- 66
- 123
- 34
S02E11
मी हळूच डोळे उघडले. माई तशीच स्तब्ध पडून होती, तिची नजर छतावर खिळलेली होती. तिच्या डोळ्यांच्या कडा ओल्या होत्या. तिला ह्या स्थितीत पाहून माझं काळीज पिळवटून निघालं. नाही... मी हे करू शकत नव्हतो. माझ्या बायकोच्या इच्छेसाठी, माझ्या संसारासाठी मी माईच्या आत्म्याचा बळी देऊ शकत नव्हतो.
मी तिच्या खांद्यावरचा हात काढला नाही, पण त्यातली यांत्रिकता गेली. मी हळूवारपणे, स्वतःच्या शरीराला जणू फरफटत नेत असल्यासारखं, तिच्या बाजूला बेडवर आडवा झालो. मी तिच्याकडे वळून पाहिलं. तिच्या चेहऱ्यावरची वेदना आता अधिक स्पष्ट दिसत होती.
आम्ही दोघेही काही क्षण तसेच पडून राहिलो, एकमेकांच्या जवळ, पण तरीही खूप दूर. खोलीतली शांतता फक्त आमच्या श्वासांनी भंग पावत होती.
आणि मग, अनपेक्षितपणे, माई किंचित हलली. ती माझ्यापासून दूर नाही, तर माझ्या दिशेने थोडी सरकली. तिचं शरीर अगदी हलकेच माझ्या शरीराला स्पर्श करून गेलं. तिच्या त्या कृतीने मी दचकलो. तिच्या मनात काय होतं? ती अजूनही त्या 'कर्तव्यासाठी' तयार होती?
पण तिच्या डोळ्यांत पाहिल्यावर मला वेगळंच काहीतरी जाणवलं. तिथे शरणागती होती, पण त्यासोबतच एक खोलवरची सोबतची, आधाराची गरजही होती. ती माझ्याकडे एकटक पाहत होती.
माझा हात नकळतच वर उचलला गेला. मी अत्यंत हळूवारपणे तिच्या कपाळावर आलेली केसांची एक बट तिच्या कानामागे सारली. माझ्या बोटांचा तिच्या त्वचेला झालेला तो स्पर्श कितीतरी वर्षांनी वेगळा वाटत होता – त्यात वासना नव्हती, फक्त काळजी होती.
तिने डोळे मिटून घेतले, जणू माझ्या त्या स्पर्शाने तिला थोडं बरं वाटलं असावं. मी माझा दुसरा हात तिच्या मानेखालून घातला, माझ्या हाताचा आधार तिच्या डोक्याला दिला.
आणि तिने... तिने प्रतिसाद दिला. तिने तिचं डोकं माझ्या हातावर टेकवलं आणि तिचं शरीर हळूच माझ्याकडे वळवलं. आता ती माझ्या अगदी जवळ होती, तिचं डोकं माझ्या हातावर विसावलेलं होतं, तिचे उबदार श्वास माझ्या मानेवर जाणवत होते. तिचे डोळे अजूनही मिटलेले होते, पण तिच्या चेहऱ्यावरचा ताण किंचित कमी झाल्यासारखा वाटत होता.
आम्ही दोघेही त्या विचित्र, भयाण परिस्थितीत एकमेकांना बिलगून पडून होतो. बाहेरच्या खोलीत माझी बायको होती, जिच्या मनात वेगळेच काहीतरी सुरू होतं. आणि इथे आम्ही दोघे, एका न बोललेल्या, अवघडलेल्या नात्यात, एकमेकांना आधार देत होतो, एकमेकांच्या दुःखात भागीदार होत होतो. पुढे काय होणार होतं, माहीत नव्हतं. पण त्या क्षणी, त्या खोलीत, त्या बेडवर, वासनेची जागा एका खोल, करुण आणि अत्यंत गुंतागुंतीच्या जिव्हाळ्याने घेतली होती.
आम्ही दोघेही त्या विचित्र, भयाण परिस्थितीत एकमेकांना बिलगून पडून होतो. खोलीतली शांतता आता पूर्वीइतकी भयाण वाटत नव्हती, पण ती अजूनही जड होती, न बोललेल्या शब्दांनी आणि भावनांनी भरलेली होती. तिचं डोकं माझ्या हातावर विसावलेलं होतं, तिचे उबदार श्वास माझ्या मानेला जाणवत होते. माझ्या मनात अजूनही अपराधीपणाची भावना होतीच, पण तिच्या जवळ असण्याने, तिला आधार देण्याच्या ह्या कृतीने मला किंचित शांत वाटत होतं.
