझी बोटं तिच्या नितळ त्वचेवर रेंगाळली. त्या स्पर्शात एक विलक्षण ओढ होती, एक चुंबकीय आकर्षण होतं. क्षणभर माझा हात तिथेच थांबला, जणू त्या स्पर्शाची उब शोषून घेत असावा.
बाहेर रातकिड्यांचा आवाज तीव्र झाला होता. खोलीत मंद दिव्याचा पिवळसर प्रकाश पसरला होता, जो तिच्या चेहऱ्यावरच्या शांत भावांना अधिक गूढ बनवत होता. माझ्या मनात विचारांचं काहूर माजलं होतं. हात असाच ठेवावा? की काढून घ्यावा?
मी धाडस केलं. माझी बोटं तिच्या कमरेवरून हळूवारपणे पुढे सरकली. तिच्या पोटाच्या मऊ, उबदार त्वचेवर विसावली. माझ्या बोटांखाली तिची त्वचा अगदी लोण्यासारखी मऊ आणि नितळ लागत होती. तिच्या शरीराची उब माझ्या तळहाताला जाणवत होती, ती उब गोधडीच्या आत अधिकच तीव्र झाली होती.
मग माझी बोटं किंचित हलली. अगदी नकळत, संथपणे. जणू पाण्यावर तरंगणाऱ्या पानाप्रमाणे. तिच्या पोटाच्या खोलगट भागावरून ती हळूच वर सरकली, तिच्या बेंबीच्या वर्तुळाकार भागाला स्पर्श करून गेली.
माझ्या हाताची हालचाल आता अधिक लयबद्ध झाली. जणू काही मी तिच्या त्वचेवर एक अदृश्य नक्षी काढत होतो. माझी बोटं तिच्या पोटाच्या डाव्या बाजूकडून उजव्या बाजूकडे फिरली, मग पुन्हा मध्यभागी आली. प्रत्येक स्पर्शात एक प्रकारची उत्सुकता होती, एक शोध होता. तिच्या त्वचेच्या त्या मऊ मुलायम स्पर्शात मी स्वतःला हरवून बसलो होतो. माझ्या स्वतःच्या हृदयातली धडधड मला स्पष्ट ऐकू येत होती, जी खोलीतल्या शांततेत विरघळत होती.
हा स्पर्श केवळ शारीरिक नव्हता, तो त्यापलीकडचा होता. त्या स्पर्शात एक संवाद होता, शब्दांशिवायचा. माझ्या मनात असंख्य भावना दाटून आल्या होत्या – प्रेम, वासना, काळजी आणि एकाच वेळी अपराधीपणाची एक अस्पष्ट भावना. हा अधिकार मला कुणी दिला होता? पण त्याच वेळी, तिच्या शरीराकडून मिळणारा तो उबदार प्रतिसाद मला पुढे जाण्यास उद्युक्त करत होता. तिच्या श्वासांची लय आता अधिक खोल आणि संथ झाली होती, जणू ती या स्पर्शाला स्वतःमध्ये सामावून घेत होती.
तिच्या पोटावरच्या त्या उबदार, रेशमी स्पर्शाने माझी लालसा शमणे दूरच, उलट ती अधिकच भडकली होती. संयमाचा बांध आता खऱ्या अर्थाने सुटत चालला होता. ते सारे मला तिच्या शरीराच्या आणखी आतल्या गाभ्यापर्यंत पोहोचायला उद्युक्त करत होते. माझा हात तिच्या पोटावरून अधिकच वर सरकू लागला, हळू पण निश्चितपणे. तो तिच्या छातीकडे झेपावला. तिने घातलेल्या सैलसर ब्लाऊजच्या दिशेने.
Last edited: