ToorJatt7565
Active Member
- 715
- 596
- 109
Wah
Good going
Wah ji wah bai keep it upਅਪਡੇਟ 04
ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਵਿੱਚ ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਬਾਜ਼ਾਰ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ।
ਰਮਨ: ਚਲੋ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਚਲੋ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ।
ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਬੈਠਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ
ਰਮਨ: ਦੱਸੋ ਮੰਮੀ, ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਚਲ ਮਾਲ ਚੱਲੀਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕੁਝ ਪੁੱਛਾ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਨੂੰ ਬਿਮਾਰ ਹੋਵਾਂਗੀ ਅਤੇ ਮੰਗਲਵਾਰ ਨੂੰ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੀ।
ਰਮਨ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਕੀ ਜਵਾਬ ਦੇਵਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹੜੀ ਬਿਮਾਰੀ ਹੋਵੇਗੀ ਕਿ ਮੈਂ 5 ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੀ।
ਮਨਜੀਤ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਰਮਨ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਉਸ ਤੋਂ ਇਹ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਉਹ ਮਾਲ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਪਾਰਕਿੰਗ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਖਰੀਦਦਾਰੀ ਕਰਨ ਚਲੇ ਗਏ। ਘਰੇਲੂ ਸਮਾਨ ਖਰੀਦਦੇ ਸਮੇਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ, ਤੂੰ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਛੱਡੋ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਦੇਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜੋ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹ ਸਹੀ ਸੀ ਜਾਂ ਇਹ ਉਸਦੀ ਗਲਤਫਹਿਮੀ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਮੈਂ ਕੁਝ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਪਲੀਸ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਾਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬਾਜ਼ਾਰ ਆਉਣਾ ਯਾਦ ਹੈ ਪਰ ਬਾਕੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਜਵਾਬ ਦਿਓ।
ਰਮਨ ਕੁਝ ਦੇਰ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਪਿਛਲੇ ਮਹੀਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿੱਠ ਦਰਦ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੋਇਆ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੀਰੀਅਡਸ ਆ ਰਹੇ ਹਨ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿੱਠ ਦਰਦ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਪਿਛਲੇ ਮਹੀਨੇ ਵਾਲੀ ਹੀ ਤਰੀਕ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਮੈ ਅੰਦਾਜਾ ਲਗਾਇਆ ਕਿ ਤੁਹਾਡੀ ਤਬੀਅਤ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ।
ਅਤੇ ਉਹ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ। ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲਾ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਵੀ ਉਸੇ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਹੋਰ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸੀ, ਇਹ ਉਹ ਚੀਜ਼ ਸੀ ਜੋ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਇੱਕ ਪਤਨੀ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਇੱਥੇ ਮਾਂ ਅਤੇ ਪੁੱਤ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਸੱਚ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਅਜੀਬ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ। ਮਾਲ ਤੋਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਖਰੀਦਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦੋਵੇਂ ਬਿਨਾਂ ਗੱਲ ਕੀਤੇ ਘਰ ਆ ਗਏ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਹਰਨਾਮ ਦਫ਼ਤਰ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਦੋਵੇਂ ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਅਵਾਇਡ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।
ਹਰਨਾਮ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ: ਕੀ ਹੋਇਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿੱਥੇ।
ਹਰਨਾਮ: ਕਿੱਥੇ ਕੀ ਤੂੰ ਤੇ ਰਮਨ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਕਿਉਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈੈ।
ਹਰਨਾਮ: ਠੀਕ ਹੈ, ਇਹ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਅਤੇ ਉਹ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਰਮਨ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਗੱਲ ਕਰੇ। ਉਹ ਸ਼ਰਮ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨਾਲ ਪੀਰੀਅਡਸ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪੀਰੀਅਡਸ ਕਦੋਂ ਆਏ। ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਉਹ ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ,
ਹਰਨਾਮ ਦਫ਼ਤਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਕਾਲਜ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਅਵਾਜ ਮਾਰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਨਾਸ਼ਤਾ ਤਾਂ ਕਰ ਲੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਮੇਰਾ ਮਨ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਵੀ ਨਾਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਕੱਠੇ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਨਗੇ, ਤਾਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਹੋਵੇਗੀ ਅਤੇ ਉਹ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਨਾ ਕਿ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਕੇ ਜਾ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਡਾਇਨਿੰਗ ਟੇਬਲ ਤੇ ਬਿਠਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾਸ਼ਤਾ ਲੈਣ ਲਈ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠ ਕੇ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।
ਰਮਨ ਨਾਸ਼ਤੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਮੈਂ ਕਾਲਜ ਜਾ ਰਿਹਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਬਾਏ ਮੰਮੀ।
ਰਮਨ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਰਮਨ ਇੰਨਾ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਪਿੱਠ ਦੇ ਦਰਦ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪੀਰੀਅਡਸ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਅਤੇ ਹੱਸਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ ਖਤਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਵਿਹਲੀ ਬੈਠੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰਮਨ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਅਤੇ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੈਲੋ ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਕਿੱਥੇ ਹੈਂ।
ਰਮਨ: ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ, ਬ੍ਰੇਕ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਬੋਲੋ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਫ਼ੋਨ ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਬੱਸ ਇਵੇਂ ਹੀ।
ਰਮਨ: ਕੋਈ ਕੰਮ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ, ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ ਬਾਏ।
ਰਮਨ: ਬਾਏ ਮੰਮੀ।
ਕਾਲ ਕੱਟਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਨਜੀਤ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਰਮਨ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਫ਼ੋਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਪਰ ਅੱਜ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕਿਉਂ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੋਚ ਕੇ ਉਸਦਾ ਸਮਾਂ ਬੀਤ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਰਮਨ ਦੇ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਮੇਕਅੱਪ ਚੈੱਕ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਰਮਨ ਦੇ ਆਉਣ ਤੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਅੱਜ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਅੱਜ ਰਮਨ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ 2 ਘੰਟੇ ਦੇਰ ਨਾਲ ਆਇਆ। ਮਨਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ। ਗੇਟ ਖੋਲ੍ਹਣ ਤੇ ਰਮਨ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਕਿਹੜਾ ਸਮਾਂ ਘਰ ਆਉਣ ਦਾ।
ਰਮਨ: ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਸਮੇਂ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਚੱਲਿਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ, ਇਹ ਸਹੀ ਹੈ, ਦੋਸਤ ਮਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਰੂਰੀ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਇਹ ਕਿਹ ਤਾਂ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਪਰ ਅੱਜ ਕਿਉਂ ਕਿਹਾ।
ਰਮਨ: ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਮੰਮੀ।
ਅਤੇ ਉਹ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਰੈਸ਼ ਹੋਣ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
Good going