आणि मग, ती माझ्या आणखी जवळ आली. तिचं शरीर माझ्या शरीराला अधिक घट्टपणे बिलगलं. तिच्या ह्या अनपेक्षित जवळ येण्याने मी पुन्हा एकदा गोंधळलो. तिच्या मनात काय चाललं होतं? काही वेळापूर्वी तिच्या डोळ्यांत दिसलेली ती शरणागती आणि वेदना आता ह्या स्पर्शात नव्हती, इथे काहीतरी वेगळं होतं, ज्याचा अर्थ मला लागत नव्हता.
मी प्रतिसाद म्हणून माझा दुसरा हात तिच्या पाठीवर ठेवला आणि तिला हलकेच मिठीत घेतलं. माझं मन अजूनही तिला 'आई' म्हणूनच संबोधित करत होतं, त्यामुळे माझ्या स्पर्शात वासनेचा लवलेशही नव्हता. मी अत्यंत हळूवारपणे तिच्या खांद्यावरून, तिच्या पाठीवरून हात फिरवू लागलो, जणू काही एका लहान मुलाला थोपटून शांत करावं तसं. मी तिला फक्त धीर देऊ इच्छित होतो, तिला सांगू इच्छित होतो की ती एकटी नाहीये.
बराच वेळ आम्ही तसेच पडून राहिलो. शांत. फक्त श्वासांचा आवाज.
मग हळूच, माईने तिची मान वर केली. तिने तिचं डोकं माझ्या हातावरून उचललं आणि स्वतःला सावरत ती माझ्याकडे पूर्णपणे वळली. आता आम्ही एकमेकांच्या अगदी समोर होतो, एकमेकांच्या डोळ्यांत पाहत होतो. तिच्या डोळ्यांतील ती वेदना आणि थकवा आता कमी झाला होता, पण त्याची जागा एका विचित्र, खोल, अनाकलनीय भावाने घेतली होती. ती टक लावून माझ्या डोळ्यांत पाहत होती, जणू काही ती माझ्या आत्म्याच्या आत उतरून काहीतरी शोधत होती. तिच्या त्या स्थिर नजरेने मी अस्वस्थ झालो.
आणि पुढच्याच क्षणी, अत्यंत अनपेक्षितपणे, तिने तिचे दोन्ही हात माझ्या चेहऱ्याच्या बाजूला ठेवले. तिच्या थंडगार हातांचा स्पर्श माझ्या गालांना झाला. तिने माझा चेहरा तिच्या हातांत पकडला आणि किंचित ताकदीनेच खाली, स्वतःच्या चेहऱ्याकडे ओढला.
मला काही कळायच्या आत, तिचे ओठ माझ्या ओठांवर येऊन टेकले होते. ते थंड होते, किंचित थरथरत होते, पण त्यात एक निश्चय होता. तिने स्वतःहून पुढाकार घेऊन माझं चुंबन घेतलं होतं.
मी पूर्णपणे स्तब्ध झालो होतो. हा धक्का माझ्यासाठी प्रचंड मोठा होता. जिच्या पायाशी बसून मी काही वेळापूर्वी रडत होतो, जिच्यात मला आई दिसत होती, तीच आता माझं चुंबन घेत होती? हे काय कोडं होतं? तिच्या मनात नक्की काय चाललं होतं? त्या एका चुंबनाने माझ्या मनातल्या सगळ्या भावनांची, सगळ्या विचारांची पुन्हा एकदा उलथापालथ झाली होती.
तिचे ते थंड, किंचित थरथरत असलेले ओठ माझ्या ओठांवर टेकले आणि माझ्या मेंदूतील विचारांचे चक्र क्षणभरासाठी पूर्णपणे थांबले. मी स्तब्ध होतो, केवळ तिच्या स्पर्शाची, तिच्या अनपेक्षित धिटाईची नोंद घेत होतो. माझ्या आत अपराधीपणाचा आणि तिच्या मातृत्वाच्या जाणिवेचा प्रचंड मोठा समुद्र उसळत होता, पण तिच्या त्या प्रत्यक्ष कृतीने, तिच्या हातांनी माझ्या चेहऱ्याला धरलेल्या त्या पकडीने, मला जणू गोठवून टाकलं होतं. मी मागे सरकलो नाही.
