ਅਪਡੇਟ 31
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ
ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸਾਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਇਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਬਿਊਟੀ ਪਾਰਲਰ ਜਾ ਆਈਆਂ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਅੱਜ ਤਾਂ ਬੱਸ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਹਲਕੇ ਟੱਚਅੱਪ ਦੀ ਹੀ ਜਰੂਰਤ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਨਹਾ ਲੈ ਅਤੇ ਕਪੜੇ ਬਦਲ ਲੈ।
ਰਮਨ: ਕੋਈ ਨੀ ਮੰਮੀ, ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਹਾ ਲਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਓਕੇ, ਦੱਸ ਮੈਂ ਕੀ ਪਹਿਨਾ।
ਰਮਨ: ਅੱਜ ਜੀਸਟਰਿੰਗ ਪਹਿਨੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਜੀਸਟਰਿੰਗ ਕੱਢਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਸੂਟ ਨਾਲ ਮੈਚ ਕਰਦੀ ਪੁਸ਼ਅੱਪ ਬ੍ਰਾ ਕੱਢ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਨਹਾਉਣ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਹਾ ਕੇ ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੈ ਪਿੰਢੇ ਨੂੰ ਤੌਲੀਏ ਨਾਲ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਪੂੰਝਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਜੀਸਟਰਿੰਗ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਅੱਗੋਂ ਸਿਰਫ ਉਸਦੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਹੀ ਢੱਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਿਛੇ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਇਕ ਪਤਲੀ ਤਾਰ ਦੀ ਤਰਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਾਲੀ ਦਰਾਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਚਿੱਤੜ ਨੰਗੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਮਨਜੀਤ ਬ੍ਰਾ ਚੱਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਾ ਕੇ ਪਿਛੋਂ ਹੁੱਕ ਬੰਦ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਪੁਸ਼ਅੱਪ ਬ੍ਰਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਦੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਉਪਰ ਨੂੰ ਚੱਕ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਵੱਡੇ ਮੁੰਮੇ ਹੋਰ ਵੱਡੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸੈਕਸੀ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਦੇਖ ਕੇ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪੁੱਤ ਰਮਨ ਦੇ ਦਵਾਏ ਗਏ ਬ੍ਰਾ ਪੈਂਟੀ ਨੇ ਉਸਦਾ ਲੁੱਕ ਕਿੰਨਾ ਬਦਲ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਮਨਜੀਤ ਆਪਣਾ ਨਵਾਂ ਸੂਟ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅੱਜ ਮਨਜੀਤ ਕਹਿਰ ਢਾਹ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਕਿਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਮਨਜੀਤ ਸੁਣ ਕੇ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਕੁੜੀ ਮਨਦੀਪ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਦੀਪ: ਮੰਮੀ, ਅੱਜ ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਥੈਂਕ ਯੂ, ਬੇਟਾ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਫਿਰ ਨਹਾਉਣ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਮਨਦੀਪ ਮੇਕਅਪ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਰਮਨ ਵੀ ਨਹਾ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਹਰਨਾਮ ਤਿਆਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਜਣੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਹੇਠਾਂ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਰਮਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸਿੱਧਾ ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਬਰਾਤ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲਾਵਾਂ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਇਕੱਠੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਆਪਾਂ ਵੀ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਈਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ।
ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਸਾਰੇ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਰਮਨ ਇੱਕ ਪਲੇਟ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਉਸ ਨਾਲ ਉਸੇ ਵਿੱਚ ਖਾਂਦੀ ਹੈ। ਮਨਦੀਪ ਅਤੇ ਰਵੀ ਇਕੱਠੇ ਹਨ।
ਮਨਦੀਪ: ਰਮਨ ਮੇਰੇ ਘਰ ਕਦੋਂ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕਹੋ ਦੀਦੀ।
ਮਨਦੀਪ: ਚੱਲ ਹੁਣੇ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਹੁਣੇ ਨਹੀਂ, ਫਿਰ ਕਦੇ ਦੀਦੀ।
ਅਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਮਨਦੀਪ ਅਤੇ ਰਵੀ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਕਰੀਬ 4:00 ਵੱਜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਘਰ ਜਾ ਪੈਕਿੰਗ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ, ਆਪਾਂ ਇੱਕ ਘੰਟੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਅਚਾਨਕ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਹਾਡੀ ਹੀ ਇੱਛਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇਕੱਲਿਆਂ ਨੇ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ, ਪਰ ਦੀਦੀ ਅਤੇ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਕੀ ਕਹਾਂਗੇ।
