- 191
- 1,317
- 124
भाग १
उनाड पाखरू-मराठी संभोग कथा
उनाड पाखरू-मराठी संभोग कथा
वेळ 1 जून 2000 सकाळी 10 वाजता एक पत्र आलं.सरकारच्या शिक्षण खात्याकडून.बी एड करून मला आज 2 महिने झाले होते.लहानपनांपासून अनाथ आश्रमात वाढलो.शिष्यवृत्ती वर शिक्षण घेतलं.वागणूक चांगली होती म्हणून शिक्षण पूर्ण झाल्यावर दोन महिने शिपाई म्हणून कमी पगारी हॉस्टेल ला काम केलं.पण शिक्षण आणि नोकरी यात खूप फरक होता.शिक्षक पदासाठी अर्ज केला होता त्याला आज उत्तर आलं होत.
मी विजय वय 23, उंच मजबूत बांधा साधारणपणे सावळा
बी ए बी एड पदवी प्राप्त एक आत्ताच रोजगारप्राप्त युवक
लहानपणी आई वडील आश्रमात सोडून गेले.तेव्हापासून अनाथ
मी लागलीच ज्या ठिकाणी माझी पोस्टिंग झाली तिथली माहिती काढली.काय करणार शिक्षक ना उत्सुकता नाही थांबवली गेली.आणि अपेक्षे प्रमाणे सरकारने अडगळीत फेकलं होत.पण मीही म्हटलं जाऊदे आई वडिलांनी तसही फेकलच होत.आत्ता शैक्षणिक गुणवत्तेच्या अनुसार नोकरी मिळालीय सुख मानून घेऊ.
जिथे नोकरी लागली होती तिथे वाहतूक सेवा यंत्रणा खूप कमी होत्या.एका नाक्यापर्यंत महामंडळाची बस जायची तिथून फटफटी होती ती गावात न्यायची.गावात 1 ते 10 पर्यंत शाळा असली तरी मुलं 1 ते 4 पर्यंत एवढी ही नव्हती
जवळ जवळ 100 ते 150 मुलं पूर्ण 7 वर्गात त्यात काही तर खूपच वयीन होते.वर्षोनुवर्षे एकाच वर्गात.मला त्या शाळेचा आराखडा बघूनच चिंता वाटायला लागली.शाळेत 1 मुखध्यापिक 3 शिक्षक त्यात 1 त्रासून सोडून गेला म्हणून माझी नियुक्ती।मुख्याध्यापिका आणि दोन्ही शिक्षक स्थानिक होते.जो सोडून गेला तो बदली वाला होता म्हणून टिकू नाही शकला आणि ही मागील दोन वर्षात दुसरी वेळ की बाह्य गावातील शिक्षक टिकत नव्हता.
मी सकाळी मुबलक समान घेऊन निघालो बस पकडली आणि नाक्यावर पोहचेपर्यंत रात्र झाली.तिथे एक टपरी होती.त्यात एक अपंग काका आणि त्यांची बायको होती।मी त्यांना विचारपूस केली की इथून माझ्या पत्यापर्यंत जाई पर्यंत काही वाहन व्यवस्था.
काकी: अरे पोरा इथून नाही भेटणार तुला आत्ता काही।उद्या सकाळी भेटेल टमटम!!
मी खूपच निराश झालो.त्या नाक्यावर फक्त एक बस थांबा आणि त्याला लागून एक टपरी होती.मी त्या बस थांब्याच्या बाकड्यावर बसलो.काहीवेळाने ते काका जे बाहेर बसले होते ते आत गेले.बहुतेक त्यांचं घर ही तेच असेल।थोड्या वेळाने त्यांची बायको,त्या काकी बाहेर आल्या.
मी आपला स्ट्रीट लाईट च्या प्रकाशात कशी बशी एक कादंबरी वाचत होतो.मला जास्त अभ्यासू समजू नका."झवाडी मैना"हे त्या कादंबरीचं नाव.कॉलेजमध्ये असले कांड करण्यात वेळ गेला नाहीतर डी एड पण झालो असतो.झवायच्या पोरींची सोया व्हायच्या म्हणून वॉर्डन ने कामावर ठेवलं होत.तस मनावर खूप ताबा होता माझ्या म्हणून समाजात सभ्य म्हणून नावलौकिक!!