माझी स्तब्धता पाहून असेल कदाचित, किंवा तिच्या स्वतःच्याच आत दाटलेल्या भावनांचा तो उद्रेक असेल, पण माईने ते चुंबन थांबवलं नाही. उलट, ते अधिक घट्ट झालं. तिच्या थंड ओठांमध्ये आता एक विचित्र प्रकारची उष्णता जाणवू लागली, एक मागणी होती, एक हक्क होता, जो तिच्या दुःखातून, तिच्या त्यागातून आणि कदाचित एका खोलवरच्या, दाबलेल्या इच्छेतून जन्माला आला होता. तिने माझे डोके अधिक घट्ट पकडले, जणू काही ती मला तिच्यापासून दूर जाऊच देणार नव्हती.
आणि मी... मी काय करत होतो? माझ्या मनात अजूनही तिचं आईपण होतं, माझा अपराधबोध होता... पण तिच्या ओठांचा तो स्पर्श, तिची ती अनपेक्षित जवळीक, त्या बंद खोलीतील ती स्फोटक परिस्थिती... ह्या सगळ्यांनी मिळून माझ्या विचारांवर मात केली. माझ्या शरीराने, माझ्या नकळतच, तिच्या त्या चुंबनाला प्रतिसाद द्यायला सुरुवात केली. सुरुवातीला अत्यंत हळूवारपणे, मग मात्र अधिक तीव्रतेने.
एका क्षणी मला तिचं आईपण आठवत होतं, दुसऱ्या क्षणी तिच्या ओठांचा तो दावा करणारा स्पर्श जाणवत होता. मन आणि शरीर यांच्यात एक भयंकर लढाई सुरू झाली होती. अपराधीपणाची भावना अजूनही होती, पण ती आता त्या क्षणाच्या तीव्रतेखाली, त्या अनपेक्षितपणे आलेल्या जवळिकीखाली दबली जात होती.
आमचं ते चुंबन आता अधिक उत्कट, अधिक तीव्र झालं होतं. त्यात प्रेम होतं की वासना, त्याग होता की अधिकार, हे सांगणं कठीण होतं. ते फक्त एक तीव्र, अनावर असं आकर्षण होतं, जे त्या बंद खोलीत, त्या विशिष्ट परिस्थितीत उफाळून आलं होतं. आमचे श्वास एकमेकांत मिसळत होते, जड झाले होते.
तिचे हात आता माझ्या केसांमधून फिरत होते, माझ्या पाठीवर घट्ट रुतले होते. माझे हातही, जे इतका वेळ निकामी होऊन पडले होते, ते आता तिच्या पाठीवरून, तिच्या कमरेवरून फिरू लागले होते. स्पर्श आता यांत्रिक नव्हते, त्यात एक हरवलेली, पण आता पुन्हा सापडलेली ओढ होती.
आम्ही एकमेकांना अधिक घट्ट बिलगलो. खोलीतील हवा जणू आमच्या श्वासांनी आणि स्पर्शांनी तापली होती. बाहेरच्या जगाचा, माझ्या बायकोचा, आमच्या भविष्याचा... कशाचाच विचार आता मनात येत नव्हता. फक्त तो क्षण होता, ती जवळीक होती आणि त्या जवळीकीत दडलेली एक विचित्र, दुःखद पण तीव्र अशी ओढ होती.
आम्ही चुंबन तोडलं. दोघेही धापा टाकत होतो. आम्ही एकमेकांच्या डोळ्यांत पाहिलं. तिच्या डोळ्यांत आता अश्रू नव्हते, दुःख नव्हतं... तिथे एक वेगळीच चमक होती, एक आव्हान होतं, एक आमंत्रण होतं... पण त्या सगळ्यामागे एक खोल वेदनाही लपलेली होती. माझ्या मनात अपराधीपणा होता, पण त्यासोबतच एका अनावर आकर्षणाची कबुलीही होती.
आणि मग... त्या क्षणी, त्या बंद खोलीत, दोन भरकटलेले जीव, भावनांच्या आणि कर्तव्याच्या वादळात... त्यागाच्या आणि इच्छेच्या सीमारेषेवर... एका अटळ, विनाशकारी पण त्याचवेळी अत्यंत तीव्र अशा वाटेवर एकमेकांना सामोरे गेले... नियतीने मांडलेला तो खेळ आता अंतिम अंकाकडे सरकत होता.