ਰਮਨ: ਮੇਰੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਹੈ ਨਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਹਰਨਾਮ ਕੋਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਦੂਰੀ ਤੇ ਖੜ੍ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਹਰਨਾਮ ਮਨਜੀਤ ਕੋਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਹਰਨਾਮ: ਮਨਜੀਤ, ਰਮਨ ਹੁਣ ਘਰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਅਣਜਾਣ ਹੋਣ ਦਾ ਦਿਖਾਵਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ, ਕੀ ਹੋਇਆ
ਹਰਨਾਮ ਵਿਚਾਰੇ ਦੇ ਦੋਸਤ ਦਾ ਐਕਸੀਡੇਂਟ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਕਾਫ਼ੀ ਗੰਭੀਰ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਜਾਣਾ ਪਵੇਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣੇ ਵਿਆਹ ਛੱਡ ਕੇ।
ਹਰਨਾਮ: ਉਹ ਨਹੀਂ, ਤੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਚੱਲੀ ਜਾ।
ਮਨਜੀਤ ਐਕਟਿੰਗ ਕਰਦੇ ਹੋਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹਾਂ।
ਹਰਨਾਮ: ਦੇਖ, ਮੈਂ ਰੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ, ਤੂੰ ਰਮਨ ਨਾਲ ਚੱਲੀ ਜਾ, ਵਿਚਾਰਾ ਕੱਲਾ ਕਿੱਤੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਰਸਤੇ ਘਬਰਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਕੁਝ ਹੋ ਨਾ ਜਾਵੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਤੁਹਾਡੀ ਮਰਜ਼ੀ। ਪਰ ਹੁਣੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਦੱਸਿਓ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣ ਨਹੀਂ ਦੇਣਗੇ।
ਅਤੇ ਉਹ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਰਮਨ ਨਾਲ ਪੈਲੇਸ ਤੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਘਰ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉੱਥੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਹੇਠਾਂ ਘਰ ਦੇ ਬਜੁਰਗ ਹੀ ਬੈਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਦੋਵੇਂ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਉੱਪਰ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਨਜੀਤ ਆਪਣਾ ਬੈਗ ਪੈਕ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਸਭ ਕੁਝ ਤਿਆਰ ਹੈ, ਬਸ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲੋ ਅਤੇ ਚੱਲੀਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਇਹ ਕਦੋਂ ਕੀਤਾ।
ਰਮਨ: ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਗਏ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਪੈਲੇਸ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਕਰਕੇ ਗਿਆ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਬੱਸ ਬੱਸ, ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਥੋਂ ਚੱਲੀਏ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਗੇਟ ਤੇ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣੇ ਟੈਕਸੀ ਕਿੱਥੋਂ ਮਿਲੇਗੀ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਇੱਕ ਕੈਬ ਤਿਆਰ ਹੈ।
ਫਿਰ ਕੈਬ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਇਸਨੂੰ ਕਦੋਂ ਫੋਨ ਕੀਤਾ।
ਰਮਨ: ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਅਤੇ ਪਾਪਾ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਸਮਾਰਟ।
ਰਮਨ: ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹਿ ਕੇ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ।
ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਵਿੱਚ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ, ਟਿਕਟਾਂ।
ਰਮਨ ਮੋਬਾਈਲ ਤੇ ਇੱਕ ਮੈਸੇਜ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਇਹ ਕਦੋਂ ਬੁੱਕ ਕੀਤੀਆਂ।
ਰਮਨ: ਕੱਲ੍ਹ ਰਾਤ ਨੂੰ।
ਮਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਇਹ ਕੀ ਹੈ, ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਹੰਝੂ ਹਨ, ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਹਰ ਇੱਛਾ ਕਿਵੇਂ ਪੂਰੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ।
ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਵਿੱਚ ਟ੍ਰੇਨ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹੀ ਪਹਿਲੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਦਾ ਏਸੀ ਕੋਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਦੋਨੋਂ ਸਾਮਾਨ ਅੰਦਰ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਸੌਰੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਮੈਨੂੰ ਰਾਜਧਾਨੀ ਦੀ ਟਿਕਟ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਸਕੀ। ਇਹ 8 ਘੰਟੇ ਦੇਰ ਨਾਲ ਪਹੁੰਚੇਗੀ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੇਰਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਣਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਨਾਲ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਰਾਜਧਾਨੀ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠ ਗਏ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਹਨ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