मी मनसोक्त पुस्तक वाचत होतो.वासना भडकल्या होत्या पण तेवढा ताबा होता.लवडा हलवायचा विचार केला पण कशाला चारित्र्याच्या चिंध्या करायच्या म्हणून गप्प वाचून वासना भागवत होतो.पण मधेच त्या काकीनी आवाज दिला
काकी:काय रे कुठून आला म्हणायचं?
मी एका शब्दात उत्तर देऊन मोकळं झालो.
मी विजय वय 23, उंच मजबूत बांधा साधारणपणे सावळा
बी ए बी एड पदवी प्राप्त एक आत्ताच रोजगारप्राप्त युवक
लहानपणी आई वडील आश्रमात सोडून गेले.तेव्हापासून अनाथ
मी लागलीच ज्या ठिकाणी माझी पोस्टिंग झाली तिथली माहिती काढली.काय करणार शिक्षक ना उत्सुकता नाही थांबवली गेली.आणि अपेक्षे प्रमाणे सरकारने अडगळीत फेकलं होत.पण मीही म्हटलं जाऊदे आई वडिलांनी तसही फेकलच होत.आत्ता शैक्षणिक गुणवत्तेच्या अनुसार नोकरी मिळालीय सुख मानून घेऊ.
जिथे नोकरी लागली होती तिथे वाहतूक सेवा यंत्रणा खूप कमी होत्या.एका नाक्यापर्यंत महामंडळाची बस जायची तिथून फटफटी होती ती गावात न्यायची.गावात 1 ते 10 पर्यंत शाळा असली तरी मुलं 1 ते 4 पर्यंत एवढी ही नव्हती
जवळ जवळ 100 ते 150 मुलं पूर्ण 7 वर्गात त्यात काही तर खूपच वयीन होते.वर्षोनुवर्षे एकाच वर्गात.मला त्या शाळेचा आराखडा बघूनच चिंता वाटायला लागली.शाळेत 1 मुखध्यापिक 3 शिक्षक त्यात 1 त्रासून सोडून गेला म्हणून माझी नियुक्ती।मुख्याध्यापिका आणि दोन्ही शिक्षक स्थानिक होते.जो सोडून गेला तो बदली वाला होता म्हणून टिकू नाही शकला आणि ही मागील दोन वर्षात दुसरी वेळ की बाह्य गावातील शिक्षक टिकत नव्हता.
मी सकाळी मुबलक समान घेऊन निघालो बस पकडली आणि नाक्यावर पोहचेपर्यंत रात्र झाली.तिथे एक टपरी होती.त्यात एक अपंग काका आणि त्यांची बायको होती।मी त्यांना विचारपूस केली की इथून माझ्या पत्यापर्यंत जाई पर्यंत काही वाहन व्यवस्था.
काकी: अरे पोरा इथून नाही भेटणार तुला आत्ता काही।उद्या सकाळी भेटेल टमटम!!
मी खूपच निराश झालो.त्या नाक्यावर फक्त एक बस थांबा आणि त्याला लागून एक टपरी होती.मी त्या बस थांब्याच्या बाकड्यावर बसलो.काहीवेळाने ते काका जे बाहेर बसले होते ते आत गेले.बहुतेक त्यांचं घर ही तेच असेल।थोड्या वेळाने त्यांची बायको,त्या काकी बाहेर आल्या.
मी आपला स्ट्रीट लाईट च्या प्रकाशात कशी बशी एक कादंबरी वाचत होतो.मला जास्त अभ्यासू समजू नका."झवाडी मैना"हे त्या कादंबरीचं नाव.कॉलेजमध्ये असले कांड करण्यात वेळ गेला नाहीतर डी एड पण झालो असतो.झवायच्या पोरींची सोया व्हायच्या म्हणून वॉर्डन ने कामावर ठेवलं होत.तस मनावर खूप ताबा होता माझ्या म्हणून समाजात सभ्य म्हणून नावलौकिक!!
मी मनसोक्त पुस्तक वाचत होतो.वासना भडकल्या होत्या पण तेवढा ताबा होता.लवडा हलवायचा विचार केला पण कशाला चारित्र्याच्या चिंध्या करायच्या म्हणून गप्प वाचून वासना भागवत होतो.पण मधेच त्या काकीनी आवाज दिला
काकी:काय रे कुठून आला म्हणायचं?
मी एका शब्दात उत्तर देऊन मोकळं झालो.