मी हळूच डोळे उघडले. माई तशीच स्तब्ध पडून होती, तिची नजर छतावर खिळलेली होती. तिच्या डोळ्यांच्या कडा ओल्या होत्या. तिला ह्या स्थितीत पाहून माझं काळीज पिळवटून निघालं. नाही... मी हे करू शकत नव्हतो. माझ्या बायकोच्या इच्छेसाठी, माझ्या संसारासाठी मी माईच्या आत्म्याचा बळी देऊ शकत नव्हतो.
मी तिच्या खांद्यावरचा हात काढला नाही, पण त्यातली यांत्रिकता गेली. मी हळूवारपणे, स्वतःच्या शरीराला जणू फरफटत नेत असल्यासारखं, तिच्या बाजूला बेडवर आडवा झालो. मी तिच्याकडे वळून पाहिलं. तिच्या चेहऱ्यावरची वेदना आता अधिक स्पष्ट दिसत होती.
आम्ही दोघेही काही क्षण तसेच पडून राहिलो, एकमेकांच्या जवळ, पण तरीही खूप दूर. खोलीतली शांतता फक्त आमच्या श्वासांनी भंग पावत होती.
आणि मग, अनपेक्षितपणे, माई किंचित हलली. ती माझ्यापासून दूर नाही, तर माझ्या दिशेने थोडी सरकली. तिचं शरीर अगदी हलकेच माझ्या शरीराला स्पर्श करून गेलं. तिच्या त्या कृतीने मी दचकलो. तिच्या मनात काय होतं? ती अजूनही त्या 'कर्तव्यासाठी' तयार होती?
पण तिच्या डोळ्यांत पाहिल्यावर मला वेगळंच काहीतरी जाणवलं. तिथे शरणागती होती, पण त्यासोबतच एक खोलवरची सोबतची, आधाराची गरजही होती. ती माझ्याकडे एकटक पाहत होती.
माझा हात नकळतच वर उचलला गेला. मी अत्यंत हळूवारपणे तिच्या कपाळावर आलेली केसांची एक बट तिच्या कानामागे सारली. माझ्या बोटांचा तिच्या त्वचेला झालेला तो स्पर्श कितीतरी वर्षांनी वेगळा वाटत होता – त्यात वासना नव्हती, फक्त काळजी होती.
तिने डोळे मिटून घेतले, जणू माझ्या त्या स्पर्शाने तिला थोडं बरं वाटलं असावं. मी माझा दुसरा हात तिच्या मानेखालून घातला, माझ्या हाताचा आधार तिच्या डोक्याला दिला.
आणि तिने... तिने प्रतिसाद दिला. तिने तिचं डोकं माझ्या हातावर टेकवलं आणि तिचं शरीर हळूच माझ्याकडे वळवलं. आता ती माझ्या अगदी जवळ होती, तिचं डोकं माझ्या हातावर विसावलेलं होतं, तिचे उबदार श्वास माझ्या मानेवर जाणवत होते. तिचे डोळे अजूनही मिटलेले होते, पण तिच्या चेहऱ्यावरचा ताण किंचित कमी झाल्यासारखा वाटत होता.
आम्ही दोघेही त्या विचित्र, भयाण परिस्थितीत एकमेकांना बिलगून पडून होतो. बाहेरच्या खोलीत माझी बायको होती, जिच्या मनात वेगळेच काहीतरी सुरू होतं. आणि इथे आम्ही दोघे, एका न बोललेल्या, अवघडलेल्या नात्यात, एकमेकांना आधार देत होतो, एकमेकांच्या दुःखात भागीदार होत होतो. पुढे काय होणार होतं, माहीत नव्हतं. पण त्या क्षणी, त्या खोलीत, त्या बेडवर, वासनेची जागा एका खोल, करुण आणि अत्यंत गुंतागुंतीच्या जिव्हाळ्याने घेतली होती.
आम्ही दोघेही त्या विचित्र, भयाण परिस्थितीत एकमेकांना बिलगून पडून होतो. खोलीतली शांतता आता पूर्वीइतकी भयाण वाटत नव्हती, पण ती अजूनही जड होती, न बोललेल्या शब्दांनी आणि भावनांनी भरलेली होती. तिचं डोकं माझ्या हातावर विसावलेलं होतं, तिचे उबदार श्वास माझ्या मानेला जाणवत होते. माझ्या मनात अजूनही अपराधीपणाची भावना होतीच, पण तिच्या जवळ असण्याने, तिला आधार देण्याच्या ह्या कृतीने मला किंचित शांत वाटत होतं.
आणि मग, ती माझ्या आणखी जवळ आली. तिचं शरीर माझ्या शरीराला अधिक घट्टपणे बिलगलं. तिच्या ह्या अनपेक्षित जवळ येण्याने मी पुन्हा एकदा गोंधळलो. तिच्या मनात काय चाललं होतं? काही वेळापूर्वी तिच्या डोळ्यांत दिसलेली ती शरणागती आणि वेदना आता ह्या स्पर्शात नव्हती, इथे काहीतरी वेगळं होतं, ज्याचा अर्थ मला लागत नव्हता.
मी प्रतिसाद म्हणून माझा दुसरा हात तिच्या पाठीवर ठेवला आणि तिला हलकेच मिठीत घेतलं. माझं मन अजूनही तिला 'आई' म्हणूनच संबोधित करत होतं, त्यामुळे माझ्या स्पर्शात वासनेचा लवलेशही नव्हता. मी अत्यंत हळूवारपणे तिच्या खांद्यावरून, तिच्या पाठीवरून हात फिरवू लागलो, जणू काही एका लहान मुलाला थोपटून शांत करावं तसं. मी तिला फक्त धीर देऊ इच्छित होतो, तिला सांगू इच्छित होतो की ती एकटी नाहीये.
बराच वेळ आम्ही तसेच पडून राहिलो. शांत. फक्त श्वासांचा आवाज.
मग हळूच, माईने तिची मान वर केली. तिने तिचं डोकं माझ्या हातावरून उचललं आणि स्वतःला सावरत ती माझ्याकडे पूर्णपणे वळली. आता आम्ही एकमेकांच्या अगदी समोर होतो, एकमेकांच्या डोळ्यांत पाहत होतो. तिच्या डोळ्यांतील ती वेदना आणि थकवा आता कमी झाला होता, पण त्याची जागा एका विचित्र, खोल, अनाकलनीय भावाने घेतली होती. ती टक लावून माझ्या डोळ्यांत पाहत होती, जणू काही ती माझ्या आत्म्याच्या आत उतरून काहीतरी शोधत होती. तिच्या त्या स्थिर नजरेने मी अस्वस्थ झालो.
आणि पुढच्याच क्षणी, अत्यंत अनपेक्षितपणे, तिने तिचे दोन्ही हात माझ्या चेहऱ्याच्या बाजूला ठेवले. तिच्या थंडगार हातांचा स्पर्श माझ्या गालांना झाला. तिने माझा चेहरा तिच्या हातांत पकडला आणि किंचित ताकदीनेच खाली, स्वतःच्या चेहऱ्याकडे ओढला.
मला काही कळायच्या आत, तिचे ओठ माझ्या ओठांवर येऊन टेकले होते. ते थंड होते, किंचित थरथरत होते, पण त्यात एक निश्चय होता. तिने स्वतःहून पुढाकार घेऊन माझं चुंबन घेतलं होतं.
मी पूर्णपणे स्तब्ध झालो होतो. हा धक्का माझ्यासाठी प्रचंड मोठा होता. जिच्या पायाशी बसून मी काही वेळापूर्वी रडत होतो, जिच्यात मला आई दिसत होती, तीच आता माझं चुंबन घेत होती? हे काय कोडं होतं? तिच्या मनात नक्की काय चाललं होतं? त्या एका चुंबनाने माझ्या मनातल्या सगळ्या भावनांची, सगळ्या विचारांची पुन्हा एकदा उलथापालथ झाली होती.
तिचे ते थंड, किंचित थरथरत असलेले ओठ माझ्या ओठांवर टेकले आणि माझ्या मेंदूतील विचारांचे चक्र क्षणभरासाठी पूर्णपणे थांबले. मी स्तब्ध होतो, केवळ तिच्या स्पर्शाची, तिच्या अनपेक्षित धिटाईची नोंद घेत होतो. माझ्या आत अपराधीपणाचा आणि तिच्या मातृत्वाच्या जाणिवेचा प्रचंड मोठा समुद्र उसळत होता, पण तिच्या त्या प्रत्यक्ष कृतीने, तिच्या हातांनी माझ्या चेहऱ्याला धरलेल्या त्या पकडीने, मला जणू गोठवून टाकलं होतं. मी मागे सरकलो नाही.
माझी स्तब्धता पाहून असेल कदाचित, किंवा तिच्या स्वतःच्याच आत दाटलेल्या भावनांचा तो उद्रेक असेल, पण माईने ते चुंबन थांबवलं नाही. उलट, ते अधिक घट्ट झालं. तिच्या थंड ओठांमध्ये आता एक विचित्र प्रकारची उष्णता जाणवू लागली, एक मागणी होती, एक हक्क होता, जो तिच्या दुःखातून, तिच्या त्यागातून आणि कदाचित एका खोलवरच्या, दाबलेल्या इच्छेतून जन्माला आला होता. तिने माझे डोके अधिक घट्ट पकडले, जणू काही ती मला तिच्यापासून दूर जाऊच देणार नव्हती.
आणि मी... मी काय करत होतो? माझ्या मनात अजूनही तिचं आईपण होतं, माझा अपराधबोध होता... पण तिच्या ओठांचा तो स्पर्श, तिची ती अनपेक्षित जवळीक, त्या बंद खोलीतील ती स्फोटक परिस्थिती... ह्या सगळ्यांनी मिळून माझ्या विचारांवर मात केली. माझ्या शरीराने, माझ्या नकळतच, तिच्या त्या चुंबनाला प्रतिसाद द्यायला सुरुवात केली. सुरुवातीला अत्यंत हळूवारपणे, मग मात्र अधिक तीव्रतेने.
एका क्षणी मला तिचं आईपण आठवत होतं, दुसऱ्या क्षणी तिच्या ओठांचा तो दावा करणारा स्पर्श जाणवत होता. मन आणि शरीर यांच्यात एक भयंकर लढाई सुरू झाली होती. अपराधीपणाची भावना अजूनही होती, पण ती आता त्या क्षणाच्या तीव्रतेखाली, त्या अनपेक्षितपणे आलेल्या जवळिकीखाली दबली जात होती.
आमचं ते चुंबन आता अधिक उत्कट, अधिक तीव्र झालं होतं. त्यात प्रेम होतं की वासना, त्याग होता की अधिकार, हे सांगणं कठीण होतं. ते फक्त एक तीव्र, अनावर असं आकर्षण होतं, जे त्या बंद खोलीत, त्या विशिष्ट परिस्थितीत उफाळून आलं होतं. आमचे श्वास एकमेकांत मिसळत होते, जड झाले होते.
तिचे हात आता माझ्या केसांमधून फिरत होते, माझ्या पाठीवर घट्ट रुतले होते. माझे हातही, जे इतका वेळ निकामी होऊन पडले होते, ते आता तिच्या पाठीवरून, तिच्या कमरेवरून फिरू लागले होते. स्पर्श आता यांत्रिक नव्हते, त्यात एक हरवलेली, पण आता पुन्हा सापडलेली ओढ होती.
आम्ही एकमेकांना अधिक घट्ट बिलगलो. खोलीतील हवा जणू आमच्या श्वासांनी आणि स्पर्शांनी तापली होती. बाहेरच्या जगाचा, माझ्या बायकोचा, आमच्या भविष्याचा... कशाचाच विचार आता मनात येत नव्हता. फक्त तो क्षण होता, ती जवळीक होती आणि त्या जवळीकीत दडलेली एक विचित्र, दुःखद पण तीव्र अशी ओढ होती.
आम्ही चुंबन तोडलं. दोघेही धापा टाकत होतो. आम्ही एकमेकांच्या डोळ्यांत पाहिलं. तिच्या डोळ्यांत आता अश्रू नव्हते, दुःख नव्हतं... तिथे एक वेगळीच चमक होती, एक आव्हान होतं, एक आमंत्रण होतं... पण त्या सगळ्यामागे एक खोल वेदनाही लपलेली होती. माझ्या मनात अपराधीपणा होता, पण त्यासोबतच एका अनावर आकर्षणाची कबुलीही होती.
आणि मग... त्या क्षणी, त्या बंद खोलीत, दोन भरकटलेले जीव, भावनांच्या आणि कर्तव्याच्या वादळात... त्यागाच्या आणि इच्छेच्या सीमारेषेवर... एका अटळ, विनाशकारी पण त्याचवेळी अत्यंत तीव्र अशा वाटेवर एकमेकांना सामोरे गेले... नियतीने मांडलेला तो खेळ आता अंतिम अंकाकडे सरकत होता.
